Wäisheeten aus aller Welt lëtz-fran-engl - Dem Jean
Transcription
Wäisheeten aus aller Welt lëtz-fran-engl - Dem Jean
Wäisheeten aus aller Welt Eclats de Sagesse Words of wisdom -1- -2- Méi oder manner léierräich Geschichten, Wäisheeten an aner Séissegkeeten aus aller Welt, op Lëtzebuergesch iwwersat, ausgewielt an zesummegestallt vum … Des histoires, sagesses et autres saveurs de langues du monde entier, traduites en luxembourgeois et sélectionnées par … Stories, words of wisdom and other sweeties from around the world, translated into Luxembourgish, selected and compiled by … Jean-Marie Nau -3- Dat hei stoung op enger Tafel an enger Bäckerei an der Groussgaass : Wat ass déi kierzst Distanz tëscht zwou Persounen ? Ceci était écrit sur un tableau dans une boulangerie de la Grand-rue : Quelle est la distance la plus courte entre deux personnes ? This was written on a board in a bakery in the Grand-Rue : What is the shortest distance between two people ? D’Äntwert, steet um Enn vum Buch La réponse se trouve à la fin du livre The answer will be found at the end of the book -4- Firwat? - Pourquoi? - Why? Zënter 1998 hunn ech de grousse Pleséier Lëtzebuergeschcourse fir Erwuessener ze ginn. All neit Schouljoer ass et eng Iwwerraschung a Freed, nei Leit a nei Kulture kennenzeléieren. Dat ass eng grouss Beräicherung. Dëst Buch soll dem Lieser e klengen Abléck an d’Vilfalt vu Meenungen, Opfaassungen a Wäerter ginn, déi ee bei eis fanne kann. Léif Schüler a Studenten, ech soen iech Merci fir äert Laachen an är grouss Méi, e bësse Lëtzebuergesch ze schwätzen. Domat hutt dir dee schéinste Schlëssel an der Hand, fir d’Häerzer vun de Lëtzebuerger opzemaachen. Geschichte wëllen net direkt beléieren, awer dacks beréieren si eis. Geschichte si liicht ze verstoen. Geschichten hëllefen eis, aner Leit, aner Kulturen, an eis besser kennenzeléieren. Humor, Freed a Gléck si Charakteristike vun engem wierkleche Liewen. ... wierklech Freed a Gléck sinn Deeler vun engem ausgeglachenem Liewen, an deem och eescht Gedanken a Matgefill Eegeschafte sinn, déi d’Liewe méi räich maachen Humour, happiness, joy are characteristics of a true … life. … true happiness and joy and humour that are parts of a balanced life that includes serious thought, and compassion …, are characteristics that enrich life and add to its radiance.1 Shoghi Effendi Humor ..., ass e wesentlecht Element fir e richtegen Equilibre an dësem Liewen z’erhalen an och an eisem Versteesdemech vun der Realitéit. Humour ..., is an essential element in preserving a proper balance in this life and in our comprehension of reality.2 -5- Niewent de Geschichte fannt dir hei nach eng Rei aner Texter, Bréiwer, Gebieder a Gedanken, déi flott sinn. Vill vun de Geschichte fannt dir am Buch vum Kambiz Poostchi, Goldene Äpfel, Spiegelbilder des Lebens, Lehrreiche und humorvolle Geschichten, Weisheiten und Aphorismen aus aller Welt für Alltag, Beruf und Training, Horizonte Verlag, Stuttgart. Aner Geschichte fënnt een op verschiddene Plazen um Internet. Dacks ass et net kloer vu wou se kommen. Ech sinn iwwerzeegt, dass all Mënsch d’Potential huet, Guddes ze maachen. Dëst Prinzipp fënnt een och an enger Rei vun Texter aus de Bahá’í Schrëften an dësem Buch. Bei der Iwwersetzung an d’Franséischt an an d’Englescht hunn ech gemierkt, dass et guer net schéin ass, alles wëlle wuertwiertlech z’iwwersetzen. Wichteg war et mir awer de Sënn sou getrei wéi méiglech ërem ze ginn. E grousse Merci menger léiwer Fra, dem Esther Zana-Nau fir hir Hëllef bei de franséischen Iwwersetzungen an all de Frënn déi op iergend eng Manéier gehollef hunn. Den Nabil Moussallem an d’Tadeja Tomsic hunn dat Englescht nogekuckt. Beim lëtzebuergeschen Text hu gehollef: d’Marthy Gloesener, de François Dondelinger a vill anerer. E léiwe Merci fir Unity Foundatioun, fir hir Hëllef an Ënnerstëtzung. Et war d’Sandya Nasseri, eng Schülerin zu Beggen am Cours, déi mech fir d’éischt drop bruecht huet, dës Geschichten ze sammelen, ... jean-marie nau, September 2012 -6- Foreword Storytelling is one of the most ancient arts in existence. Stemming from our need to communicate, to entertain, to remember family and tribal history, to pass on wisdom and to teach our children life lessons. The story takes many forms, fairy tales, legends, myths, folk tales, wisdom stories, traditional tales and personal stories. In some cultures there are castes of storytellers such as the griots of Africa, who remember the history of a tribe going back seven generations or more. At celebrations and gatherings they gather the village round the fire and narrate family and tribal stories all night. The ancient Sanskrit epic the Ramayana takes nine days and nights to tell. It is said “The Ramayana story will endure among people for as long as mountains and rivers remain on the earth”. The Great Teachers that brought and founded religion knew that the best way to communicate the depth of spiritual truth in a simple way was in the form of a story. For centuries in every culture, troubadours and storytellers have travelled far and wide to enchant us with stories and leave us spell bound. There are stories that take but little time to tell, and remain in the psyche to cast their magic, to unfurl like many petaled flowers. Slowly, over our life span, we begin to see more deeply into stories as they change and shape shift in our consciousness, carrying a myriad messages and inspirations for us on our personal journeys. Stories create community. Stories unite us, because we all respond to the pattern of story. We ourselves are made of story, and we are living a story, the story of our life, of who we are. Stories have a magical capacity to capture and delight the imagination, to bring us together as we recognise in each and every one of us, the heroes of our own story. We are one story in the pattern of living this life as a human being. We have a beginning, a middle and an end to our story. We have tests and trials, helpmates and marvellous happenings in our lives, we have celebration and new awareness. When we hear a story together, foreignness disappears, and we respond to the universal pattern of story as a shared experience. The best stories to tell are the stories we love, the stories that speak to our heart. These are easy to communicate because love carries the story for us. When we tell a story we build a bridge from one heart to another. It is said that an enemy is a friend whose story we have not yet heard. The stories we choose to tell speak of who we are. They are also a gift you give yourself as well as others. Enjoy this book of stories and wise words, and remember to pass on the wisdom and the fun. Sarah Perceval, Storyteller -7- Firwat? - Pourquoi? - Why? 5 Foreword ........................................................................................................................ 7 D’Wourecht – La vérité – The truth .............................................................................. 11 Wierder vun der Wäisheet – Paroles de Sagesse – Words of Wisdom 13 D’Zil an de Wee – Le but et le chemin – The goal and the way .................................... 14 Véier Qualitéiten – Quatre qualités – Four qualities ..................................................... 16 Huel der Zäit – Prends le temps – Take time ................................................................ 17 Eng frëndlech Sprooch – Un langage bienveillant – A kindly tongue............................ 18 Gléck – Le bonheur – Happiness .................................................................................. 19 Wierklechkeet – Réalité – Reality ................................................................................. 19 Droleg Saachen – Histoires drôles – Funny stories 20 Zwou Hallschechte vum Liewen – Deux moitiés de la vie – Two halves of life ............. 20 Blannt Vertrauen – Confiance aveugle – Blind confidence ............................................ 23 Wësst dir? – Savez-vous? – Do you know? ................................................................... 24 Net alles mateneen – Pas tout en même temps – Not all at once ................................... 27 Gutt oder Schlecht? – Bon ou mauvais? – Good or bad? ............................................... 29 Punctuation is everything ............................................................................................... 30 Anescht kucken – Un autre regard – Looking at things differently ............................... 31 Wuertspillerei – Jeux de mots – Play with words .......................................................... 32 Droleg Geschichten – Histoires drôles – Funny stories ................................................. 32 Suen – L’argent - Money .............................................................................................. 34 Déi perfekt Koppel – Le couple parfait – The perfect couple ........................................ 35 Eng schrecklech Migraine – Une migraine infernale – A terrible migraine ................... 36 Gott – Dieu - God 37 Gott ass dout – Dieu est mort – God is dead.................................................................. 37 Hutt dir Gott gesinn ? - Avez-vous vu Dieu ? - Have you seen God? ............................. 38 Gott vertrauen – Faire confiance à Dieu - Trust in God ................................................ 39 Hongreg Kanner – Enfants affamés – Starving children ................................................ 41 Eidel Hänn – Des mains vides – Empty hands ............................................................... 41 De Museker a seng Gittar – Le musicien et sa guitare – The musician and his guitar .... 42 Zwee Astronomen – Deux astronomes – Two astronomers............................................. 45 Wat mir gefrot ginn – Ce qu’on nous demandera - What we will be asked................... 46 Gott an d’Coiffeuren - Dieu et les coiffeurs – God and the hairdressers ......................... 49 E schéint Gebiet – Une belle prière - A beautiful prayer ............................................... 51 Kanner – Enfants – Children 54 -8- De Pianosconcert – Le concert de piano – The piano concert ........................................ 54 Ech wier sou gär… – J’aimerais tant être… - I would so much like to be… ................. 57 Wann e Kand stierft – Quand un enfant meurt – When a child dies ............................. 60 D’Këscht mat de Beesen - La boîte a baisers – The box of kisses ................................. 61 Qualitéiten entwécklen – Développer des qualités – Develop qualities 65 De Kampf mat sech selwer - Le combat intérieur – The battle with oneself .................. 65 Erënner dech – Souviens-toi - Remember ...................................................................... 67 D’Liewen ass … La vie est … Life is … ....................................................................... 70 De Wonschbutték – Le magasin de vœux – The wishing shop ...................................... 73 De klengen Ënnerscheed – La petite différence – The small difference ......................... 74 Verdruddelt Muster - Motif tordu - Distorted pattern .................................................... 76 Dräi Steemetzer – Trois maçons – Three masons .......................................................... 79 Gutt Aktiounen – De bonnes actions – Good deeds ....................................................... 84 Generositéit – La générosité – generosity...................................................................... 87 Beschass – Médisance - Backbiting............................................................................... 89 Den Test – Le test – The test ......................................................................................... 92 Vum Schicksal – Du Destin – On Destiny ..................................................................... 95 D’Ae vun der Séil – Les yeux de l’âme – The eyes of the soul ...................................... 96 De Kinnek a säi Gaart – Le roi et son jardin – The king and his garden ........................ 99 De Moschterkär – La graine de moutarde – The mustard seed .................................. 102 Den Nol – Le clou – The nail....................................................................................... 104 D’Blad Pabéier – La feuille de papier - The sheet of paper ......................................... 107 De Bam – L’arbre – The tree ...................................................................................... 110 Léift, Räichtum an Erfolleg – Amour, richesse et succès – Love, wealth and success . 116 De Mexikanesche Fëscher – Le pêcheur mexicain - The Mexican fisherman .............. 119 D’Kraaft vun eisen Aktiounen – La force de nos actions – The power of our actions .. 123 7 Weltwonner – 7 merveilles du monde - 7 Wonders of the World ............................. 129 Sand a Steen - Sable et Pierre – Sand and Stone ......................................................... 132 Véier Fraen - Quatre épouses – Four wives ................................................................ 134 De Krou Waasser - La jarre d’eau – The jar of water ................................................. 138 D’Ausdauer vum Iesel - La persévérance de l’âne – The donkey’s perseverance ........ 141 Zwee Fräschen – Deux grenouilles – Two frogs .......................................................... 144 D’Fräschecourse - La course de grenouilles – The frog race ....................................... 145 Déi voll Taass – La tasse pleine – The full cup ........................................................... 147 Time management – La gestion du temps – Time management .................................. 149 Schéinheetstipp – Conseils de beauté - Beauty tips ..................................................... 152 -9- D’Éierlechkeet vum Soniri – L’honnêteté de Soniri – Soniri’s honesty....................... 154 D’Hochzäit - Le mariage - The wedding celebration ................................................... 159 Et läit an denger Hand – C’est entre tes mains – It lies in your hands ......................... 162 De Rabbiner an de Knéckjang – le rabbin et le radin – the rabbi and the miser ........... 164 De Päiperléck – Le papillon – The butterfly ................................................................ 167 Ënnere Räichtum - Richesse intérieure – Inner wealth ................................................ 169 E Mupp a seng Schank- Un chien et son os – A dog and its bone ................................ 172 Wéi een et och mécht – Quoi qu’on fasse – Whatever which way you do it ................. 174 D’Loftballonen - Les ballons – The balloons ............................................................... 176 Ënnerwee – De passage – Just passing......................................................................... 178 D’Dier an d’Schlass – La porte et la serrure – The door and the lock......................... 179 Eng batter Meloun – Un melon amer – A bitter melon ................................................ 181 Feier – Feu - Fire......................................................................................................... 184 Mxng Schrxifmaschinn – Ma machinx à écrirx – My typxwritxr ................................ 187 D’Maus an de Léiw– La souris et le lion – The mouse and the lion ............................. 189 De Sklav an de Léiw – L’esclave et le lion – The slave and the lion ............................ 192 De waarme Steen – Le caillou chaud – The warm stone.............................................. 195 The Rank – La bague – The ring ................................................................................. 198 - 10 - D’Wourecht – La vérité – The truth D'Wourecht geet bei d'Leit un d'Diere klappen, awer kee mécht hir d’Dier op. D'Leit wëllen d'Wourecht sou direkt net héieren. Dunn iwwerleet d'Wourecht a freet sech: „Wat kann ech maachen, fir dass d'Leit mir nolauschteren?“ A scho kënnt eng Iddi. D'Wourecht verstoppt sech a verkleed sech an eng Geschicht. An dës Kéier, wann d'Wourecht un d'Diere klappt, seet si de Leit si hätt eng Geschicht fir si. Ka si hir Geschicht verzielen. An déi allermeeschte Leit héiere ganz gär eng Geschicht. 3 La vérité frappe aux portes, mais personne ne lui ouvre. Les gens ne veulent pas entendre la vérité. Alors la vérité réfléchit et se demande : « Qu’est-ce-que je peux faire pour que les gens m’écoutent ? » Alors, lui vient une idée : celle de se cacher et se déguiser en conte. Ainsi donc, elle alla frapper aux portes en disant aux gens qu’elle a un conte pour eux et leur demandant si elle pouvait le leur raconter. Et la plupart des gens aiment beaucoup écouter des histoires. The truth goes knocking on people’s doors, but no one opens. No one wants to hear the truth as it is. So the truth thinks for a while and asks itself: “What should I do, so that people will listen to me?” Immediately an idea comes up. The truth decides to hide by disguising itself as a story. Thenceforth the truth goes knocking on people’s doors, telling them it has a tale and asking whether it can relate it to them. And most people enjoy listening to stories. - 11 - Wéi grouss sinn d’Wourechten, déi d’Kleed vun de Wierder ni faasse kann! Wéi grouss d’Zuel vun deene Wourechten, déi keen Ausdrock treffend beschreiwe kann, deren hire Sënn ni opgedeckt ka ginn, an déi souguer net am entfernteste kënnen ugedeit ginn! Wéi vill Wourechte ginn et, déi onausgeschwat bleiwe mussen, bis déi festgesaten Zäit komm ass! Sou ass gesot: „Net alles wat e Mënsch weess, kann opgedeckt ginn, weder kann alles, wat hien opdecke kann, als zäitgeméiss ugesi ginn, nach kann all zäitgeméiss Äusserung als passend ugesi ginn, fir d’Faassungskraaft vun deem, deen et héiert.“ Combien grande est la multitude des vérités que le vêtement des mots ne saurait contenir ! Combien nombreuses sont ces vérités qu'aucune expression ne peut rendre de façon adéquate, dont le sens ne pourra jamais être dévoilé, et auxquelles il est impossible de faire l'allusion même la plus lointaine ! Combien de ces vérités doivent rester inexprimées jusqu'à ce que soit venu le temps fixé pour leur révélation ! Ainsi qu'il a été dit: "Tout ce qu'un homme sait, il ne le peut toujours communiquer; quant à ce qu'il peut communiquer, il n'est pas toujours opportun de le faire et ce qu'il pourrait opportunément communiquer ne correspond pas toujours à la capacité réceptive de ceux qui l'écoutent.“ How great the multitude of truths which the garment of words can never contain! How vast the number of such verities as no expression can adequately describe, whose significance can never be unfolded, and to which not even the remotest allusions can be made! How manifold are the truths which must remain unuttered until the appointed time has come! Even as it hath been said: "Not everything that a man knoweth can be disclosed, nor can everything that he can disclose be regarded as timely, nor can every timely utterance be considered as suited to the capacity of those who hear it." 4 - 12 - Wierder vun der Wäisheet – Paroles de Sagesse – Words of Wisdom D’Hand vum Agresseur1 net unhalen heescht säi Komplitz sinn. D’Welt gëtt bestrooft net fir déi, déi Schlechtes maachen, mee fir déi, déi Schlechtes gewäerde loossen. Ne pas arrêter la main de l'agresseur c'est être son complice. Le monde sera puni non pas pour ceux qui font le mal, mais pour ceux qui laissent faire le mal. Not stopping the hand of the aggressor means to be his accomplice. The world will be punished, not for those who do evil, but for those who let evil be done. Einstein D’Besserung vun der Welt kann duerch reng a gutt Doten, duerch e luewenswäert an éierbaart Verhalen erreecht ginn. L’amélioration du monde peut s’accomplir par des actes purs et bons, par une conduite louable et convenable. The betterment of the world can be accomplished through pure and goodly deeds, through commendable and seemly conduct....5 Bahá'u'lláh 1 Ugrëffer - 13 - D’Zil an de Wee – Le but et le chemin – The goal and the way Fir d’éischt Zil, dann de Wee Wien d’Zil kennt, kann decidéieren. Wien decidéiert, fënnt Rou. Wie Rou fënnt, ass sécher. Wie sécher ass, kann iwwerleeën. Wien iwwerleet, ka verbesseren. D’abord le but, et ensuite le chemin Celui qui connaît le but, peut décider. Celui qui décide, trouve la tranquillité. Celui qui trouve la tranquillité, est en sécurité. Celui qui est en sécurité, peut réfléchir. Celui qui réfléchit, peut améliorer. First the aim, then the way He who knows the aim2, can decide. He who decides, finds tranquillity3. He who finds tranquillity, is secure. He who is secure, can think. He who thinks, can improve. Aus dem Orient 2 3 object, purpose peace - 14 - … well et gouf gesot : D’Léift ass e Liicht dat nimools an engem ängschtlechen Häerz wunnt. … voici ce qui fut dit: "L'amour est une lumière qui ne luit jamais dans un coeur apeuré." … for they have said: "Love is a light that never dwelleth in a heart possessed by fear." Bahá'u'lláh D’Léift fir säi Land ass eng wonnerbar Saach ; mee firwat sollt d’Léift da bei der Grenz ophalen ? L’amour d’un pays est une chose magnifique ; mais pourquoi l’amour devrait-il s’arrêter à une frontière ? The love of one’s country is a splendid thing. But why should love stop at a border? Pablo Casals, Spanish Catalan cellist, composer, & conductor (1876 - 1973) D’Léift ass d’Luucht déi an der Däischtert féiert, … L'amour est la lumière qui guide dans l'obscurité, … Love is the light that guideth in darkness, … 6 'Abdu'l-Bahá - 15 - Véier Qualitéiten – Quatre qualités – Four qualities Et gi véier Qualitéiten déi ech gär géing bei de Leit gesinn : Fir d’éischt Enthusiasmus a Courage ; zweetens e stralend Gesiicht, erliicht mam Laachen ; drëttens dass si alles mat hiren eegenen Ae gesinn an net mat den Ae vun aneren ; véiertens, d’Fäegkeet eng Aarbecht, déi se ugefaangen hunn, fäerdeg ze maachen. Il y a quatre qualités que j'aime voir se manifester chez les gens : d’abord, l'enthousiasme et le courage ; deuxièmement, un visage rayonnant, illuminé par le sourire ; troisièmement, qu'ils voient toutes choses par leurs propres yeux et non à travers les yeux d’autrui ; quatrièmement, la capacité à mener à bien une tâche, une fois commencée, jusqu’à la fin. There are four qualities I would like to see in men: firstly, enthusiasm and courage; secondly, a radiant face, illumined by a smile; thirdly, that they see all things with their own eyes and not with the eyes of others; fourthly, the capacity to complete a task, once started, to the end.7 Bahá'u'lláh - 16 - Huel der Zäit – Prends le temps – Take time Huel dir Zäit, fir ze schaffen, et ass de Präis vum Erfolleg. Huel dir Zäit, fir nozedenken, et ass d'Quell vun der Kraaft. Huel dir Zäit, fir ze spillen, et ass d'Geheimnis vun der Jugend. Huel dir Zäit, fir ze liesen, et ass d'Grondlag vum Wëssen. Huel dir Zäit, fir ze dreemen, et ass de Wee zu de Stären. Huel dir Zäit, fir gär ze hunn, et ass déi wierklech Liewensfreed. Huel dir Zäit, fir frou ze sinn, et ass d'Musek vun der Séil8 Prends le temps Prends le temps de travailler, c’est le prix du succès. Prends le temps de réfléchir, c’est la source du pouvoir. Prends le temps de jouer, c’est le secret de la jeunesse. Prends le temps de rêver, c’est le chemin vers les étoiles. Prends le temps d’aimer, c’est la vraie joie de vivre. Prends le temps d’être heureux, c’est la musique de l’âme. Take time Take time to work, it is the price of success. Take time to think, it is the source of power. Take time to play, it is the secret of youth. Take time to dream, it is the way to the stars. Take time to love, it is the real joy of living. Take time to be happy, it is the music of the soul. Persesch Wäisheet - 17 - Eng frëndlech Sprooch – Un langage bienveillant – A kindly tongue Eng frëndlech Sprooch ass de Magnéit fir d'Häerzer vun de Mënschen. Si ass d'Brout vum Geescht, si kleet d'Wierder mat Bedeitung, si ass d'Liichtquell vun der Wäisheet a vum Verstand. Un langage bienveillant est l'aimant qui attire le cœur des hommes. C'est le pain de l'esprit qui revêt les mots de signification, c'est la fontaine lumineuse de la sagesse et de la compréhension. A kindly tongue is the lodestone of the hearts of men. It is the bread of the spirit, it clotheth the words with meaning, it is the fountain of the light of wisdom and understanding.9 Bahá'u'lláh Wann dir vun enger bestëmmter Wourecht wësst, wann dir e Bijou besëtzt, deen anere versot ass, dann deelt hinnen se mat an enger Sprooch vun extremer Guttheet a guddem Wëllen. Si vous êtes conscients d'une certaine vérité, si vous possédez un joyau dont les autres sont privés, partagez-le avec eux dans un langage d'une gentillesse et d'une bienveillance extrêmes.10 If ye be aware of a certain truth, if ye possess a jewel, of which others are deprived, share it with them in a language of utmost kindliness and goodwill. Bahá'u'lláh Schwätz näischt Schlechtes, fir dass du näischt Schlechtes héiers, a vergréisser d’Feeler vun deenen aneren net, fir dass deng eege Feeler net grouss erschéngen… Ne dis pas de mal afin de ne pas en entendre dire, et ne grossis pas les fautes des autres pour que les tiennes paraissent moins grandes… Speak no evil, that thou mayest not hear it spoken unto thee, and magnify not the faults of others that thine own faults may not appear great...11 Bahá'u'lláh - 18 - Gléck – Le bonheur – Happiness Fir d'Paradis ze sichen, muss een Energie aktivéieren. Et gëtt kee Lift fir bei d'Gléck ze kommen. Et muss een d'Trap huelen. Pour chercher le paradis, il faut dépenser de l’énergie. Il n’y a pas d’ascenseur pour parvenir au bonheur. Il faut prendre l’escalier. In order to search for paradise, one has to utilise energy. There is no elevator to reach happiness. One has to take the staircase. Wierklechkeet – Réalité – Reality D'Schwieregkeet besteet net doranner, dass et keng schéi Wierklechkeete gëtt, mee doranner, dass sou wéineg vun eis erkennen, wa mer hinne begéinen. se La difficulté ne réside pas dans le fait qu’il n’y ait pas de belles réalités, mais dans le fait que très peu d’entre nous les reconnaissons, lorsque nous les rencontrons. The difficulty lies not in the fact that there are no beautiful realities, but that few of us recognise them, when we meet them. George Bernard Shaw - 19 - Droleg Saachen – Histoires drôles – Funny stories De Kapp ass ronn, fir dass d’Denke seng Richtung ännere kann. La tête est ronde, pour que la pensée puisse changer de direction. The head is round, so that our thoughts can change direction. Zwou Hallschechte vum Liewen – Deux moitiés de la vie – Two halves of life E Paschtouer, stolze Besëtzer vun engem Boot invitéiert de Schoulmeeschter vum Duerf op eng Bootsfahrt op d’Kaspescht Mier. Gemittlech sëtzt de Schoulmeeschter sech ënnert de Sonnepräbbeli vum Boot a freet de Paschtouer : „A wéi soll dann d’Wieder haut ginn?“ De Paschtouer préift de Wand, kuckt zur Sonn, leet d’Stir an d’Fal a seet: „Wann s du mir frees, kréie mer Stuerm.“ De Schoulmeeschter ass ausser sech a kritiséiert: „Här Paschtouer, hutt dir ni Grammatik geléiert? Dat heescht net mir, mee mech.“ De Paschtouer zitt d’Schëlleren a seet: „Mech interesséiert d’Grammatik wéineg.“ De Schoulmeeschter war verzweifelt: „Dir kennt also keng Grammatik? Dann hutt dir d’Halschecht vun ärem Liewe verschwent.“ Wéi de Paschtouer virausgesot hat, sinn um Horizont donkel Wollécken opkomm, e staarke Stuerm huet d’Welle gepeitscht an d’Boot huet wéi eng Nossschuel gewackelt. D’Wellen hu riseg Waassermassen op dat klengt Schëff geschott. Du freet de Paschtouer de Schoulmeeschter: „Hutt dir jeemols an ärem Liewe geléiert schwammen?“ An de Schoulmeeschter äntwert: „Neen, firwat sollt ech da schwamme léieren?“ Mat engem breede Grinsen äntwert de Paschtouer him: „Domat ass elo äert ganzt Liewe verschwent, well eist Boot ass elo grad amgaang, ënnerzegoen.“ - 20 - Les deux moitiés de la vie Un prêtre, fier propriétaire d’un bateau invite le professeur du village à faire une promenade sur la mer Caspienne. Le professeur, assis, détendu, à l’ombre, demande au prêtre : « Quel est le temps prévu ? ». Le prêtre vérife le vent, regarde le soleil et dit : « Si tu moi demandes, nous allons avoir une tempête. » Le professeur ne peut pas croire ce qu’il vient d’entendre et sur un ton de reproche, dit : « Mon Père, n’avez-vous donc pas étudié la grammaire ? Il ne faut pas dire moi mais me. » Le prêtre hausse les épaules et dit : « Je ne suis pas tellement intéressé par la grammaire. » Le professeur était désespéré : « Vous ne connaissez donc pas la grammaire ? Alors, vous avez gâché la moitié de votre vie. » Comme le prêtre l’avait prédit, de sombres nuages apparurent dans le ciel, une forte tempête souleva les vagues et le bateau fut secoué comme une coquille. Les vagues remplirent le petit bateau d’énormes quantités d’eau. A ce moment-là, le prêtre demanda au professeur : « N’avez-vous jamais appris à nager ? » Le professeur répondit : « Non, pourquoi devrais-je savoir nager ? » Le prêtre répondit avec un large sourire : « Dans ce cas, vous avez juste gâché une vie entière car notre bateau est sur le point de chavirer » The two halves of life A priest, proud owner of a boat, invites the village teacher to a boat trip on the Caspian sea. Sitting relaxedly under the shady part of the boat the teacher asks the priest: “And what will be the weather like?” The priest checks the wind, looks at the sun, and says: “If you ask my, we’ll be getting into a storm” The teacher couldn’t believe what he heard and said reproachingly: “Father, have you not studied grammar? It’s not my, but me.” The priest shrugs his shoulders and says: “I’m not interested in grammar very much.” The teacher was desperate: “You don’t know grammar? In that case you have wasted half of your life.” As predicted by the priest, dark clouds appeared in the sky, a strong storm whipped the waves and the boat shook like a nutshell. The waves threw huge masses of water onto the small boat. At that point the priest asked the teacher: “Have you ever learned to swim?” And the teacher answered: “No, why should I know how to swim?” With a wide smile on his face the priest answered: “In this case, you have just wasted all of your life because our boat is about to sink.” - 21 - - 22 - Blannt Vertrauen – Confiance aveugle – Blind confidence E Mann louch schwéier krank am Bett, a war sou gutt wéi dout. Seng Fra huet an der Verzweiflung den Dokter geruff. Den Dokter huet de Mann ganz genee ënnersicht, huet de Bluttdrock geholl, huet seng Aen opgemaach, him an de Mond gekuckt an huet senger Fra mat schwéierem Häerz gesot: „Léif Madamm, ech muss iech leider soen, dass äre Mann dout ass.“ Am deem Moment huet dee Schwéierkranken erschreckt säi Kapp an d’Luucht gehuewen a gejéimert: „Neen, meng Déifchen, ech liewen nach.“ Dorops hin huet seng Fra e mat der Fauscht op de Kapp geschloen a gejaut: „Hal de Mond, den Dokter ass de Spezialist an hie muss et jo wëssen!“ Confiance aveugle Un homme était allongé dans son lit, gravement malade, proche de la mort. Sa femme, complètement désespérée, appela le médecin. Le médecin examina l’homme scrupuleusement, prit sa tension, lui ouvrit les yeux, lui regarda dans la bouche et dit à sa femme, la mine attristée : « Chère Madame, malheureusement je dois vous dire que votre mari est mort. » Au même moment, le malade, tout étonné, leva la tête et gémit : « Non, ma chérie, je suis encore en vie. » A ce moment-là, sa femme lui donna un coup de poing sur la tête et cria : « Tais-toi, le médecin est un spécialiste et il doit bien le savoir ! » Blind confidence Torpid and severely ill, a man was lying in his bed, on the verge of death. In her despair his wife called the doctor. The doctor examined the man thoroughly, felt his pulse, opened his eyes, looked into his mouth and told the wife with a heavy heart: “Dear Madam, I’m sorry, but I have to tell you that your husband is dead.” At that moment, the man, lifts up his head and moans: “No, my darling, I’m still alive.” Thereupon his wife hits him on the head with her fist and shouts: “Be quiet, the doctor is the specialist and he ought to know better!” - 23 - Wësst dir? – Savez-vous? – Do you know? Dem bekannten Nasredin war säi Ruff virausgaang. Iwwerall huet een iwwer seng Wäisheet a säi Wësse geschwat. Jidderee wollt hien héiere schwätzen an him nolauschteren. Hie gouf gefrot op hien da wéilt fir eng ausgewielte Grupp vu Leit schwätzen. Widderwëlleg huet hie sech iwwerriede gelooss. De Sall war strubbelvoll a jidderee war gespaant. Den Nasredin ass bei d’Riednerpult gaang, huet sech roueg säi Publikum ugekuckt a gefrot: “Wësst dir, iwwer wat ech schwätze wäert?” “Neen,” huet d’Publikum geäntwert. ”Neen? Neen? An ech soll fir sou en ignorant Publikum schwätzen? Awer wierklech net!” A fort war en. D’Organisatore sinn him séier nogaang an hu sech beméit fir hien ëmzestëmmen. D’Leit koume vu wäit hier, nëmme fir hien ze héieren. Schlussendlech ass hien dann zréck an de Sall gaang. Ëm en neits huet hie sech d’Publikum gutt ugekuckt an huet si nees gefrot: “Wësst dir, iwwer wat ech schwätze wäert?” Dës Kéier haten d’Leit geléiert. Eng zweete Kéier wäert hie si net uschäissen. Wéi am Chouer hu si geruff: “Jo!” “ Jo? Ma da brauch ech jo näischt méi ze soen!” Mat festem Schrëtt goung den Nasredin aus dem Sall. D’Publikum war ausser sech. An nach eng Kéier hunn d’Organisatore probéiert den Nasredin z’iwwerrieden dach nach just eng Kéier zréck an de Sall ze goen fir seng Ried ze halen. An der Tëschenzäit haten d’Leit am Sall sech ofgeschwat, sollt hie si nach eng Kéier froen. Wéi hien dunn nees erakoum a seng Fro gestallt huet: “Wësst dir, iwwer wat ech schwätze wäert?” huet eng Halschecht mat JO geäntwert an déi aner Halschecht huet NEEN geäntwert. Zefridden huet dunn den Nasredin d’Leit am Sall ugekuckt an hinne mat engem gewësse Laachen um Gesiicht gesot: “Majo da sollen déijéineg, déi et wëssen, deenen et erzielen, déi et net wëssen.” - 24 - Savez-vous? Nasreddine était un homme très connu. D’ailleurs, sa réputation le précédait partout. En tous lieux, les gens parlaient de sa sagesse et de son savoir. Tout le monde voulait l’écouter parler. On lui demanda un jour de s’adresser à un groupe spécifique de personnes. Il finit par accepter. La salle était comble, il ne restait pas une seule chaise de libre et chacun était impatient d’entendre ce qu’il avait à dire. Nasreddine se plaça devant le pupitre, regarda tranquillement l’assistance et demanda: « Est-ce que vous savez de quoi je vais vous parler? » « Non », répondit l’assistance. « Non? Non? Et vous voulez que je m’adresse à un public aussi ignorant? Non, vraiment, je ne le peux pas ! » Et il s’en alla. Les organisateurs le suivirent rapidement et essayèrent de le faire changer d’avis. Les gens étaient venus de loin, rien que pour l’écouter. Finalement, il retourna dans la salle. Et à nouveau, il observa l’audience et à nouveau il leur demanda: « Savez-vous de quoi est-ce que je vais vous parler ? » Cette fois-ci, les gens avaient compris la leçon, ils n’allaient pas se faire avoir une seconde fois. Comme d’une seule voix, ils crièrent : « Oui ! » «Oui? Bon, dans ce cas, je n’ai pas besoin de vous dire quoi que ce soit d’autre !» D’un pas déterminé, Nasreddine quitta la salle. Le public était furieux. A nouveau, les organisateurs essayèrent de convaincre Nasreddine de retourner encore une fois dans la salle et de faire son discours. Pendant ce temps, des personnes dans le public avaient décidé de se consulter pour savoir quoi répondre au cas où il leur poserait à nouveau la question. Quand il entra à nouveau et qu’il posa sa question : « Est-ce que vous savez de quoi je vais vous parler ? », la moitié du public répondit : « Oui » et l’autre moitié répondit : « Non ». Satisfait, Nasreddine regarda l’assistance et le visage souriant leur dit : « Très bien. Dans ce cas que ceux qui savent le racontent à ceux qui ne le savent pas ! » - 25 - Do you know? Nasredin has been held in high reputation. Everywhere people talked about his wisdom and his knowledge. Everyone wanted to listen to him and hear him talk. He was asked to talk to a selected group of people. He finally agreed. The hall was filled up to the last seat and everyone was anxious to hear what he had to say. Nasredin went to the pulpit, looked quietly at his audience and asked: “Do you know what I will talk about?” “No” the audience answered. “No? No? And you want me to talk to such an ignorant audience? Really, I can’t!” and off he went. The organisers quickly followed him and tried to make him change his mind. The people had come from far away, only to hear him speak. Finally, he went back to the hall. And again he took a good look at the audience and asked them again: “Do you know what I will talk about?” Having learned from their past experience, the audience thought they will not be fooled twice in a row. So, unanimously they shouted: “Yes!” “Yes? he asked. Well in that case I don’t have to say anything else!” Determined, Nasredin left the hall. The audience was furious. And again, the organisers tried to convince Nasredin just to go back once more to the hall and give his speech. In the meantime the people in the audience debated on what to do, should he ask them again. Once he reentered and asked his question: “Do you know what I will talk about?” One half of the audience answered with a YES and the other half answered with a NO. Satisfied, Nasredin then looked at the audience and told them with a smile on his face: “Very well, in that case let those who know it, explain it to those who do not.” - 26 - Net alles mateneen – Pas tout en même temps – Not all at once E bekannte Conférencier koum an e Sall, fir eng Ried ze halen. De Sall war eidel, bis op e jonke Bauer, deen an der éischter Rei souz. De Conférencier huet sech iwwerluecht: „Soll ech schwätzen oder soll ech et léiwer si loossen?“ Schliesslech freet hien de Bauer: „Et ass soss keen do wéi s du, wat mengs du, soll ech schwätzen oder net?“ De Bauer äntwert: „Monsieur, ech sinn en einfache Mann, dovu verstinn ech näischt. Mee wann ech an e Stall kommen a gesinn, dass all d’Päerd fortgelaf sinn an dass nëmmen nach eent iwwreg bleift, da fidderen ech et awer.“ De Conférencier huet sech dat zu Häerz geholl an huet mat senger Priedegt ugefaang. Hien huet méi wéi zwou Stonne geschwat. Duerno war et him besser, hie war glécklech a wollt awer wëssen, op seng Ried gutt war. Hie freet: „Wéi huet iech meng Priedegt gefall?“ An de Bauer äntwert: „Ech hunn iech jo scho gesot, dass ech en einfache Mann sinn a vu sou eppes net vill verstinn. Mee wann ech an e Stall kommen a gesinn, dass all d’Päerd ausser engem fortgelaf sinn, wäert ech et trotzdeem fidderen. Ech géif him awer net d’Fudder ginn, wat fir d’Päerd alleguer geduecht war.“ Orientalesch Geschicht Pas tout en même temps Un orateur célèbre arriva dans une ville et se rendit dans une salle publique où il devait donner un discours. Il n’y avait personne dans la salle à part un jeune fermier qui était assis au premier rang. L’orateur se demanda alors : « Devrais-je donner mon discours ou est-il préférable que je m’en aille ? » Finalement, il décida de consulter le fermier : « Il n’y a personne ici à part vous, pensezvous que je devrais donner mon discours ou pas ? » Le fermier répondit : « Monsieur, moi, je suis un homme simple. Je ne sais rien de ces choses. Mais quand je rentre dans une étable et que je vois que tous les chevaux se sont enfuis à part un, eh bien je le nourris. » Cela alla droit au cœur de l’orateur qui commença son discours. Il parla plus de deux heures. Après avoir fini, il se sentit mieux et heureux et voulut savoir si son discours avait été bon. Il demanda : « Comment avez-vous trouvé mon discours ? » Le fermier répliqua: « Je vous ai déjà dit que j’étais un homme simple et que je ne savais pas grand-chose de tout cela. Mais quand je rentre dans une étable et que je vois que tous les chevaux sauf un se sont enfuis, je vais quand même nourrir celui qui est là. Cependant je ne lui donnerais pas la nourriture qui était destinée à tous les chevaux ! » Histoire orientale - 27 - Not all at once A famous speaker went to a hall in order to give a talk. The hall was empty, except for a young farmer who was sitting in the front row. The speaker thought: “Should I talk or is it preferable to leave it?” Finally he asked the farmer:”There is no one here except you; what do you think, should I talk or not?” The farmer answered: “Sir, I am a simple man, I don’t know anything about such things. But when I enter a stable and see that all horses have run away except one, I feed it.” The speaker took this to heart and started his sermon. He talked for more than two hours. At the end he felt better and happy and wanted to know whether his sermon was good. He asked: “How did you like my sermon?” And the farmer replied: “I told you already that I am a simple man and that I don’t know much about such things. But when I enter a stable and see that all the horses except one have run away, I would still feed it. But I wouldn’t give it the fodder that was intended for all the horses.” Oriental story - 28 - Gutt oder Schlecht? – Bon ou mauvais? – Good or bad? E Bauer hat en aalt Päerd dat him als Aarbechtspäerd gedéngt huet, fir um Feld ze schaffen. Enges Daags ass säi Päerd an d’Bierger fortgerannt a wéi dem Bauer seng Noperen dovuner héieren hunn, hate se Matleed mat him: „Wat e Misär!“. De Bauer awer huet hinne geäntwert: „Net onbedéngt.“ Eng Woch méi spéit ass d’Päerd aus de Bierger zréckkomm, mat enger Häerd vu wëlle Päerd an dës Kéier hunn d’Noperen hie begléckwënscht an zu him gesot: „Wat eng Chance!“ De Bauer awer sot: „Net onbedéngt.“ Dun, wéi dem Bauer säi Jong probéiert huet, ee vun de wëlle Päerd ze zämen, ass hie vum Päerd gefall an huet säi Bee gebrach. Jidderee war sech eens, dass dat awer eng schlecht Saach wier. Net de Bauer, hie sot: „Net onbedéngt.“ E puer Woche méi spéit koum d’Arméi an d’Duerf an all jonke Mann, dee bei gudder Gesondheet war, huet missen an engem bluddege Krich kämpfen. Wéi d’Saldote gesinn hunn, dass dem Bauer säi Jong d’Bee gebrach hat, konnt hie bleiwen. Jidderee war frou dass de Bauer souvill Gléck hat. … Eng gutt Saach, eng schlecht Saach? Bon ou mauvais ? Un paysan avait un vieux cheval qui lui servait pour travailler aux champs. Un jour, son cheval s’évada dans les montagnes. Quand les voisins entendirent la nouvelle, ils eurent pitié de lui : «Quelle calamité ! » disaient-ils. Par contre, le paysan leur répondait : « Pas nécessairement. » Une semaine après, le cheval revint des montagnes, avec tout un troupeau de chevaux sauvages et cette fois-ci les voisins le félicitèrent en disant : « Quelle chance ! » Mais le paysan leur dit : « Pas nécessairement. » Plus tard, en essayant de dompter un des chevaux sauvages, le fils du paysan tomba du cheval et se cassa la jambe. Tous s’accordèrent pour dire que c’était à nouveau une calamité. Mais pas le paysan qui dit : « Pas forcément. » Quelques semaines après, l’armée vint au village pour réquisitionner tous les jeunes hommes en bonne santé qui devaient partir se battre dans une guerre sanglante. Lorsque les soldats virent que le fils du paysan avait la jambe cassée, ils lui dirent qu’il pouvait rester. Tous furent contents que le paysan ait tellement de chance. … Une bonne chose, une mauvaise chose ? - 29 - Good or bad? There was a farmer who only had one old horse that he used for tilling his fields. One day his horse escaped into the hills and when the farmer's neighbours heard about it, they sympathised with the old man and told to him: “What a misfortune.” But the farmer replied: “Not necessarily.” A week later, the horse returned with a herd of wild horses from the hills and this time the neighbours congratulated the farmer and told him: “How lucky!” But the farmer said: “Not necessarily.” Then, when the farmer's son was attempting to tame one of the wild horses, he fell off and broke his leg. Everyone agreed that this was a misfortune. Not the farmer, who said: “Not necessarily.” Some weeks later, the army marched into the village and forced every able-bodied young man to go to fight in a bloody war. When they saw that the farmer's son had a broken leg, they let him stay. Everyone was happy because of the farmer's good luck. A good thing, a bad thing? Punctuation is everything An English professor wrote the words, "Woman without her man is nothing" on the blackboard and directed his students to punctuate it correctly. The men wrote: "Woman, without her man, is nothing." The women wrote: "Woman! Without her, man is nothing." The Geescht ass ewéi e Fallschirm. E fonktionéiert am beschten, wann en op ass. L’esprit est comme un parachute. C’est lorsqu’il est ouvert qu’il fonctionne le mieux. The mind is like a parachute. It works best when opened. - 30 - Anescht kucken – Un autre regard – Looking at things differently De Schoulmeeschter: “Du hues an der Boxentäsch 6€. Du verléiers 1€. Wat hues de dann?” De Schüler: “ E Lach a menger Täsch.”12 L’enseignant: „Tu as 6€ dans la poche de ton pantalon. Tu perds 1€. Qu’est-ce qui te reste ? L’étudiant : « Un trou dans la poche de mon pantalon. » The teacher: „You have 6€ in your trousers’ pocket. You lose 1€. What are you left with?” The student: “A hole in my pocket.” Looss dech net goen, géi léiwer selwer 13 Ne te laisse pas aller, il est préférable que tu y ailles toi-même. Don’t let yourself go, it is better to go yourself. An engem iwwerfëllte Bus klappt eng eeler Fra engem jonke Mann, deen eng Sëtzplaz huet, op d’Schëller a seet: “ Entschëllegt, ech ginn iech gär meng Stéiplaz!” 14 Dans un bus surchargé, une vieille dame tape sur l’épaule d’un jeune homme qui était assis et lui dit : « Excusez-moi, je vous cède volontiers ma place. » In an overcrowded bus, an elderly lady taps a sitting young man on the shoulder and tells him : « Excuse me, I’ll gladly give you my standing place. » Wann ee Kaffi drénkt kann een net gutt schlofen. Wann ee schléift kann een net gutt Kaffi drénken. On dit que boire du café empêche de dormir. Par contre, dormir empêche de boire du café. If you drink coffee, you can’t sleep. However, if you sleep, you can’t drink coffee. - 31 - Wuertspillerei – Jeux de mots – Play with words D’Geess seet zum Stéier: „Gees de bal?“ D’Stéier äntwert a seet: „Firwat, stéieren ech?“ Savez-vous quel est le point commun entre un robot et une sauce napolitaine ? J'ose à peine le dire, tellement c'est nul. Ils sont tous les deux automates. E Mann wëllt iwwer eng Bréck goen, wéi hien e Schëld gesäit wou dropsteet: Dës Bréck kann nëmmen eng Persoun zur gläicher Zäit aushalen. De Mann, senger Saach sécher, geet iwwer d‘Bréck, awer an der Mëtt ukomm, kraacht d’Bréck a fällt zesummen. Wéi en eroffällt, gesäit en ënnert der Bréck en zweet Schëld wou drop steet: E Mann dee gewarnt ass, ass der zwee wäert! Au moment de traverser un pont, un homme voit un écriteau indiquant: Ce pont ne peut supporter qu’une personne à la fois. L’homme, rassuré, traverse mais arrivé juste au milieu, le pont craque et s’effondre. Dans sa chute, l’homme aperçoit en-dessous du pont un deuxième écriteau indiquant cette fois : Un homme averti en vaut deux! A man wants to cross a bridge when he sees a sign saying: This bridge can only be crossed by one person at a time. Reassured and having crossed the bridge halfway through, the bridge cracks and breaks down. While falling the man notices a second sign under the bridge saying: A well advised man is worth two! Droleg Geschichten – Histoires drôles – Funny stories De Grousspapp seet zu sengem Enkelkand: „Wann een al gëtt, verléiert een dräi Saachen.“ „Wat dann?“ freet de Jong. „Ma fir d’éischt emol de Verhalt.“ „An déi anere zwou Saachen? “ „Déi hunn ech vergiess!" Le grand-père dit à son petit-fils : « Si on devient âgé, on perd trois choses. » « Quoi alors ? demande le garçon. « D’abord c’est la mémoire. » « Et les deux autres choses ? » « Celles-là, je les ai oubliées ! » Grandpa tells his grand-son: “When you get old, you lose three things.” “What are they?” asks the young man. “First of all your memory.” “And the other two things?” “Those I have forgotten!” - 32 - Den Nasredin kënnt zréck an d’Duerf fir senge Frënn voll Freed ze soen: “Dir kënnt iech net virstelle wéi frou ech sinn; ech hu mäin Iesel verluer.” Seng Frënn verstinn en net esou richteg. “Nasr Eddin, geet et dir gutt? Du sees eis, dass du däin eenzegen Iesel verluer hues, an du bass frou doriwwer?” “Majo, stellt iech vir, ech wier och um Iesel gewiescht, da wier ech elo mam Iesel verluer!“ Nasreddine retourne dans son village et l’air tout joyeux, il raconte à ses amis : « Vous ne pouvez pas vous imaginer comme je suis heureux : j’ai perdu mon âne. » Ses amis ont du mal à le comprendre : « Nasr Eddin, est-ce que tu vas bien ? Tu nous dis que tu as perdu ton seul et unique âne et tu t’en réjouis ? » « Bien sûr, imaginez un instant : si j’avais été sur l’âne, j’aurais été perdu avec lui ! » Nasredin returns to his village to tell his friends joyfully: “You cannot imagine how happy I am; I lost my donkey.” His friends have a hard time understanding him. “Nasr Eddin, are you ok? You tell us that you have lost your only donkey, and you rejoice?” “Of course, just imagine if I were riding the donkey, I would have been lost, too!” Am Bauzenter kënnt e Client zréck bei d’Caissière a seet : "Ech hu gëschter dësen Hummer hei kaaft, a géif e gär ëmtauschen ... den heien trëfft ëmmer derlaanscht !" Au centre de bricolage, un client retourne à la caisse en disant : « Hier, j’ai acheté ce marteau chez vous et j’aimerais l’échanger … il rate à chaque fois ! » At the hobby centre a customer returns to the cashier and says: “Yesterday I bought this hammer which I would like to exchange … it always misses!” Wa Gott deen Allmächtegen ass, bréngt Hien et da fäerdeg e Steen ze schafen, dee sou schwéier ass, dass Hien e selwer net ophiewe kann? Si Dieu est le Tout-Puissant, arrive-t-il alors à créer une pierre si lourde, qu’Il sera incapable de lever Lui-même ? If God is Almighty, is He able to create a stone so heavy, that He Himself cannot lift? - 33 - Suen – L’argent - Money Sue kënnen en Haus kafen, awer keen Heem. Sue kënnen eng Auer kafen, awer net d’Zäit. Sue kënnen eng Positioun kafen, awer net Respekt. Sue kënnen e Bett kafen, awer net de Schlof. Sue kënnen e Buch kafen, awer net Wëssen. Sue kënne Medezin kafen, awer net d’Gesondheet. Sue kënne Blutt kafen, awer net d’Liewen. Dir gesitt also, dass d’Geld net alles ass an dass et dacks Peng a Leide veruersaacht. Ech soen iech dat, well ech äre Frënd sinn, an als äre Frënd well ech är Peng an äert Leiden ewechhuelen. Dofir, ….gitt mir all är Suen an ech wäert fir iech leiden. L’argent peut acheter une maison, mais pas un foyer. L’argent peut acheter une montre, mais pas le temps. L’argent peut acheter une position, mais pas le respect. L’argent peut acheter un lit, mais pas le sommeil. L’argent peut acheter un livre, mais pas le savoir. L’argent peut acheter un médicament, mais pas la santé. L’argent peut acheter du sang, mais pas la vie. Vous voyez bien que l’argent n’est pas tout et souvent apporte de la douleur et de la souffrance. Je vous dis cela parce que je suis votre ami, et en tant qu’ami, j’aimerais vous épargner la douleur et la souffrance. C’est pourquoi, … donnez-moi tout votre argent et je vais souffrir pour vous. Money can buy a house, but not a home. Money can buy a clock, but not time. Money can buy you a position, but not respect. Money can buy you a bed, but not sleep. Money can buy you a book, but not knowledge. Money can buy you medicine, but not health. Money can buy you blood, but not life. So you see, money isn't everything and it often causes pain and suffering. I tell you this because I'm your friend and as your friend I want to take away your suffering and pain. That’s why...send me all your money and I shall suffer for you. - 34 - Déi perfekt Koppel – Le couple parfait – The perfect couple Eng frësch bestuete Koppel war iwwerglécklech bei der Gebuert vun hirem éischte Kand, e Meedchen. Enges Daags koum eng Frëndin op Besuch a sot hinnen dass si e klengen zweejährege Jong aus enger respektabler Famill géing kennen an dass hie spéider sécher e perfekte Mann fir hir Duechter géing ginn. De Papp vum klenge Meedchen ass rose ginn a sot: „Mäi Meedchen ass grad ee Joer al an dëse Jong huet der zwee. Ech wëll kee Schwoer deen zweemol sou al ass wéi meng Duechter.“ Wéi seng Fra héieren huet wat hire Mann sot, huet si drop bestanen: „ Du iers dech. Elo huet eist Meedchen nëmmen ee Joer, awer d’nächst Joer wäert hatt sou al wéi de Jong sinn an déi zwee wäerten dann déi perfekt Koppel ginn.“ Le couple parfait Un couple nouvellement marié était très heureux à la naissance de leur premier enfant, une fille. Un jour, une amie vint leur rendre visite. Elle leur dit qu’elle connaissait un petit garçon de deux ans d’une famille extrêmement respectable. Elle se disait que plus tard, il deviendrait certainement le meilleur des maris pour leur fille. Le père de la petite fille se fâcha et s’exclama : « Ma fille a tout juste un an, et ce garçon a deux ans. Je ne veux pas d’un gendre qui ait le double de l’âge de ma fille ! » Quand sa femme l’entendit s’exprimer ainsi, elle insista : « Tu as tort, maintenant, notre fille a seulement un an, mais l’année prochaine, elle sera aussi âgée que ce garçon et ils formeront tous deux un couple parfait ! » The perfect couple A newlywed couple was very happy when they had their first child, a girl. One day a friend came to visit them.She told them that she knew a little two-year old boy of a most respected family and that later on he would surely make a perfect husband for their daughter. The father of the little girl got angry and said: “My daughter is just one year old and this boy is two years old. I don’t want a son-in-law double the age of my daughter.” When his wife heard her husband talking this way, she insisted: “You are wrong. Now, our daughter is only one year old, but next year she will be as old as the boy and the two will make a perfect couple.”15 - 35 - Eng schrecklech Migraine – Une migraine infernale – A terrible migraine Ech hunn eng Migraine! Schrecklech! Et ass wéi wann, ... wéi wann do en Zuch wier deen duerch mäi Kapp fiert. Ech géif jo eng Aspro huelen... Awer... Wann ech se huelen, dann hält d'Migraine op...mee den Zuch...och... An dann, ginn et Leit déi erausklammen. An dat mécht vill Kaméidi dobannen! An ech hunn d'Oueren déi päifen! An dann, sou bal d'Ouere päifen...da ginn d'Dieren zou, den Zuch fiert nees fort. An d'Migraine kënnt ërem! Schrecklech! Migraine infernale J'ai une migraine! Infernale! C'est comme si... il y avait un métro qui me traversait la tête. Je prendrais bien de l'aspirine... Mais... Lorsque j'en prends, la migraine s'arrête... mais le métro... aussi... Alors, il y a des gens qui descendent. Ca fait un ramdam à l'intérieur! J'ai les oreilles qui sifflent! Alors, dès que les oreilles sifflent... les portes se referment, le métro repart. Et la migraine revient! Infernal! Infernal migraine I have a migraine ! Infernal ! It’s as if …there were a train rushing through my head. I would like to take an aspirin … But … When I take one, The migraine stops … but the train … too … And then, there are people getting off the train. That makes an awful noise inside! My ears whistle! And then, as soon as the ears start to whistle … the doors shut and the train starts moving. And the migraine returns! Infernal! Raymond Devos - 36 - Gott – Dieu - God Gott ass dout – Dieu est mort – God is dead E Mann liest op enger Mauer am Metro zu Paräis: « GOTT ASS DOUT » , ënnerschriwwen: Nietzsche. No zwou Woche liest de Mann ënnert dem Zitat dat hei: « NIETZSCHE ASS DOUT », ënnerschriwwen: Gott. Un homme lit sur un mur du métro à Paris: « DIEU EST MORT », signé : Nietzsche Après deux semaines, l’homme lit en-dessous de la citation : « NIETZSCHE EST MORT », signé : Dieu. A man reads on a wall of the metro in Paris : « GOD IS DEAD », signed: Nietzsche. Two weeks later the man reads below the citation: « NIETZSCHE IS DEAD », signed: God. - 37 - Hutt dir Gott gesinn ? - Avez-vous vu Dieu ? - Have you seen God? Eng Spillschoulsjoffer huet de Kanner vun hirer Klass nogekuckt, wéi si gemoolt hunn. Heiansdo huet si en Tour rondrëm d’Dëscher gemaach, fir ze kucken, wat d’Kanner molen. Wéi si bei engem Kand ukoum, wat sech vill Méi ginn huet, ze molen, huet si et gefrot wat dat da wier. D’klengt Meedchen huet dorops geäntwert : « Ech molen den Herrgott. » D’Joffer huet e bësse gepaust an du gesot : « Kee weess awer, wéi den Herrgott ausgesäit. » Ouni ze zécken an ouni souguer de Kapp an d’Luucht ze hiewen, huet d’Meedche geäntwert : « Si wäerten et elo gläich wëssen. » Avez-vous vu Dieu ? Une puéricultrice observait les enfants de sa classe pendant qu’ils dessinaient. Elle fit le tour des tables pour regarder l’œuvre de chaque enfant. Quand elle arriva près d’une petite fille qui travaillait avec ardeur, elle lui demanda ce que le dessin représentait. La petite fille répondit : « Je dessine Dieu » L’enseignante marqua une pause puis dit : « Mais personne ne sait à quoi ressemble Dieu. » Sans perdre un instant ni même relever la tête de son dessin, la petite fille répliqua: « Ils le sauront dans une minute. » Have you seen God? A kindergarten teacher was supervising her classroom of children while they were drawing. She would occasionally walk around to see each child's artwork. As she got to one little girl who was working diligently, she asked what the drawing was. The girl replied, "I'm drawing God." The teacher paused and said, "but no one knows what God looks like." Without missing a beat, or looking up from her drawing the girl replied, "They will in a minute." - 38 - Gott vertrauen – Faire confiance à Dieu - Trust in God Den eenzegen Iwwerliewende vun engem Schëffsongléck gouf op eng kleng Insel gewäsch, wou kee Mënsch lieft. Hien huet wéi bänzeg zu Gott gebiet fir dass hien e rett, an all Dag huet hien um Himmel no Hëllef gesicht, awer ouni Erfolleg. Erschöpft, huet hien et fäerdeg bruecht, sech eng kleng Hütt aus Holz ze bauen, fir sech virun den Elementer ze schützen, a fir seng puer Saachen ewechzeraumen. Mee dunn, enges Daags, no deem en no Iesse gesicht huet, koum en heem, fir seng Hütt a Flamen ze gesinn, mam Damp dee sech an den Himmel verflunn huet. Dat schlëmmst war geschitt; alles war verluer. Hie war ausser sech mat Trauer a Roserei. “Gott, wéi konns du mir dat undoen!” huet e gejaut. Awer moies fréi den nächsten Dag, gouf e vum Kaméidi vun engem Schëff erwächt, dat ëmmer méi no bei d’Insel koum. Et war komm fir hien ze retten. “Wéi wosst dir dass ech hei sinn?” huet e seng Retter gefrot. “Mir hunn däi Rauchsignal gesinn,” hu si geäntwert. Et ass einfach fir decouragéiert ze ginn, wann alles schlecht geet. Mee mir sollten d’Hoffnung net verléieren, well Gott schafft an eisem Liewen, ze guer mattsen an der Peng an am Leed. Denk drun, déi nächste Kéier wann deng kleng Hütt bis op de Buedem ofbrennt ass et vläicht nëmmen e Rauchsignal dat d’Gnod vu Gott erbäirifft. - 39 - Faire confiance à Dieu Le seul survivant du naufrage d’un navire se retrouva sur une petite île déserte. Il pria avec ferveur pour demander à Dieu de le sauver, et chaque jour il regardait l’horizon espérant voir arriver un secours, mais rien ne venait. Epuisé, il réussit quand même à bâtir une petite maison, toute en bois pour se protéger et pour lui permettre de stocker ses quelques provisions. Mais un jour, après être allé chercher de quoi manger, il arriva à la maison et la trouva en flammes, la fumée montant jusqu’au ciel. Le pire s’était réalisé; tout était perdu. Il se sentit ravagé par la douleur et la colère. « Dieu, comment as-tu pu me faire cela ? » cria-t-il. Mais tôt le lendemain, il fut réveillé par le bruit d’un bateau qui s’approchait de l’île. Il était venu pour le sauver. « Comment saviez-vous que j’étais ici ? » demanda l’homme à bout de force à ses sauveurs. « Nous avons vu tes signaux de fumée » répondirent-ils. Il est facile de se décourager lorsque les choses vont mal. Mais nous ne devrions pas abandonner car Dieu est en train d’agir dans nos vies, même au milieu de la douleur et de la souffrance. Rappelez-vous, la prochaine fois que votre petite maison brûlera entièrement, ce ne sera peut-être qu’un signal de fumée qui fera appel à la grâce de Dieu. Trust in God The only survivor of a shipwreck was washed up on a small, uninhabited island. He prayed feverishly for God to rescue him, and every day he scanned the horizon for help, but none seemed forthcoming. Exhausted, he eventually managed to build a little hut out of driftwood to protect him from the elements, and to store his few possessions. But then one day, after scavenging for food, he arrived home to find his little hut in flames, the smoke rolling up to the sky. The worst had happened; everything was lost. He was stunned with grief and anger. "God how could you do this to me!" he cried. Early the next day, however, he was awakened by the sound of a ship that was approaching the island. It had come to rescue him. "How did you know I was here?" asked the weary man. "We saw your smoke signal," they replied. It is easy to get discouraged when things are going bad. But we shouldn't lose heart, because God is at work in our lives, even in the midst of pain and suffering. Remember, next time your little hut is burning to the ground it just may be a smoke signal that summons the grace of God. - 40 - Hongreg Kanner – Enfants affamés – Starving children E Mann gesäit d’Nout an de Misär vun de Kanner op der Welt. Honger plot se a Krankheete quäle si. Et beréiert säin Häerz. Hien ass verdrësslech a mécht dem Herrgott Virwërf. Hie seet zu Him: „Gott, firwat léiss Du et zou, dass dës aarm Kanner verhongeren? Firwat méchs Du näischt dogéint?“ A Gott äntwert him: „Firwat mengs de, dass ech dech erschaf hunn?“ Un homme est touché de voir à quel point les enfants de la terre sont dans le besoin et la misère. La faim les tourmente et les maladies les torturent. Il en est attristé et fait des reproches à Dieu. Il lui dit : « Dieu, pourquoi permets-tu que ces pauvres enfants meurent de faim ? Pourquoi ne fais-tu rien contre cela ? » Et Dieu lui répond : « Pourquoi crois-tu que je t’ai créé ? » A man sees the need and the misery of the children in the world. Hunger torments them and diseases torture them. It touches his heart. He is saddened and says to God reproachingly: “God, why do you allow these poor children to starve? Why don’t you do something about it?” And God tells him: “Why do you think I have created you?” Eidel Hänn – Des mains vides – Empty hands Ech hat en Dram: E Mënsch koum virun d’Geriicht vum Herrgott a sot: “Kuck, Herrgott, ech hunn däi Gesetz befollegt, hunn näischt Schlechtes oder Schlëmmes gemaach. Här, meng Hänn si reng.” “Ouni Zweifel”, seet Gott, “awer si sinn eidel.” Je fis un rêve: un homme se présentait devant Dieu et disait: “Regarde mon Dieu, j’ai obéi à ta loi, je n’ai rien fait de mauvais ni de mal. Seigneur, mes mains sont pures.” “Sans doute,” disait Dieu, “mais elles sont vides.” I had a dream: a man presented himself to God and said: “Look, Lord, I obeyed Thy laws, I have done nothing bad nor ugly. Lord, my hands are pure.” “No doubt”, said God, “but they are empty.” Raoul Follerau - 41 - De Museker a seng Gittar – Le musicien et sa guitare – The musician and his guitar An dëser Geschicht ass d’Gittar de Mënsch an de Museker eise Schëpfer, Gott. Mir sinn alleguer wéi eng Gittar. Wann eng Gittar e gëttleche Museker héiert, hofft si nëmmen nach op eppes, dass de Museker op hire Säite spillt. Et ass dat hire gréisste Wonsch a si géif sech och vu ganzem Häerzen dësem Museker hierginn. Enges Daags, kënnt de Museker do laanscht wou d’Gittar ass. Hie gesäit se, hëlt se an d’Hand a fänkt un op hir ze spillen. Si ass glécklech, esou glécklech… Zimmlech séier awer mierkt hien, dass wahrscheinlech schonn eng Zäit laang neméi op der Gittar gespillt gouf, an dass hie si stëmme muss. An esou fänkt hien un d’Säiten unzezéien. D’Gittar ass dësen Drock net gewinnt an dat deet hir wéi. Si freet hie fir opzehalen, et ass einfach net méi auszehalen. Hien äntwert hir, dass dat awer déi eenzeg Manéier ass fir dass hien op dëse Säiten dës schéi Musik spille kann. Si awer hält duer an hält duer a schlussendlech, räisst eng vun de Säiten. Hie biet en un fir dach nach ze probéieren, si wéilt sou dass hien op hir dës wonnerschéi Musek spillt … De Museker ass gewëllt der Gittar e Gefalen ze maachen, a fänkt nees un mat de Säiten déi bleiwen. Mee op en neits kléngt et falsch. Hie muss also probéieren, se nees ze stëmmen an hien zitt d’Säiten un an d’Gittar hält dem Drock duer, sou vill dass och déi zweet Säit räisst. An esou geet et weider bis nëmmen nach eng Säit bleift. De Museker géif esou gär eng vu senge gëttleche Melodien op dëser Gittar spillen, mee et ass näischt ze maachen, d’Säit wëllt hien net loossen. Et gëtt soss keng Méiglechkeet wéi dës aarm Gittar sech selwer z’iwwerloossen. Gott test eis fir dass mir eis verbesseren, hie gëtt eis Epreuve fir eis ze perfektionéieren, net fir eis ze zerstéieren. D’Zerstéierung kënnt nëmmen duerch eis Déckkäppegkeet fir Sengem Wëlle wëllen ze widderstoen a seng Geboter net wëllen anzehalen. Wéi schwéier et och ass seng Geboter anzehalen, si si den Ausdrock vu Senger Léift fir eis an et ass säin Zil eis et z’erlaben eise Wonsch ze realiséieren, no bei Him ze sinn.16 - 42 - Le musicien et la guitare Dans cette histoire, l’homme est la guitare et le musicien est notre créateur, Dieu. Nous sommes tous comme une guitare. Lorsqu’une guitare entend un musicien divin, elle n’attend plus qu’une chose : que ce musicien veuille bien jouer sur ses cordes. C’est son plus grand désir, elle se donnerait de tout coeur à lui. Un jour, le musicien divin entendant ce cri du cœur, et reconnaissant l’ardent accent de la sincérité, va vers la guitare, la prend et commence à jouer. Elle est heureuse, heureuse…Assez vite toutefois, il remarque que cette guitare est probablement inutilisée depuis un moment, il lui faut l’accorder. Il commence alors à tourner pour tendre les cordes. La guitare n’est pas habituée à cette pression, ça lui fait mal. Elle lui demande d’arrêter, c’est trop dur à supporter. Il lui répond que c’est le seul moyen pour qu’il puisse jouer sur ses cordes cette belle musique. Cependant, elle résiste, résiste et finalement, une des cordes casse. Elle le supplie alors d’essayer encore, elle aimerait tant qu’il la nourisse de sa belle musique… Le musicien a bien envie de faire plaisir à cette guitare, alors, il reprend avec les cordes qui restent. Mais à nouveau, ça sonne faux. Il lui faut encore essayer de l’accorder, il serre, serre et la guitare résiste tant qu’une deuxième corde se déchire. Et ainsi de suite jusqu’à ce qu’il ne reste plus qu’une seule corde. Le musicien aimerait tellement pouvoir jouer un de ses airs divins sur cette guitare, mais rien n’y fait, la corde ne veut pas le laisser faire. Il n’a plus d’autre choix que de laisser cette pauvre guitare à elle-même. Dieu nous soumet à des épreuves pour que nous nous améliorions. Ces épreuves sont là pour nous perfectionner,non pas pour nous détruire. La destruction est le résultat de notre entêtement à vouloir résister à Sa volonté et à ne pas suivre Ses commandements. Aussi difficiles à suivre soient-ils, ils sont l’expression de Son amour pour nous et Son but est de nous permettre de réaliser notre vœu d’être proches de Lui. - 43 - The musician and the guitar In this story, man is the guitar and the musician is our creator, God. We are all like a guitar. When a guitar hears a divine musician, it only hopes for one thing: that the musician might play on its strings. It is its greatest desire, it would give itself to him whole-heartedly. One day, the musician passes by, sees the guitar, takes it and starts to play on it. It is so happy, so happy … Very soon, however, the musician notices that the guitar probably hasn’t been used for quite a while and that it needs to be tuned. He then starts to turn and tighten the strings. The guitar isn’t used to this pressure, it hurts. It asks him to stop, it’s to hard to endure. He tells the guitar that he has no other alternative but to play his beautiful music on the cords. While it resists and resists, in the end, one of the strings breaks. The guitar begs him to keep trying, it would like so much to be nourished by this beautiful music … Since the musician wishes to please the guitar, he continues with the remaining strings. But again, it sounds off tune. He has to try again to tune it and he tightens and tightens the guitar which resists and resists but the second string also breaks. And this continues on until only one string remains. The musician would like so much to play one of his divine tunes on this guitar, but no matter what, the string wouldn’t let him do it. There is no other choice than to leave this poor guitar alone. God puts us through tests,so that we may improve ourselves. These tests are there to perfect ourselves, not to destroy us. Destruction is the result of our stubborness wanting to resist His will and not to follow His commandments. However difficult it may be to follow them, they are the expression of His love for us and it is His goal to allow us to realise our wish to be close to Him. - 44 - Zwee Astronomen – Deux astronomes – Two astronomers Zwee Astronome si sech net eens. Ee vun hinne gleeft un e Schëpfer, e Gott, an deen aneren net. Deen, deen u Gott gleeft léisst sech eng afalen. Während engem Joer, ouni sengem Kolleg eppes ze soen, bastelt hien un engem Modell vum Universum wat hien an engem Zëmmer a sengem Haus opriicht. Wéi hie fäerdeg ass, invitéiert hie säi Kolleg bei sech. Hie seet him: „Ech hunn eng Iwwerraschung fir dech. Maach d'Dier op an da gesäis de.“ Wéi säi Kolleg, dee jo net u Gott gleeft, dat mécht, fënnt hien en Zëmmer mat engem rise Modell vum Universum, mat de Planéiten, der Sonn, Galaxien, enfin, einfach immens. Hien ass esou erstaunt a seet zu sengem Frënd: „Dat do ass jo fantastesch, immens. Wien huet dat da gemaach?“ A säi Kolleg äntwert him: „Keen, guer keen, dat war einfach esou a mengem Zëmmer.....“17 C’est l’histoire de deux astronomes qui n’arrivaient pas à se mettre d’accord. L’un croyait en l’existence d’un Créateur, Dieu et l’autre n’y croyait pas. Celui qui croyait en Dieu eut un jour, une idée. Pendant un an, sans rien dire à son ami, il bricola et construisit une maquette de l’univers qu’il installa dans l’une des chambres de sa maison. Lorsque ce fut terminé, il invita son ami chez lui et lui dit : « J’ai une suprise pour toi. Ouvre la porte et tu verras. » Lorsque son ami, qui ne croyait pas en Dieu, ouvrit la porte, il trouva dans la chambre une maquette géante de l’univers, avec les planètes, le soleil, les galaxies, enfin, c’était génial. Il fut à tel point étonné qu’il dit à son ami : « C’est vraiment fantastique, super. Qui a fait cela ? » Et son ami lui répondit : « Personne, vraiment personne, c’était tout simplement comme ça dans ma chambre…. » This is the story of two astronomers who could not agree between them. One of them believes in a creator, a God, and the other one doesn’t. The one who believes in God, has an idea. For a year and without telling his friend, he works on a model of the universe that he builds in a room in his house. Once completed, he invites his friend to his home. He tells him: “I have a surprise for you. Open the door and you will see.” When his friend, who doesn’t believe in God, opens the door, he finds a giant model of the universe, with planets, the sun, galaxies in the room; well, it’s amazing. He is that much bewildered that in his astonishment he says to his friend: “This is really fantastic, great. Who did this?” And his friend replies: “No one, really no one, it was just in my room …” - 45 - Wat mir gefrot ginn – Ce qu’on nous demandera - What we will be asked Gott freet iech net mat wéi engem Auto dir gefuer sidd; Hie freet iech wéivill Leit dir matgeholl hutt, déi keen Transportmëttel haten. Gott freet iech net wéivill Quadratmeter äert Haus hat; Hie freet iech wéivill Leit bei iech doheem wëllkomm waren. Gott freet iech net iwwer d’Kleeder déi dir an äre Schief hänken hat; Hie freet iech wéivill Leit dir gehollef hutt, sech ze kleeden. Gott freet iech net wéivill är déchste Pei war; Hie freet iech ob dir onéierlech waart, op dir Kompromësser gemaach hutt, fir se ze kréien. Gott freet iech net wat är Aarbecht war; Hie freet iech ob dir är Aarbecht sou gutt gemaach hutt, wéi et iech méiglech war. Gott freet iech net wéivill Frënn dir hat; Hie freet iech wéiville Leit dir e Frënn waart. Gott freet iech net a wéi engem Quartier dir gewunnt hutt; Hie freet iech wéi dir mat äre Nopere waart. Gott freet iech net d’Faarf vun ärer Haut; Hie freet iech iwwer äre Charakter. Wann et iech gutt geet, wann dir frou sidd, da lueft deen, deen iech erschaf huet. A schwéieren Zäiten, wann et iech net gutt geet, da sicht deen, deen iech erschaf huet. A rouege Momenter, ënnerhalt iech mat deem, deen iech erschaf huet. A schwéieren Zäiten, vertraut deem, deen iech erschaf huet. Zu jidder Zäit, zu all Moment, sot deem merci, deen iech erschaf huet.18 - 46 - Ce qu'on nous demandera. Dieu ne demandera pas quel genre de voiture vous avez conduit; Il demandera combien de personnes qui n’avaient pas de moyen de transport vous avez racompagnées. Dieu ne demandera pas combien de mètres carrés faisait votre maison; Il demandera combien de personnes vous avez accueillies dans votre maison. Dieu ne posera pas des questions sur les vêtements que vous avez accumulés dans votre armoire; Il demandera combien de personnes vous avez aidées à se vêtir. Dieu ne demandera pas quel a été votre salaire le plus élevé; Il demandera si vous avez accepté de vous laisser corrompre pour l'obtenir. Dieu ne demandera pas quel était votre titre; Il demandera si vous avez fourni le meilleur de vous-mêmes dans l’exécution de votre travail. Dieu ne demandera pas combien d'amis vous avez eus; Il demandera de combien de personnes vous étiez l’ami. Dieu ne demandera pas dans quel voisinage vous avez vécu; il demandera comment vous avez traité vos voisins. Dieu ne se souciera pas de la couleur de votre peau; Il posera des questions sur le type de caractère que vous avez eu. Dans les moments heureux, louez Dieu. Dans les moments difficiles, cherchez Dieu. Dans les moments tranquilles, priez Dieu. Dans les moments de douleur, faites confiance à Dieu. A chaque instant, rendez grâce à Dieu. - 47 - What we will be asked. God won't ask what kind of car you drove; He will ask how many people who didn't have transportation you drove. God won't ask the square footage of your house; He will ask how many people you welcomed into your home. God won't ask about the clothes you had in your closet; He will ask how many you helped to clothe. God won't ask what your highest salary was; He will ask if you compromised your moral conduct to obtain it. God won't ask what your job title was; He will ask if you performed your job to the best of your ability. God won't ask how many friends you had; He will ask the number of people you befriended. God won't ask in what neighbourhood you lived; He will ask how you treated your neighbours. God won't ask about the colour of your skin; He will ask about the content of your character. During happy moments, praise God. During difficult moments, seek God. During quiet moments, worship God. During painful moments, trust God. Every moment, thank God. - 48 - Gott an d’Coiffeuren - Dieu et les coiffeurs – God and the hairdressers E Mann geet bei de Coiffer fir sech d’Hoer an de Baart schneiden ze loossen. Déi zwee fänken u mateneen ze schwätzen. Si diskutéieren iwwer dëst an dat. Wéi si beim Thema Gott ukommen, seet de Coiffeur: “Ech gleewen net dass Gott existéiert.” „Firwat sot dir dat?“ freet de Client. „Majo, et geet duer fir einfach eraus op d’Strooss ze goe fir ze gesinn dass en net existéiert. Wa Gott géif existéieren, géifen et da souvill krank Leit ? Géifen et da souvill Kanner déi aleng gelooss ginn? Wa Gott géif existéieren, da géife mer net souvill leiden. Ech ka mir net virstellen e Gott gär ze hunn, deen dat alles géif zouloossen.“ De Client iwwerleet e Moment, äntwert awer net well en net weess wat e soll soen. De Coiffer mécht seng Aarbecht fäerdeg an de Client geet aus dem Salon eraus. An deem Moment gesäit en e Mann mat laangen, fettegen an dréckegen Hoer iwwer d’Strooss goen. Hie gesäit wierklech knaschteg aus. De Client geet dunn zréck bei de Coiffer a seet zu him: „Weess de wat? D’Coifferen existéieren net.“ „ Wéi kënnt dir dat soen ?“ freet de Coiffer erstaunt. „ Ech sinn hei an ech si Coiffer. An hu lo just är Hoer geschnidden, oder net ?“ De Client jäitzt : „D’Coifferen existéieren net well wa si géifen existéieren, géif et keng Persoun mat laange knaschtegen Hoer ginn, sou wéi dee Mann do dobaussen.“ „Ah, mee dach, d’Coifferen existéieren! Mee wat passéiert ass, ass dass d’Leit net bei mech kommen.“ „Genee!“, seet de Client, „et ass genee dat! Gott existéiert och! Wat passéiert ass, ass dass d’Leit net bei hie ginn an hien net sichen. Dowéinst gëtt et esouvill Schmäerz a Leed an der Welt.“ - 49 - Dieu et les coiffeurs Un homme va chez un coiffeur pour se faire couper les cheveux et raser la barbe. L'homme et le coiffeur commencent à parler. Ils parlent de choses et d’autres et touchent à divers sujets. Quand ils en arrivent au sujet de Dieu, le coiffeur dit : "je ne crois pas que Dieu existe." "pourquoi dites- vous ça?", demande le client. "Eh bien, il suffit juste de sortir dans la rue pour vous rendre compte que Dieu n'existe pas. Si Dieu existait, y aurait-il tant de personnes malades ? Y aurait-il tant d’enfants abandonnés ? Si Dieu existait, on ne souffrirait pas autant. Je ne peux pas m'imaginer aimer un Dieu qui permettrait tout ça." Le client réfléchit un moment, mais ne répond pas car il ne saît pas quoi dire. Le coiffeur finit son travail et le client sort du magasin. A ce moment-là, il voit passer un homme dans la rue avec des cheveux longs, visqueux, dégoûtants. Il a l’air vraiment sale. Le client retourne alors sur ses pas et entre à nouveau chez le coiffeur en lui disant : "Tu sais quoi ? Les coiffeurs n'existent pas." "Comment pouvez vous dire ça?" demande le coiffeur étonné, "je suis là et je suis un coiffeur. Et je viens de couper vos cheveux, non ?!" Le client hurle : "Les coiffeurs n'existent pas, car s'ils existaient, il n'y aurait personne avec de longs cheveux sales comme cet homme qui est dehors." "Ah, mais si, les coiffeurs existent ! Mais ce qui se produit, c'est que ces gens ne viennent pas à moi." "Exactement!", affirme le client "c'est bien ça ! Dieu, aussi, existe ! Ce qui se produit, c'est que les gens ne vont pas chez lui et ne le recherchent pas. C'est pourquoi il y a tellement de douleur et tant de souffrances dans ce monde." God and the hairdressers A man goes to a hairdresser to get his hair cut and his beard shaved. The man and the hairdresser start talking. They discuss various matters. When they come to the subject of God, the hairdresser says : « I believe that God doesn’t exist. » « Why do you say that ? » asks the customer. « Well, it’s enough just to go out on the street in order to see that God doesn’t exist. If God exists, would there be so many sick people ? Would there be so many children left alone ? If God exists, one wouldn’t suffer so much. I can’t imagine to love a God, that would allow all this. » The customer thinks for a moment, but doesn’t answer because he doesn’t know what to say. The hairdresser finishes his work and the customer leaves the shop. At that moment he sees a man with long, greasy and dirty hair crossing the street. He really looks dirty. The customer then returns to the hairdresser and tells him : « You know something ? Hairdressers don’t exist. » « How can you say such a thing ? » asks the hairdresser. « I’m here and I’m a hairdresser. And I have just cut you hair, haven’t I ? » The customer shouts : « Hairdressers don’t exist, because if they do, there wouldn’t be anybody with long, dirty hair like that man outside. » « But hairdressers do exist ! What happens is, people don’t come to me. » « Exactly ! », says the customer, « it’s exactly that ! God also exists ! What happens is, that people don’t - 50 - go to him and don’t seek him. That’s why there is so much pain and suffering in the world. » E schéint Gebiet – Une belle prière - A beautiful prayer Ech hu Gott gefrot meng schlecht Gewunnechten ewechzehuelen. Gott sot, neen. Et ass net u mir fir se ewechzehuelen, awer un dir fir se opzeginn. Ech hu Gott gefrot mäi behënnert Kand ze heelen. Gott sot, neen. Säi Geescht ass ganz, säi Kierper ass nëmme vergänglech. Ech hu Gott gefrot mir Gedold ze ginn. Gott sot, neen. Gedold ass en Nieweprodukt vun Tribulatiounen, et ass net eppes wat ee kritt, et ass eppes wat ee léiert. Ech hu Gott gefrot mir Gléck ze ginn. Gott sot, neen. Ech ginn dir mäi Seegen. D’Gléck läit un dir. Ech hu Gott gefrot mir Peng z’erspueren. Gott sot, neen. Leiden zitt dech ewech vu weltleche Suergen a bréngt dech méi no zu Mir. Ech hu Gott gefrot dass mäi Geescht soll wuessen. Gott sot, neen. Du muss selwer wuessen! Mee ech wäert dech schneiden (wéi d’Äscht vum Bam) fir dass du Friichten dréis. Ech hu Gott gefrot mir alles ze ginn, fir dass ech d’Liewe genéisse kann. Gott sot, neen. Ech hunn dir d’Liewe ginn, fir dass du alles genéisse kanns. Ech hu Gott gefrot mir ze hëllefen, anerer sou gär ze hunn, wéi Hie mech gär huet. Gott sot, ... Ahhh, endlech bekäpps du. - 51 - Une belle prière Je demandai à Dieu qu’il me change mes mauvaises habitudes. Dieu dit non. Ce n’est pas à moi de les changer, mais à toi de les abandonner. Je demandai à Dieu de guérir mon enfant handicapé. Dieu dit non. Son esprit est saint, son corps n’est que temporaire. Je demandai à Dieu de me donner de la patience. Dieu dit non. La patience est le fruit des épreuves, ce n’est pas un don, c’est quelque chose qu’on apprend. Je demandai à Dieu de me donner du bonheur. Dieu dit non. Je te donne mes bénédictions. Le bonheur c’est à toi de le construire. Je demandai à Dieu de m’épargner la douleur. Dieu dit non. La souffrance t’éloigne des soucis de ce monde et te rapproche de Moi. Je demandai à Dieu de faire croître mon esprit. Dieu dit non. Tu dois croître par toi-même ! Je vais te tailler pour que tu portes des fruits. Je demandai à Dieu de me donner toutes les choses qui me permettent de profiter de la vie. Dieu dit non. Je t’ai donné la vie, pour que tu puisses profiter de toutes les choses. Je demandai à Dieu de m’aider à aimer les autres autant que Lui m’aime. Dieu dit : Ah, tu comprends enfin de quoi il s’agit… - 52 - A beautiful prayer I asked God to take away my bad habits. God said, No. It is not up to me to take them away, but for you to give them up. I asked God to make my handicapped child whole. God said, No. His spirit is whole, his body is only temporary. I asked God to grant me patience. God said, No. Patience is a by-product of tribulations, it isn't granted, it is learned. I asked God to give me happiness. God said, No. I give you blessings; Happiness is up to you. I asked God to spare me pain. God said, No. Suffering draws you apart from worldly concerns and brings you closer to Me. I asked God to make my spirit grow. God said, No. You must grow on your own! But I will prune you to make you fruitful. I asked God to grant me everything so I might enjoy life. God said, No. I gave you life, so that you may enjoy all things. I asked God to help me LOVE others, as much as He loves me. God said... Ahhhh, finally you’ve got the idea. - 53 - Kanner – Enfants – Children De Pianosconcert – Le concert de piano – The piano concert D’Mamm wëllt hirem Jong a senger Entwécklung am Pianospillen hëllefen an hëlt hie mat op e Paderewski Concert. Wéi si am Sall op hirer Plaz sëtzen, gesäit d’Mamm eng Frëndin am Publikum a geet de Gank erof, fir hir Moien ze soen. Fir de Bouf ass dat eng gutt Geleeënheet sech de Concertssall genee unzekucken. Hie steet op, mécht sech op de Wee a geet duerch eng Dier, wou drop steet : ENTRÉE INTERDITE. D’Luuchten am Sall ginn aus an de Concert fänkt geschwënn un. D’Mamm geet zréck op hir Plaz a mierkt, dass hire Jong feelt. An deem Moment geet de Rideau op an d’Spotte schéngen op dee wonnerbare Steinway Fligel. Mat engem Schreck gesäit si hire klenge Jong. Hie sëtzt beim Piano a probéiert schéi roueg d’Lidd: “Twinkle, Twinkle, Little Star” ze spillen. Just an deem Moment huet dee grousse Meeschter säin Optrëtt. Hie geet riicht op de Piano zou, geet bei de Jong a flüstert him an d’Ouer : « Hal net op. Spill weider ! » Mat senger lénker Hand fänkt de Paderewski un de Bass ze spillen. A gläich duerno streckt hien och seng riets Hand zu der anerer Säit vum Kand eraus fir e beweegten Obligato ze spillen. Zesummen hunn den ale Meeschter an de jonken Ufänger eng Schrecksituatioun an eng wonnerbar kreatif Erfahrung verwandelt. D’Publikum ass wéi hypnotiséiert.19 - 54 - Le concert de piano Une maman qui souhaite encourager son fils à parfaire ses progrès au piano, l’amène un soir à un concert de Paderewski. Alors qu’ils viennent de prendre place dans la salle, la maman voit une de ses amies dans le public et descend l’allée pour aller la saluer. L’enfant saisit cette occasion pour bien observer la salle de concert. Il se lève, et se dirige vers une porte qui porte la mention : ENTRÉE INTERDITE. Les lumières dans la salle s’éteignent, car le concert va bientôt commencer. La mère retourne vers son siège et constate que son fils n’est plus à sa place. Au même moment, le rideau se lève et les projecteurs sont braqués sur le merveilleux piano à queue Steinway. Elle sursaute en apercevant son fils. Il est assis au piano et essaye tranquillement de jouer l’air de Twinkle, Twinkle Little star. C’est alors que le grand maître fait son entrée. Il se dirige tout droit vers le piano, va vers le garçon et lui souffle dans l’oreille : « Ne t’arrête pas, continue à jouer ! ». Avec la main gauche, Paderewski commençe à jouer les basses. Et tout de suite, après il met sa main droite du côté de l’enfant et joue un Obligato endiablé. Le vieux maître et le jeune débutant ont réussi ensemble à transformer une situation inattendue en une expérience créative. Le public est comme hypnotisé. - 55 - The piano concert A mother wishing to encourage her young son's progress on the piano, takes him to a Paderewski concert. After being seated, the mother spots an old friend in the audience and walks down the aisle to greet her. The little boy seizes the opportunity to take a good look at the concert hall. He gets up, starts walking and makes his way through a door marked NO ADMITTANCE. The lights in the hall go out and the concert is about to begin. The mother returns to her seat and notices that her boy is missing. At that moment the curtain opens and the spotlights are focused on the impressive Steinway on stage. In horror, the mother sees her little boy sitting at the keyboard, innocently picking out Twinkle, Twinkle Little Star. At that moment, the great piano master makes his entrance. He goes straight towards the piano and whispers in the boy's ear, "Don't quit. Keep playing." Then leaning over, Paderewski reaches down with his left hand and begins filling in a bass part. Soon his right arm reaches around to the other side of the child, and he adds a running obligato. Together, the old master and the young novice transformed what could have been a frightening situation into a wonderfully creative experience. The audience is mesmerized. - 56 - Ech wier sou gär… – J’aimerais tant être… - I would so much like to be… Hei elo e Gebiet vun engem Kand dat sengen Eltere seet: Ech wier sou gär de Felix, eis kleng Kaz, fir kënnen an d’Äerm geholl ze ginn, all Kéiers wann dir heem kommt. Heiansdo wier ech sou gär e Walkman, fir dass ech spieren dass dir mir nolauschtert, mat nëmme menge Wierder no bei ären Oueren, mam Echo vu mengem Alengsinn. Ech wier sou gär eng Zeitung, fir dass dir iech all Dag Zäit huelt fir mech a mech frot wéi eng Neiegkeeten ech hunn. Ech wier sou gär eng Tëlee, fir dass ech ni brauch owes aleng anzeschlofen, ouni dass dir mech op mannst eng Kéier mat Interessi gekuckt hutt. Ech wier sou gär eng Kéier d’Fussballsequipp Papp, fir dass ech dech voll Freed gesinn, no jidderenge vu menge Victoiren an e Roman fir dech Mamm, fir dass du meng Gefiller liese kanns. Wann ech sou nodenken, wéilt ech wierklech nëmme just eng Saach sinn: en onschätzbare Cadeau fir iech zwee. Kaaft mir näischt fir mäi Gebuertsdag, maacht just dass ech spieren, dass ech äert Kand sinn. Vum William Butler Yeats: Erzéien heescht net einfach eng Vase vollschëdden, mee villméi e Feier ufänken. Vum Antoine de Saint-Exupéry: Mënsch sinn, ass genee gesinn, verantwortlech, responsabel sinn. Et ass spieren, wann ee säi Liewe lieft, dass een derzou bäigedroen huet, d'Welt ze bauen. Aus de Bahá'í Schrëften: Betruecht de Mënsch als e Biergwierk, räich un Edelsteng vun onschätzbarem Wäert. Nëmmen d'Erzéiung ka bewierken, dass et seng Schätz ervierbréngt an dass d'Mënschheet dorauser Notzen zéie kann. Moralesch Erzéiung an e gutt Behuelen si vill méi wichteg wéi Bicherwëssen. E proppert, agreabelt Kand mat engem gudde Charakter an dat sech richteg behëlt, ass - och da wann et net vill weess - engem Kand virzezéien, dat onhéiflech, knaschteg an nidderträchteg ass, sech awer an all de Kënschten a Wëssenschaften auskennt. De Grond dofir ass, dass d'Kand, wat sech gutt behëlt, och wann et net vill weess, anere vun Notzen ass, während dat nidderträchteg, ongezilltent Kand verduewen ass an anere schuede kann, och wann et vill weess. Wann awer d'Kand so erzu gëtt, dass et vill weess a gutt ass, féiert dat zu engem stralende Liicht.20 - 57 - J’aimerais tant être ... Voici maintenant une prière d’un enfant qui dit à ses parents: J’aimerais tellement être Félix, notre petit chat, pour pouvoir être pris dans les bras, à chaque fois que vous rentrez. Parfois, j’aimerais tellement être un walkman, Pour que je puisse sentir que vous m’écoutiez, avec seulement mes mots près de vos oreilles, avec l’écho de ma solitude. sans qu’au moins une fois vous me regardiez avec intérêt. J’aimerais tellement être une fois l’équipe de football papa, pour que je puisse te voir plein de joie, après chacune de mes victoires et un roman pour toi maman, pour que tu puisses lire mes sentiments. Lorsque je réfléchis de la sorte, j’aimerais vraiment n’être qu’une seule chose: J’aimerais tellement être un journal, pour que vous puissiez prendre du temps avec moi et me demander de mes nouvelles. J’aimerais tellement être une télé, pour que je n’aie pas besoin de m’endormir seul le soir, un cadeau inestimable pour vous deux. Ne m’achetez rien pour mon anniversaire, faites juste en sorte que je puisse sentir que je suis votre enfant. De William Butler Yeats: Eduquer ne signifie pas simplement remplir un vase, mais plutôt allumer un feu. D’Antoine de Saint-Exupéry: Être un homme, est, pour être précis, être responsable. Cela veut dire sentir, lorsqu’on vit sa vie, le fait qu’on a participé à construire le monde. Des écrits bahá'ís: Considérez l’homme comme une mine riche en pierres précieuses d’une valeur inestimable. L’éducation peut à elle seule l'amener à lui faire livrer ses trésors et permettre à l'humanité d'en profiter. La formation dans le domaine des moeurs et de la bonne conduite est beaucoup plus importante que l'acquisition du savoir. Un enfant propre et net, d'aspect avenant, au bon caractère et bien élevé, même s'il est ignorant, est préférable à un enfant grossier, malpropre, au mauvais caractère, et pourtant déjà profondément versé dans les arts et les sciences. Cela s'explique par le fait que l'enfant qui a une bonne conduite, même s'il est ignorant, est utile à ses semblables alors qu'un enfant au mauvais caractère et mal élevé est corrompu et peut nuire à autrui, même s'il a un très grand savoir. Si, toutefois, l'enfant est formé à se montrer à la fois instruit et bien élevé, de lumineux accomplissements en résulteront. - 58 - I so much would like to be ... Here is a prayer from a child telling his parents: I so much would like to be Felix, our little cat, so I can be embraced every time you come home. Sometimes I would like to be a Walkman, so I can feel that you listen to me, with only my words close to your ears, with the echo of my loneliness. I would like to be a newspaper, so you can take time to be with me every day and can ask me what news I have. I would like to be a television, so I would never have to fall asleep alone in the evening, without you looking at me once with interest. I would like to be the football team daddy, so I can see you full of joy after each of my victories and a novel for you, mum, so you can read my feelings. When I start to think this way, I really just want to be one thing: an inestimable gift for the two of you. Don’t buy me anything for my birthday, just make sure that I feel I am your child. From William Butler Yeats: Educate doesn’t simply mean to fill a vase, but to start a fire. From Antoine de Saint-Exupéry: Being a man, to be exact, is being responsable. It means to feel, that when you live your life, you have contributed to building the world. From the Bahá'í writings: Regard man as a mine rich in gems of inestimable value. Education can, alone, cause it to reveal its treasures and enable mankind to benefit therefrom. Training in morals and good conduct is far more important than learning from books. A child that is clean, agreeable, of good character, well-behaved -- even though he be ignorant -- is preferable to a child that is rude, unwashed, ill-natured, and yet deeply versed in all the sciences and arts. The reason for this is that the child who conducts himself well, even though he be ignorant, is of benefit to others, while an ill-natured, illbehaved child is corrupted and harmful to others, even though he be learned. If, however, the child be trained to be both learned and good, the result is light upon light. 21 - 59 - Wann e Kand stierft – Quand un enfant meurt – When a child dies Wat geschitt wa jonk Mënsche stierwen? „Et ass esou, wéi wann e gudde Gäertner eng jonk, zaart Planz vun enger klenger Plaz ewechhëllt fir si an e grousst oppent Feld ze planzen. Dës Ëmplanzung bedeit net, dass d'Planz verwielt, méi kleng gëtt oder futti geet. Am Géigendeel, dës Ëmplanzung léisst si wuessen a gedeien, gëtt hir eng extra Frëschheet, léisst si gréng ginn a Friichten droen. Dëst verbuergent Geheimnis ass dem Gäertner wuel bekannt; nëmme Séilen, déi sech dees net bewosst sinn, mengen, dass de Gäertner, a senger Roserei, d’Planz mat senge Wuerzelen erausgeholl huet. Mee fir déi, déi Bescheed wëssen, ass dës verstoppten Tatsaach evident a kloer an dëse predestinéierten Dekret gëtt als Generositéit ugesinn.“ Que se passe-t-il lorsque des jeunes gens meurent ? « C'est comme si un jardinier bienveillant transférait un jeune et tendre arbrisseau d'un endroit confiné à une vaste zone aérée. Or ce transfert n'est pas la cause du dépérissement, de l'amoindrissement ou de la destruction de cet arbrisseau; non, il lui permet, au contraire, de croître et de prospérer, d'acquérir sa fraîcheur et sa délicatesse, de verdir et de porter des fruits. Ce secret caché est bien connu du jardinier, mais les âmes qui n'ont pas conscience de cette générosité supposent que le jardinier, dans sa colère, a déraciné l'arbrisseau. Cependant, pour ceux qui sont au courant, ce fait dissimulé est manifeste et ce décret prédestiné est considéré comme une générosité. » What happens when young people die ? “It is as if a kind gardener transferreth a fresh and tender shrub from a confined place to a wide open area. This transfer is not the cause of the withering, the lessening or the destruction of that shrub; nay, on the contrary, it maketh it to grow and thrive, acquire freshness and delicacy, become green and bear fruit. This hidden secret is well known to the gardener, but those souls who are unaware of this bounty suppose that the gardener, in his anger and wrath, hath uprooted the shrub. Yet to those who are aware, this concealed fact is manifest, and this predestined decree is considered a bounty.” 22 'Abdu'l-Bahá - 60 - D’Këscht mat de Beesen - La boîte a baisers – The box of kisses Virun e puer Joer, hat e Papp säi klengt Meedche vun dräi Joer bestrooft, well hatt onnëtz e Rouleau mat gëllenem Cadeauspabéier verbëtzt hat. D’Geld gouf knapp an hie konnt et net ausstoen dass d’Meedchen d’Pabeier benotzt hat fir eng Cadeauskëscht ze dekoréieren, déi ënnert dem Chrëschtbeemche sollt leien. Den nächste Moien huet d’Këndche sengem Papp d’Geschenk bruecht an him gesot : “Et ass fir dech Pappa !” De Papp war e bësse genéiert iwwer seng iwwerdriwwe Reaktioun. Dofir ass hien ëm sou méi rose ginn, wéi hie gemierkt huet dass d’Këscht eidel war. Hie jäizt säi Meedchen un a seet: “Weess du net, dass wann een engem e Cadeau an enger Këscht offréiert, do och ëmmer eppes muss dra sinn?” D’Meedchen huet säi Papp riicht an d’Ae gekuckt a sot him: “Mee Pappa, d’Këscht ass net eidel, ech hu se voll gemaach mat Kussien, just fir dech!” De Papp war esou getraff. En huet säi Meedchen an den Aarm geholl an et gefrot fir him fir seng Reaktioun ze verzeien. Kuerz duerno, ass d’Meedche bei engem Akzident gestuerwen. De Papp huet d’Béchs nach laang ganz no bei sengem Bett gehalen. All Kéiers, wann en decouragéiert war, huet en d’Këscht geholl, huet sech en imaginäre Kuss erausgeholl a sech un d’Léift erënnert, déi säi Kand dra gemaach hat. Am Fong erënnert dës Geschicht eis, dass jidderee vun eis esou eng gëlle Këscht kann hunn, voll mat Léift ouni Konditiounen a Kusse vun eise Kanner, eise Frënn an eiser Famill. Ginn et méi wäertvoll Geschenker? - 61 - La boîte à baisers Il y a de cela plusieurs années, un père punit sa fillette de trois ans pour avoir inutilement gâché un rouleau de papier doré. L’argent se faisant rare il ne put supporter le fait que la fillette utilisa le papier pour décorer une boîte d’un cadeau qu’elle voulait plaçer sous l’arbre de Noël. Le lendemain matin, la petite enfant apporta le cadeau à son père en lui disant : « C’est pour toi Papa! » Embarrassé, son père regretta sa trop vive réaction. Toutefois, sa colère se raviva et ne fit qu’empirer quand il découvrit que la boîte était vide. Il engueula sa fille en disant : « Ne sais-tu pas qu’avant d’offrir un paquet-cadeau, tu dois toujours veiller à ce qu’il y ait quelque chose dans la boîte? ». La fillette regarda son père les larmes aux yeux et lui dit: « Mais papa, la boîte n’est pas vide, je l’ai remplie de baisers, juste pour toi! » Le père était chaviré. Il enlaça sa fille, la priant de pardonner sa réaction. Peu de temps après, la fillette mourut suite à un accident. Le père garda longtemps la boîte, tout près de son lit. A chaque fois que le découragement l’assaillait, il prenait la boîte, en tirait un baiser imaginaire et se rappelait l’amour que son enfant y avait mis. Au fond, cette fable nous rappelle qu’il est donné à chacun de nous de disposer d’une boite dorée de ce genre, remplie d’amour inconditionnel et de baisers de nos enfants, de nos amis, de notre famille. Ya-t-il de plus pécieux cadeaux ? - 62 - The box of kisses A few years ago, a father punished his three year old daughter for wasting a roll of golden wrapping paper. Money was tight and he was infuriated when the child tried to decorate a box to put it under the Christmas tree. Nevertheless, the little girl brought the gift to her father the next morning and said: "This is for you, Daddy." Although embarrassed by his earlier overreaction, his anger flared up again when he found out the box was empty. He yelled at her, stating, "Don't you know, when you give someone a present, there is supposed to be something inside?” The little girl looked up at him with tears in her eyes and cried, "Oh, Daddy, it's not empty at all. I filled the box with kisses. They're all for you, Daddy." The father was crushed. He hugged his little girl, begging for her forgiveness. A short while later, an accident took the child’s life. Her father kept that golden box by his bed for many years and, whenever he felt discouraged, he would take out an imaginary kiss remembering the love the child had put into it. This fable, truly, reminds us that each one of us could have access to a golden container filled with unconditional love and kisses... offered by our children, family members, friends. There is simply no other possession, anyone could hold, more precious than this. - 63 - - 64 - Qualitéiten entwécklen – Développer des qualités – Develop qualities De Kampf mat sech selwer - Le combat intérieur – The battle with oneself En alen Cherokee Indianer erzielt sengem Enkelkand vum Liewen. “A mir selwer gouf et e Kampf”, sot hien zum Jong. “E schreckleche Kampf tëschent zwee Wëllef. Deen een ass schlecht. En ass Roserei, Loscht, Trauer, Bedaueren, Knéckechkeet, Arroganz, Selbstmatleed, Schëllegkeet, heemleche Grall, Mannerwäertegkeet, Ligen, Houfert, Iwwerhieflechkeet an Ego. Deen aneren ass gutt. En ass Freed, Fridden, Léift, Hoffnung, Serenitéit, Bescheidenheet, Guttheet, Frëndlechkeet, Matgefill, Generositéit, Wourecht, Matleed a Glawen. Dee selwechte Kampf fënns du an dir selwer a bei jidderengem op der Welt” D’Enkelkand huet e bëssen nogeduecht a freet du säi Grousspapp: “Majo, wéi e Wollef gewënnt dann elo?” Den ale Cherokee äntwert him ganz einfach: “Deen, deem s de z’iesse gëss!” Indesch Fabel - 65 - Le combat intérieur Un vieil indien Cherokee apprend la vie à son petit fils. "Un combat a lieu à l'intérieur de moi” dit-il au garçon. “Un combat terrible entre deux loups. L'un est mauvais : il est colère, envie, chagrin, regret, avidité, arrogance, apitoiement sur soi-même, culpabilité, ressentiment, infériorité, mensonges, vanité, supériorité et ego. L'autre est bon : il est joie, paix, amour, espoir, sérénité, humilité, bonté, bienveillance, empathie, générosité, vérité, compassion et foi. Le même combat a lieu en toi-même et à l'intérieur de tout le monde." Le petit-fils réfléchit pendant une minute puis demande à son grand-père : "Mais alors,quel sera le loup qui vaincra ?" Le vieux Cherokee répondit simplement : « Celui que tu nourriras !» Fable indienne The battle with oneself An old Cherokee Indian teaches life to his grandson. « A fight within me takes place, » he tells the boy. « A terrible fight between two wolves. One of them is bad : he is anger, envy, sadness, regret, avidity, arrogance, self-pity, guilt, resentment, inferiority, lies, vanity, superiority and ego. The other one is good : he is joy, peace, love, hope, serenity, humility, kindness, magnanimity, empathy, generosity, truth, compassion and faith. The same battle takes place within yourself and inside of everyone else. » The grandson thinks for a minute and then asks his grandpa : « But then, which wolf will win ? » The old Cherokee simply answers : « The one that you nourish ! » - 66 - Erënner dech – Souviens-toi - Remember Viru ville Joeren huet en einfache Schofshiert gelieft an hien huet en einfacht Liewe gefouert. Enges Daags, wéi de Kinnek vum Land op enger Rees bei der Weed vum Schofshiert laanscht kënnt, konnt hien dem Kinnek en Déngscht erweisen. De Kinnek entschléisst sech, den Hiert mat a säi Palast ze huelen. Well de Schofshiert a sengem Verhale sou clever a gescheit ass, ernennt hien e schonn no kuerzer Zäit als säi perséinleche Beroder. Déi aner Ministeren a kinneglech Beamte sinn natierlech rosen an neidesch op den einfache Schofshiert. Si probéieren de Kinnek dovun z’iwwerzeegen, dass säi Beroder geheim Pläng géint hie géif maachen an dass hie vum Kinnek profitéiere wéilt. Si soen zum Kinnek: „Wësst dir, äre Beroder geet all Dag an eng kleng ofgeleeë Kummer am Palast an do bleift hie stonnelaang. Wat kann hien do anescht maache wéi Suen op d’Säit leeën oder iergend eppes Schlechtes plangen.“ De Kinnek war ganz erstaunt an huet sech entschloss, dëser Saach op de Fong ze goen an de Schofshiert zur Ried ze stellen. Wéi de Schofshiert den nächsten Dag a seng Kummer wëllt goen, kënnt de Kinnek a verlaangt, d’Kummer ze gesinn. De Schofshiert ass ganz iwwerrascht a seet: “Dat hei ass meng perséinlech Kummer, wou ech mech zréckzéien.“ Well awer de Kinnek drophält, fir d’Kummer ze gesinn, mécht en him d’Dier op. A jiddereen ass iwwerrascht well d’Kummer ganz eidel ass. Nëmmen un der Mauer hänkt en aalt, stëbsegt Kleed vum Hiert. Wéi de Kinnek no enger Erklärung freet, seet den Hiert bescheiden: „Ech kommen all Dag eng Stonn heihinner a kucken dëst Kleed, fir dass ech ëmmer gesinn, wien ech eemol war a vu wou ech kommen, fir dass ech net stolz an iwwerhieflech ginn a fir dass ech mech voller Demut and Dankbarkeet drun erënnere kann, dass alles, wat ech sinn, nëmmen duerch är Gnod méiglech gouf.“23 - 67 - Souviens-toi Il y a longtemps de cela, vivait un simple berger qui menait une vie simple. Un jour, alors que le roi de cette contrée, à l’occasion d’un voyage, traversait le champ verdoyant du berger, ce dernier lui rendit un service. Le roi décida alors de prendre le berger à son service au palais. Le berger fit preuve de tant de clairvoyance et d’intelligence qu’en très peu de temps, le roi le nomma conseiller personnel. Les autres ministres et les officiers du roi en furent évidemment furieux et jaloux. Ils essayèrent de convaincre le roi que son conseiller fomentait des plans secrets contre lui et essayait de profiter de lui. Ils dirent au roi : „ Savez-vous que votre conseiller va chaque jour dans une chambre éloignée du palais et passe là des heures ? Que peut-il faire d’autre que mettre de côté de l'argent ou planifier quelque fourberie ?“ Le roi en fut très surpris. Il décida d’éclaircir l’affaire et de poser la question au berger luimême. Le lendemain, quand le berger voulut se rendre dans sa chambre, le roi vint à lui et demanda à voir la pièce. Le berger en fut très étonné et dit : „c'est ma pièce personnelle, là où je me retire“. Mais comme le roi insistait pour voir la chambre, le berger ouvrit la porte. Tous furent surpris de voir que la chambre était complètement vide. Il n’y avait que la vieille cape poussiéreuse du berger, suspendue au mur. Quand le roi lui demanda de s’expliquer, le berger dit humblement: „je viens ici chaque jour une heure et regarde cette cape, ainsi je peux toujours voir qui j’étais et d'où je viens, pour que je ne devienne pas fier ni présompteux et que je puisse me souvenir humblement et avec reconnaissance que tout ce que je suis, n’a été rendu possible que par votre grâce“. - 68 - Remember Many years ago, there lived a simple shepherd leading a simple life. One day, while the king of the land was travelling he crossed the shepherd’s grazing field, where the latter happened to render a service to the king. So he decides to take the shepherd along with him into his palace. The shepherd shone by his cleverness and intelligence, the king appointed him in a short time to be his personal counsellor. The other ministers and officers of the king were angry and jealous. They tried to convince the king that his counsellor was evidently making secret plans against him and trying to take advantage of him. They told the king: „Do you know that your counsellor goes every day to a far away chamber in the palace and stays there for hours. What else can he be doing except putting aside money or planning something wicked.“ The king was very surprised and decided to look into this matter by questioning the shepherd. The next day, when the shepherd wanted to go to his chamber, the king came to him and demanded to see the room. The shepherd was very surprised and said: „This is my personal room, where I retire.“ Under the king’s insistence to see the chamber, the shepherd finally opened the door. Everybody was surprised to see the chamber completely empty. On the wall hang only the shepherd’s old, dusty cloak. When the king demanded an explanation, the shepherd humbly said: „I come here every day for an hour to look at this cloak, to see who I used to be and where I come from, so I don’t become proud and presumptuous and I can humbly and thankfully remember all that I am now, was only made possible thanks to your grace.“ - 69 - D’Liewen ass … La vie est … Life is … Et ass e wonnerschéine Summerdag. Et ass Mëtteg an am Bësch ass et roueg. D’Villercher stiechen hir Käpp ënnert d’Flillécken. Alles schléift. Ob eemol weist de Buchfink säi Käppchen a freet: « Wat ass eigentlech d’Liewen? » All déi aner Déieren hunn dës schwéier Fro héieren. D’Rous mécht hir Knosp op, mécht lues ee Blat nom aneren op, a seet : « D’Liewen ass eng Entwécklung. » De Päiperléck ass net esou déifsënneg veranlagt. Lëschteg flitt hie vun enger Blumm op déi aner, naschelt e bëssen hei an e bëssen do a seet : « D’Liewen ass voller Freed a Sonnestralen. » Ënnen um Buedem schleeft eng Seegemoss e Stréihallem, zéngmol méi laang wéi si selwer a seet : « D’Liewen ass soss näischt wéi eng Plo a vill Aarbecht. » E bëssen an der Hetz kënnt eng Bei. Si war grad bei enger Blumm mat Hunneg a mengt: « D’Liewen ass e stännege Wiessel tëschent Aarbecht a Pleséier. » Wou esou gescheit geschwat gëtt, streckt de Maulwurf säi Kapp aus der Äerd a seet: « D’Liewen ass e Kampf an der Däischtert. » Mat all dëse verschiddene Meenunge kënnt et bal zum Sträit. Awer do fänkt et un, lues a liicht ze reenen. An de Reen seet : « D’Liewe besteet nëmmen aus Tréinen, soss näischt wéi Tréinen. » Wéi de Reen du bei d’Mier kënnt, maachen d’Wellen e grousse Kaméidi wéi si sech mat aller Gewalt géint d’Fielse geheien a si soen : « D’Liewen ass ëmmer erëm d’Striewen ouni Erfolleg no der Fräiheet. » Héich iwwer de Wellen zitt majestätesch en Adler seng Kreesser an hie seet : « D’Liewen, d’Liewen ass e Striewen no uewen ! » Ënnen op der Äerd steet eng Weed, déi de Stuerm schonn zur Säit gedréckt huet. Si seet : « D’Liewe besteet doranner sech enger méi héigerer Muecht ze bécken. » Du kënnt d’Nuecht. Mat engem rouege Flug flitt den Uhu duerch d’Äschter vum Bësch a seet : « D’Liewe bedeit d’Geleeënheet ze notzen, wann anerer schlofen. » Zu gudder Lescht gëtt et elo ganz roueg. De Bësch ass roueg, d’Wiss ass roueg an d’Stad schléift. Du geet e jonke Mann duerch eidel Stroossen heem. E kënnt virun e Feier a seet : « D’Liewen ass déi éiweg Sich nom Gléck an eng Kette vun Enttäuschungen. » Op eemol steet déi rout Moiessonn an hirer voller Pracht do a seet : « Sou wéi ech, d’Moiessonn, den Ufank vun engem neien Dag sinn, sou ass d’Liewen den Ufank vun der Éiwegkeet. »24 - 70 - La vie est ... C’est un merveilleux jour d’été. Il est midi dans la forêt paisible. Les oiseaux se mettent la tête sous les ailes. Tout est plongé dans le sommeil. Tout à coup, le pinson lève sa petite tête et demande : « Qu’est ce que la vie, en somme ? » Tous les animaux ont entendu cette question difficile. La rose ouvre son bouton et lentement, dépliant une pétale après l’autre, dit : « La vie est évolution ». Le papillon n’a pas un raisonnement aussi profond. Il vole d’une fleur à l’autre, goûte un peu du nectar de chacune et dit : « La vie est pleine de plaisir et de rayons de soleil ». Plus bas, une fourmi qui essaye de traîner un brin de paille dix fois plus long qu’elle, dit : « La vie n’est rien d’autre que misère et beaucoup de travail ». Un peu à bout de souffle, arrive une abeille. Elle vient juste d’une fleur à miel et pense : « La vie est un changement perpétuel entre le travail et le plaisir ». A ce stade de sagesse et de clairvoyance, une taupe surgit du sol et dit : « La vie est un combat dans les ténèbres ». En présence de tant d’avis différents, une dispute est sur le point d’éclater. Il commençe alors à pleuvoir tout doucement. La pluie dit : « La vie n’est rien d’autre que larmes ». Quand la pluie arrive à la mer, les vagues font un bruit énorme en se brisant contre les rochers. Elles disent : «La vie est une lutte constante mais vaine pour la liberté». Loin au-dessus des vagues, un aigle traçe majestueusement des cercles. Il dit : « La vie, la vie est une lutte pour parvenir plus haut ». Plus bas, sur la terre, il y a une prairie que la tempête a déjà repoussée. Elle dit « La vie, c’est s’incliner devant une force plus grande ». Alors la nuit tombe. Volant tranquillement à travers la forêt, une chouette dit « La vie consiste à profiter de la vie quand les autres dorment ». À la fin, tout devient calme. La forêt est paisible, l’herbe tranquille et la ville dort. Un jeune homme rentre par les rues désertes. Il arrive devant un feu et il dit : « La vie est la recherche perpétuelle du bonheur et une chaîne de déceptions ». Soudain, le soleil rougeoyant du matin apparaît dans toute sa splendeur et dit : « De la même manière que moi, le soleil du matin, je suis le commencement d’une nouvelle journée, la vie est le début de l’éternité ». - 71 - Life is ... It’s a beautiful summer’s day. It’s midday and in the forest everything is quiet. The birds have their heads under their wings. Everyone sleeps. Suddenly the chaffinch lifts its head and asks: What is actually life? All the other animals have heard this difficult question. The rose opens its bud and slowly unfolds one leaf after the other and says: “Life is evolution.” The butterfly not as deep in its thinking, flies happily from one flower to the other, tasting a bit here and a bit there and says: “Life is full of joy and sun rays.” Lying beneath, an ant pulls a straw, ten times longer as itself and says: “Life is nothing else but a nuisance and a lot of work.” A bee arrives in a bit of a hurry. Having just been at a flower with honey it thinks: “Life is a constant change between work and pleasure.” Where there is such smart talk, a mole shows its head out of the soil and says: “Life is a fight in the dark.” In the presence of such a wide variety of opinions, a quarrel could not be discounted. But then a light rain starts, so the rain says: “Life is nothing but tears.” Once the rain reaches the ocean, the waves make a lot of noise as they unleash themselves with all their might against the rocks and say: “Life is a constant but unsuccessful struggle for freedom.” Majestically, drawing circles high above the waves, an eagle says: “Life! Life is a struggle to fly higher and higher.” Below, on earth stands a pasture, which the storm has pushed already aside. It says: “Life consists in bowing down to a higher force.” Then night falls. Calmly, an owl flies through the branches of the forest and says: “Life is to take advantage of life, when others are asleep.” At the end all is quiet. The forest is quiet, the grass is calm and the city sleeps. A young man, returning home through the empty streets, approaches a fire and says: “Life is the eternal search for happiness and a chain of disappointments.” Suddenly the red morning sun stands there in all its splendour and says: “In the same way as I am the beginning of a new day, life is the beginning of eternity.” - 72 - De Wonschbutték – Le magasin de vœux – The wishing shop E jonke Mann hat en Dram: E war an engem Butték an hannert der Téik huet hien en Engel gesinn. Op eemol huet hien den Engel gefrot. Wat verkaaft dir hei? "Alles wat der wëllt" sot den Engel. De jonke Kärel war begeeschtert an huet sech iwwerluecht: "Dann hätt ech gär dass d’Kricher op der Äerd ophalen, besser Konditioune fir d'Kanner an d'Famillen an der Gesellschaft, Aarbecht fir jiddereen, Ausbildungsplaze fir Jugendlech, eng gerecht Behandlung vun de Minoritéiten, ..." Dunn ass den Engel him an d'Wuert gefall: "Entschëllegt jonke Mënsch, dir hutt mech falsch verstan. Mir verkafen hei keng Friichten, mir verkafen de Som!" Un jeune homme eut un rêve : il se trouvait dans un magasin et voyait un ange derrière le comptoir. Soudain, il demanda à l'ange : "Qu’est-ce que vous vendez ici?" "Tout ce que vous voulez." répondit l'ange. Le gamin en fut tout excité, réfléchit un instant et dit : "Dans ce cas, je voudrais que les guerres s'arrêtent sur terre, je voudrais de meilleures conditions de vie sociale pour les enfants et les familles, du travail pour tous, des places de travail pour les jeunes, un traitement juste des minorités..." À ce moment-là, l'ange l'interrompit: "Excusez-moi jeune homme, vous m'avez mal compris. Nous ne vendons pas de fruits ici, nous vendons des graines!" A young man had a dream. He was in a shop and behind the counter he saw an angel. Suddenly he asked the angel. “What do you sell here?” “Everything you want,” said the angel. All excited, the young chap thought for a while and said: “In this case, I would like the wars to stop on earth, better conditions for children and families in society, work for everyone, work placements for young people, a fair treatment of minorities, …” At that point, the angel interrupted him: “Excuse me young man, you got me wrong. We don’t sell fruits, we sell seeds!” - 73 - De klengen Ënnerscheed – La petite différence – The small difference En orientalesche Kinnek hat e schlechten Dram. En huet gedreemt, dass en all seng Zänn, een nom aner, verluer hat. Beonrouegt rifft en eng Persoun, déi sech mat Dreem an hirem Sënn auskennt, fir him ze soe wat dat bedeit. "Ech muss iech leider soen" seet hien dem Kinnek, "dass Dir geneesou wéi är Zänn, all är Famillememberen, een nom anere verléiere wäert." Dorops hi gouf de Kinnek rosen an huet de Mann, deen him näischt besseres konnt soen, an de Prisong gehäit. Dunn huet en eng aner Persoun gefrot fir him d'Bedeitung vu sengem Dram ze erklären. De Mann huet sech den Dram unhéieren a sot: "Ech si frou iech kennen eng freedeg Nouvell matzedeelen. Dir gitt méi al wéi jiddereen aus ärer Famill an Dir wäert si all iwwerliewen." De Kinnek war immens frou an huet hie räich belount fir seng Wierder. Déi aner Leit um Haff hue sech doriwwer gewonnert an zum Mann gesot: "Du hues dach am Fong näischt anescht gesot wéi däi Virgänger. Firwat ass hie bestrooft ginn an du goufs belount?" "Majo, mir hu jo allenzwee dee gläichen Dram héieren. Awer et kënnt net nëmmen drop un, wat ee seet, mee och wéi een eppes seet."25 La petite différence Un roi d’Orient eut un rêve troublant. Il rêva qu’il avait perdu toutes ses dents, l’une après l’autre. Inquiet, il appela une personne qui s’y connaissait en interprétation de rêves et lui demanda d’analyser son rêve. « Je suis désolé de devoir vous dire » dit cet homme au roi, « que vous allez, de même que vos dents, perdre tous les membres de votre famille, l’un après l’autre. » Cette nouvelle mit le roi en colère, alors il jeta en prison cet homme qui ne pouvait pas lui donner de meilleures nouvelles. Puis le roi demanda à une autre personne d’interprèter son rêve. L’homme écouta attentivement le rêve et dit : « Je suis ravi de partager avec vous une bonne nouvelle. Vous allez devenir plus âgé que chacun des membres de votre famille et vous allez leur survivre à tous. » Le roi en fut très content et le récompensa pleinement pour ses paroles. Les courtisans, tout étonnés, dirent à l’homme : « Au fond tu n’as dit rien d’autre que ton prédécesseur. Comment se fait-il que lui a été puni et toi récompensé ? » « Eh bien, nous avons tous les deux entendu le même rêve. Mais s’il est important de savoir ce qu’on dit, il l’est tout autant de savoir comment on le dit. » - 74 - The small difference An oriental king had a nightmare. He dreamt that he had lost his teeth, one after the other. Troubled, he calls for a person who knows about dreams, to tell him the meaning of the dream. “I’m sorry to tell you” he tells the king,“ the same way as you lost your teeth, you will lose all your family members, one after the other.” Upon hearing this, the king got upset and threw the man, who couldn’t tell him anything better, in jail. Then, he asked another person to explain to him what his dream meant. The man listened and said: “I’m happy to be able to share with you a good news. You will grow older than anyone in your family and you will survive them all.” The king was very happy and rewarded him for his words. The people around the king were surprised about the turn of events and told the man. “In fact you have said nothing else than the man before you. Why did he get punished and you rewarded?” “Well, both of us heard the same dream. But it doesn’t only matter what you say, but also how you say it.” - 75 - Verdruddelt Muster - Motif tordu - Distorted pattern Dës Geschicht gëtt erzielt: Als jonke Mann am stiermeschen Alter vun zwanzeg Joer ass de Konfuzius an d’Gesellschaft vu jonke Leit komm, déi dem Alkohol an dem Opium verfall waren. Seng Mamm huet sech vill Suerge iwwer dës Entwécklung gemaach. Si war eng wonnerbar Fra an huet et verstan, herrlech Stoffer mat feinen, schéine Musteren ze wiewen. Dëslescht hat si sou eng wäertvoll Aarbecht ugefaangen. Een Drëttel dovu war fäerdeg. Enges Daags, wéi de Konfuzius heemkoum, huet hie gesinn, dass de Stoff fäerdeg gewieft war, awer ganz verdruddelt. D’Mustere waren duercherneen, déi zaart Blumme verzerrt, an de Stoff war onregelméisseg an ouni Festegkeet. De Konfuzius war verwonnert an huet gefrot: „Léif Mamm, firwat hues du dëse wonnerschéinen Ufank sou ellen zu Enn gefouert?“ An d’Mamm sot: „Mäi léiwe Jong, dat ass d’Muster vun dengem Liewen. Am Ufank huet meng Léift dech zu dëse wonnerschéine Muster erzunn. An du bass de a schlecht Gesellschaft komm an hues dech verluer. Kuck selwer, wat aus dem schéine Muster ginn ass an zu wéi engem Enn dat Béist féiert.“ De Konfuzius hat verstan, wat seng Mamm him wollt soen an en huet säi Liewe geännert.26 nom A.Q. Faizi - 76 - Le motif tordu On raconte cette histoire: Quand Confucius était un jeune homme, il s’était mis à fréquenter, dans la fougue de ses jeunes vingt ans, de jeunes gens qui s’adonnaient à l’alcool et à l’opium. Sa mère se faisait alors beaucoup de soucis pour lui. C’était une femme merveilleuse qui tissait avec beaucoup d’art et de finesse. Quelque temps auparavant, elle avait justement commencé à exécuter une œuvre de grand raffinement. Elle en avait terminé le tiers. Un jour, en rentrant à la maison, Confucius vit que le tissage était terminé, mais il était tout à fait distordu. Il comportait des motifs désordonnés, les fleurs délicates étaient toutes tordues et le tissu était irrégulier et sans teneur. Confucius en fut tout étonné et demanda : « Chère mère, pourquoi avoir poursuivi de façon si disharmonieuse ce travail que tu avais si merveilleusement commencé ? » Sa maman lui répondit : « Mon cher fils, ceci est le motif de ta vie. Au début, avec tout mon amour, je t’ai éduqué à tendre vers ces merveilleux motifs. Et puis, tu t’es mis en mauvaise compagnie et tu t’es perdu. Regarde toi-même ce qu’il est advenu de ce beau motif et à quelle mauvaise fin mène le mal . » Confucius comprit ce que sa mère avait voulu lui dire et il changea de vie. nom A.Q. Faizi - 77 - The distorted pattern As the story is told : As a young man in his wild twenties, Confucius got into the company of young people, had succumbed to alcohol and opium. His mother was very worried about this development. She was a wonderful woman and knew how to weave beautiful tissues with fine beautiful patterns. Not long ago, she had started such a precious work. She had finished a third of it. One day, when Confucius came home, he saw that the tissue had been finished, but it was all distorted. The patterns were unorderly, the delicate flowers torn and the tissue was irregular and without tenor. Confucius was surprised and asked: “Dear mother, why did you finish this beautiful beginning in such an ugly manner?” And his mother said: “My dear son, this is the pattern of your life. At the beginning, my love for you educated you towards these beautiful patterns. Then you got into bad company and you lost yourself. Look for yourself, what has become of this beautiful pattern and to what end evil leads.” Confucius understood what his mother wanted to tell him and he changed his life. nom A.Q. Faizi - 78 - Dräi Steemetzer – Trois maçons – Three masons An enger Stad ass e grousse Chantier. En neit Haus vun der Andacht gëtt gebaut. Enges Mëttes geet e Passant laanscht de Chantier spadséieren. Hie gesäit e puer Aarbechter déi do schaffen. De Passant interesséiert sech wat si maachen. Hie geet bei en éischten Aarbechter a freet hien: „Entschëllegt wann ech gelift, kann ech froe wat dir hei maacht?“ Mat schwéierem Häerz äntwert hien: „Dir gesitt dach wat ech maachen, ech bauen eng Mauer.“ E bësse méi wäit um Chantier gesäit hien en zweeten Aarbechter, deen amgaang ass, Zement a Sand ze mëschen. De Passant geet bei hien a freet: „Entschëllegt wann ech gelift, kann ech froe wat dir hei maacht?“ Ouni ze kucken seet hien: „Ech verdénge meng Sue fir meng Famill.“ Nach e bësse méi wäit um Chantier gesäit de Passant en drëtten Aarbechter. Hien ass amgaang un enger grousser Fënster ze schaffen. De Passant geet bei hien a freet: „Entschëllegt wann ech gelift, kann ech froe wat dir hei maacht?“ Den Aarbechter hält ee Moment op mat schaffen, kuckt de Passant a seet him voller Freed: „Mat menger Aarbecht hei luewen ech Gott.“27 Haus vun der Andacht, Nei Delhi, Indien - 79 - Trois maçons Dans une ville, un grand chantier est en cours. Une nouvelle maison d’adoration est en train d’être construite. Un après-midi, un passant qui se promène aux abords du chantier y aperçoit quelques ouvriers en train de travailler. Ce qu’ils font l’intéresse, alors il va vers le premier travailleur et lui demande: „Excusez-moi, puis-je vous demander ce que vous faites ici?“ L’homme répond, le cœur lourd: „Vous voyez bien ce que je fais ici, je bâtis un mur.“ Un peu plus loin sur le chantier, il voit un deuxième ouvrier en train de mélanger du ciment avec du sable. Le passant va vers lui et lui demande: „Excusez-moi, puis-je vous demander ce que vous faites ici?“ Sans le regarder, l’homme répond: „Je gagne de l’argent pour ma famille.“ Encore un peu plus loin sur le chantier, le passant voit un troisième ouvrier. Il est en train de travailler sur une grande fenêtre. Le passant va vers lui et lui demande: „Excusez-moi, puis-je vous demander ce que vous faites ici?“ L’homme s’arrête un instant de travailler, regarde le passant et lui dit d’un ton joyeux : „Par mon travail j’exprime des louanges à Dieu.“ Three masons In a city there is a big building site. A new house of worship is being built. One afternoon a passer-by walks along the building site. He notices some workers busy working. He is interested in what they are doing. He goes to the first worker and asks: „Excuse me, may I ask you what you are doing here?“ The worker replies with a heavy heart: „You see very well what I’m doing, I’m building a wall.“ A little bit further on the building site he sees a second worker who is mixing cement with sand. He goes to him and asks: „Excuse me, may I ask you what you are doing here?“ Without looking at him the worker says: „I earn a living for my family.“ A little bit further on the building site he sees a third worker. He is busy working on a big window. He goes to him and asks: „Excuse me, may I ask you what you are doing here?“ The workman stops working, looks at the passer-by and tells him full of joy: „With my work, I praise God.“ - 80 - Éiwegt Liewen - Vie éternelle - Eternal Life Eng Geschicht déi viru laanger Zäit geschitt ass. E mächtege Kinnek goung duerch säi Räich. Op engem Hang wou d'Sonn drop geschéngt huet, huet hien en éierbaren ale Mann gesinn, dee mat engem gekrëmmte Réck amgaang war ze schaffen. De Kinnek, mat sengen Dénger hannen drun, ass méi no bei den eeleren Här gaang an huet gesinn, dass de Mann grad eppes geplanzt huet. „Wat méchs du do?“ huet de Kinnek gefrot. „Ech planzen Dattelbeem“, huet den ale Mann geäntwert. De Kinnek huet sech gewonnert: „Du bass schonn esou al. Firwat planz du eppes, wou s de keen Notzen hues. Du kanns net am Schiet vum Bam raschten an du kanns d'Friichte vum Bam net iessen.“ Den ale Mann huet de Kinnek gekuckt a gesot: „Déi virun ons koumen, hu geplanzt a mir konnte rekoltéieren. Dofir planze mir elo, fir dass déi, déi no eis kommen, rekoltéiere kënnen.“ Dem Kinnek huet d'Äntwert gefall an en huet dem Mann e Geldstéck ginn. Deen ale Gäertner huet sech virun de Kinnek geknéit an him merci gesot. An de Kinnek huet gefrot: „Firwat knéis du dech viru mech?“ „Majo“, sot de Mann „ech hunn net nëmmen d'Freed, jonk Beem ze planzen. Si hunn och scho Friichte bruecht, well dir hutt mir dëst Geldstéck ginn“. Dem Kinnek huet dës Äntwert erëm esou gutt gefall, dass hien dem Mann nach e Geldstéck ginn huet. An nach eng Kéier huet sech de Gäertner virum Kinnek geknéit a gesot: „Déi meescht Beem ginn nëmmen eng Kéier Friichten, mee meng Beem hu schonn zweemol Friichte ginn.“ De Kinnek huet gelaacht a gefrot: “Wéi al bass du?” De Mann huet geäntwert: „Ech hunn zwielef Joer“. „Wéi ass dat méiglech, du gesäis dach vill méi al aus?“ De Gäertner huet geäntwert: „An den Deeg vun dengem Virgänger war d'Land voll mat Kricher a Suergen, an dat ass fir mech kee Liewen. Mee zënter dass dir um Troun sidd, sinn d'Mënsche glécklech a liewen a Fridden. An dat sinn elo zwielef Joer, dass är Herrschaft ugefaang huet, an dofir hunn ech eréischt zwielef Joer.“ De Kinnek war esou frou doriwwer, dass hien net derlaanscht koum, dem Mann nach e Geldstéck ze ginn, an huet gesot: „Ech muss elo goen, well wann ech dir nach méi laang nolauschteren, verléieren ech un dir nach all mäi Räichtum.“28 No 'Abdu’l-Bahá - 81 - Vie éternelle Voici une histoire qui s’est passée il y a longtemps. Alors qu’il parcourait son royaume, un puissant roi aperçut au détour d’une côte ensoleillée un vieil homme respectable qui, le dos courbé, était en train de travailler. Le roi, accompagné de son serviteur, se rapprocha du vieux monsieur et remarqua qu’il était en train de planter quelque chose. « Que faistu? » lui demanda le roi. « Je plante des palmiers dattiers » répondit le vieillard. Le roi, surpris, dit : « Tu es déjà si âgé. Pourquoi plantes-tu quelque chose dont tu ne pourras pas en tirer profit ? Tu ne pourras pas te reposer à l’ombre de cet arbre ni en goûter les fruits. » Le vieillard regarda le roi et lui dit : « Ceux qui sont venus avant nous ont planté et nous, nous pouvons récolter. C’est pour cela que nous plantons maintenant à notre tour, pour que ceux qui viennent après nous puissent récolter. » La réponse plut au roi et il donna à l’homme une pièce de monnaie. Le vieux jardinier s’agenouilla devant le roi et le remercia. Le roi demanda : « Pourquoi t’agenouilles- tu devant moi ? » « Eh bien », dit l’homme, « je n’ai pas seulement la joie de planter de jeunes arbres. Ils ont déjà porté des fruits, car vous m’avez donné cette pièce de monnaie. » Le roi se réjouit de nouveau de cette réponse et lui donna encore une pièce de monnaie. A nouveau, le jardinier s’agenouilla devant le roi et dit : « La plupart des arbres ne donnent de fruits qu’une seule fois, mais mes arbres m’ont déjà rapporté deux fois des fruits. » Le roi rit et demanda : « Quel âge as-tu ? » L’homme lui répondit : « J’ai douze ans. » « Comment est-ce possible, tu as pourtant l’air beaucoup plus âgé ? » s’étonna le roi. Le jardinier répondit : « Pendant le règne de votre prédécesseur, le pays affrontait nombre de guerres et de problèmes, ce qui n’était pas une vie pour moi. Mais depuis que vous êtes sur le trône, les hommes sont heureux et vivent en paix. Comme cela fait maintenant douze ans que votre règne a commencé, alors je n’ai que douze ans. » Le roi fut tellement ravi de cette réponse, qu’il ne put s’empêcher de lui donner une autre pièce, puis il lui dit : « Je dois partir maintenant, car si je continue encore à t’écouter, je vais y laisser toute ma fortune. » No 'Abdu’l-Bahá - 82 - Eternal Life This is a story that happened a long time ago. A mighty king was passing through his kingdom. At a slope, with the sun shining on it, he saw an old honourable man working with his back bent. The king, followed by his servant, approached the old man and saw that he was planting something. “What are you doing?” asked the king. “I’m planting date trees”, answered the old man. The king was surprised: “You are already so old. Why do you plant something that won’t provide you with any profit. You will not be able to rest in the shade of the tree and you won’t be able to eat the fruits from the tree.” The old man looked at the king and said: “Those who came before us, planted, and we were able to harvest. That’s why we plant now, so that those who come after us, will be able to harvest.” The king who liked the answer, gave the man a coin. The old gardener knelt down in front of the king and thanked him. And the king asked: “Why do you kneel down in front of me?” “Well”, said the man, “ I not only have the pleasure to plant young trees. They have already bore fruits, because you gave me this coin.” Again, the king who had enjoyed this answer a great deal, gave the man another coin. And again the gardener knelt down in front of the king and said: “Most trees only give fruits once, but my trees have already given fruits twice.” The king laughed and asked: “How old are you?” The man answered: “I’m twelve years old.” “How is this possible, since you look much older?” The gardener replied: “In the days of your predecessor the country was filled with wars and worries, and that was no life for me. But since you have ascended the throne, people are happy and live in peace. And it has now been twelve years since your reign had started, and that’s why I’m only twelve years old.” The king was so happy about this that he couldn’t help giving the man another coin and he said: “ I must go now, because if I keep listening to you much longer, I will end up losing to you all my riches.” No 'Abdu’l-Bahá - 83 - Gutt Aktiounen – De bonnes actions – Good deeds Säin Numm war Fleming an hie war en aarme schottesche Bauer. Enges Daags, wéi hie grad amgaang war, op sengem Land ze schaffen, Felder, déi him just genuch fir sech a seng Famill ginn hunn, huet hien eng Persoun héieren no Hëllef ruffen, an engem Torfmouer nobäi. Séier huet hie säi Geschir op de Buedem gehäit fir ze kucke wéi hien hëllefe kéint. Wéi hie beim Torfmouer war, huet hien e verschreckte Jong entdeckt, deen ëm Hëllef gejaut huet. De Jong stouch déif am schwaarze Bulli an huet verzweifelt probéiert, erauszekommen. De Bauer huet de Jong virun engem schrecklechen a luesen Dout gerett. Den nächsten Dag huet de schottesche Bauer en décken Auto viru sengem einfachen Haus gesinn. En elegant gekleeten Här ass aus dem Auto erausgeklommen an huet sech als de Papp vum Jong presentéiert, deen de Bauer Fleming gerett hat. E sot zum Bauer: „Dir hutt mengem Jong d'Liewe gerett, ech wëll Iech Merci soen.“ an huet dem Bauer Suen offréiert. „Nee Merci“ sot de Bauer, „ech kann är Suen net akzeptéiere fir dat, wat ech gemaach hunn“. An deem Moment koum dem Bauer säi Jong aus dem Haus eraus. „Ass dat äre Jong?“ huet de Mann gefrot. „Jo“, huet de Bauer stolz geäntwert. „Ech maachen Iech eng Offer. Erlaabt mir, äre Jong matzehuelen an him déi beeschten Ausbildung zoukommen ze loossen. Wann de Bouf eppes vu sengem Papp huet, da wäert hien e Mann ginn, op deen Dir stolz kënnt sinn“. A sou ass et geschitt. Joere méi spéit huet dem Bauer Fleming säi Jong seng Promotioun un der medezinescher Schoul vun der Klinik Ste Marie zu London gemaach an huet Carrière gemaach als de bekannten a renoméierte Sir Alexander Fleming, den Entdecker vum Penizillin. Joere méi spéit ass de Jong vum Edelmann schwéier un enger Longenentzündung erkrankt. Wat huet hie gerett? Penizillin. Wéi war den Numm vum Edelmann? Lord Randolph Churchill. An den Numm vu sengem Jong? Sir Winston Churchill.29 - 84 - De bonnes actions Il s’appelait Fleming et c’était un fermier écossais pauvre. Un jour, alors qu’il était en train de travailler sa terre, pour procurer à sa famille de quoi subsister, il entendit un appel à l'aide venant d'une proche tourbière. Il laissa tomber ses outils et courut vers la tourbière pour voir comment il pourrait apporter son aide. Là, il découvrit, enfoncé jusqu’à la taille dans la boue noire, un garçon terrifié, qui appelait au secours en criant et en se débattant pour se libérer. Le fermier Fleming sauva ce jeune d’une mort qui aurait été lente et terrifiante. Le lendemain, le paysan écossais aperçut devant son humble demeure une grande voiture. Un homme élégamment vêtu en sortit et se présenta comme le père du garçon que le paysan Fleming avait sauvé. Il dit au paysan : "Vous avez sauvé la vie de mon fils et je veux vous remercier," et lui offrit de l’argent. "Non, je ne peux pas accepter votre argent pour ce que j'ai fait," répondit le fermier. À ce moment-là, le fils du fermier sortit de la maison. "Est-ce votre fils?" demanda l’homme. "Oui", répondit le fermier fièrement. "Je vous fais une offre. Permettez-moi d’emmener votre fils et de lui offrir la meilleure éducation. Si cet enfant tient de son père, il grandira pour devenir un homme dont vous pourrez être fier. " Et c’est ainsi que les choses se passèrent. Après un certain temps, le fils du fermier Fleming termina ses études à la Faculté de médecine de l’Hôpital St. Mary à Londres et continue à être connu dans le monde entier comme Monsieur Alexander Fleming, l’homme qui a découvert la Pénicilline. Des années plus tard, le fils du noble fut gravement atteint d’une pneumonie. Qu'est-ce qui le sauva ? La pénicilline. Quel était le nom du noble ? Lord Randolph Churchill. Quel était le nom de son fils ? Sir Winston Churchill. - 85 - Good deeds His name was Fleming, and he was a poor Scottish farmer. One day, while trying to make a living for his family, he heard a cry for help coming from a nearby bog. He dropped his tools and ran to the bog in order to see how he could help. There, mired to his waist in black muck, was a terrified boy, screaming and struggling to free himself. Farmer Fleming saved the lad from what could have been a slow and terrifying death. The next day, a fancy carriage pulled up to the Scotsman's sparse surroundings. An elegantly dressed nobleman stepped out and introduced himself as the father of the boy Farmer Fleming had saved. "I want to repay you," said the nobleman. "You saved my son's life." "No, I can't accept payment for what I did," the Scottish farmer replied, waving off the offer. At that moment, the farmer's own son came to the door of the family hovel. "Is that your son?" the nobleman asked. "Yes," the farmer replied proudly. "I'll make you a deal. Let me take him and give him a good education. If the lad is anything like his father, he'll grow to a man you can be proud of." And that he did. In time, Farmer Fleming's son graduated from St. Mary's Hospital Medical School in London, and went on to become known throughout the world as the noted Sir Alexander Fleming, the discoverer of Penicillin. Years afterward, the nobleman's son was stricken with pneumonia. What saved him? Penicillin. The name of the nobleman? Lord Randolph Churchill. His son's name? Sir Winston Churchill. D’Verbesserung vun der Welt kann duerch reng a gutt Doten, duerch e luewenswäerten a passende Charakter zustanekommen. L'amélioration du monde peut s'accomplir par des actes purs et bons, par une conduite louable et convenable. The betterment of the world can be accomplished through pure and goodly deeds, through commendable and seemly conduct.30 Bahá'u'lláh - 86 - Generositéit – La générosité – generosity E Bam wiisst a brauch vill fir ze wuessen. Hie gëtt méi grouss an d'Äscht kréie kleng Blieder. D'Blieder gi méi grouss an am Hierscht falen se op de Buedem. D'Blieder, déi op de Buedem falen, d'Blieder, déi de Bam verléiert, ginn net verluer. Si sinn Nahrung fir de Bam an hëllefen dem Bam wuessen. De Bam brauch d'Blieder fir ze wuessen. An esou ass et och mam Mënsch, dee generéis ass, de Mënsch, dee matgëtt. Dat wat hie gëtt, hëlleft him fir ze wuessen. Wann hien net matgëtt, kann hien net wuessen. Un arbre grandit et il lui en faut beaucoup pour grandir. Il devient plus grand et à partir des branches, de petites feuilles commencent à pousser. Les feuilles grandissent et en automne elles tombent au sol. Les feuilles qui tombent au sol, les feuilles que l’arbre perd, ne sont pas perdues. Elles sont la nourriture pour l’arbre et aident l’arbre à grandir. L’arbre a besoin de feuilles pour grandir. Et il en est ainsi de l’homme généreux, l’homme qui partage. Ce qu’il donne l’aide à grandir. S’il ne partage pas, il ne peut pas grandir. A tree grows and requires a lot to grow. It gets bigger and from the branches small leaves start to grow. The leaves grow and in autumn they fall down. The leaves that fall down, the leaves that the tree loses, are not lost. They are food for the tree and help the tree to grow. The tree needs leaves to grow. And so it is with the man who is generous, the man who shares. What he gives, helps him to grow. If he does not share, he cannot grow. - 87 - Mir musse sou wéi e Buer oder eng Quell sinn; déi stänneg, ouni opzehalen, alles gëtt, wat se huet; an déi stänneg aus enger onsiichtbarer Urquell hiert Wasser rëm kritt. Ëmmer ze ginn, zum Wuel vun eise Matmënschen, ouni sech elo Suergen ze man, dass een op eemol näischt méi huet, awer sech kënnen absolutt drop verloossen, dass et eng Quell vu Räichtum a Guttheet gëtt, déi ni ophält mat fléissen – sech esou ze verhalen – dat ass d'Geheimnis vum richtege Liewen. Nous devons être comme la fontaine ou la source qui se vide continuellement jusqu'à se tarir et qui est continuellement alimentée par un flux invisible. Donner continuellement pour le bien de ses semblables, sans crainte de la pauvreté et confiant dans l'infaillible générosité de la Source de toute richesse et de tout bien - tel est le secret d'une vie de droiture. We must be like the fountain or spring that is continually discharging itself of its contents and is continually being refilled from an invisible source. To be continually giving out for the good of our fellows undeterred by the fear of poverty and reliant on the unfailing bounty of the Source of all wealth and all good -- this is the secret of right living. 31 Shoghi Effendi - 88 - Beschass – Médisance - Backbiting Eng eeler Fra mierkt enges Daags, dass si eng schlecht Gewunnecht huet. Si schwätzt séier schlecht iwwer aner Leit. Si weess, dass dat net gutt ass, awer si weess net wat se maache soll, fir sech se ofzegewinnen. Si héiert, dass an engem klengen Duerf eng Persoun wunnt, déi hir hëllefe kann. Also geet si bei dës Persoun. „Kënnt Dir mir hëllefen, meng schlecht Gewunnecht lasszeginn?“ „Ech menge jo“ seet de weise Mann. „Ech soen Iech elo wat Dir maache musst: Dir gitt op de Maart a kaaft Iech en Hong. Da gitt Dir duerch d’Stroosse vun der Stad an dir plëmmt äert Hong.“ D'Fra versteet net richteg firwat si dat maache soll, awer si mécht et. Duerno geet si zréck bei de weise Mann fir him ze soen, dass si d'Hong kaaft a geplëmmt huet. „Ganz gutt“ seet de Mann. „An elo hätt ech gär dass Dir zréck duerch d'Stroosse gitt fir d'Plommen nees all opzerafen.“ D'Fra denkt ee Moment no a seet: „A nee, dat geet net, wéi soll ech dat maachen, d'Plommen sinn dach all fortgeflunn!“ „Dir hutt recht“ seet de weise Mann, „an esou ass et och wann Dir schlecht iwwer eng aner Persoun schwätzt! Wat Dir eng Kéier iwwer eng Persoun gesot hutt, kënnt Dir ni méi zréckhuelen, och wann Dir wëllt“32 La médisance Une vieille femme se rend compte qu’elle a une mauvaise habitude : celle de pratiquer assez vite la médisance. Elle sait que ce n’est pas bien, mais elle ne sait pas comment changer cette habitude. Elle apprend que dans un petit village, habite une personne, un sage qui peut l’aider. Elle décide alors à se rendre chez cette personne. “Pouvez-vous m’aider à changer ma mauvaise habitude?” lui demande-t-elle “Je crois que oui” répond l’homme. “Mais à condition que vous fassiez exactement ce que je vous demande de faire: Vous allez vous rendre au marché et acheter une poule. Ensuite vous traverserez les rues de la ville en plumant votre poule.” La femme ne comprend pas vraiment pourquoi elle doit agir de la sorte mais elle le fait quand même. Puis elle retourne chez le sage pour lui dire qu’elle a bien acheté la poule et l’a plumée. “Très bien” lui répond l’homme. “Et maintenant, j’aimerais que vous retourniez dans les rues pour ramasser les plumes.” La femme réfléchit un instant et lui dit: “Ah non, cela ne va pas, comment puis-je faire, les plumes se sont toutes envolées!” “Vous avez raison” dit le sage, “et c’est pareil lorsque vous dites du mal de quelqu’un! Ce que vous avez dit une fois sur une personne, jamais vous ne pourrez le reprendre, même si vous le voulez.” - 89 - Backbiting An old woman noticed that she had a bad habit, resorting rather quickly to backbiting. She knows that it isn’t good, but she does not know what to do in order to change this habit. She hears that in a small village lives a person who could help her. Therefore she goes to this person. “ Can you help me change my bad habit?” “I think, I can” the man answers. “I’ll tell you what you have to do: Go to the market and buy a cockerel. Then pass across the streets of the city and pluck the feathers of your cockerel.” The woman really does not understand why she has to do this but she nevertheless does it. Afterwards, she returns to the wise man to tell him that she has bought the cockerel and plucked out the feathers. "Very well " says the wise man. “ And now, I would like you to go back to the streets to pick up the feathers. ” The woman reflects for a moment and says to him: “ No, this is not possible, how can I do this, the feathers have all flown away!” “ You are right, ” says the wise man, “ and it is the same when you speak bad about somebody! What you have said once about a person can never be taken back, even if you want to.” …schlecht iwwer aner schwätze mécht d’Luucht vum Häerz aus, an erstéckt d’Liewe vun der Séil. ...la médisance ... éteint le feu du coeur et étouffe la vie de l'âme. 33 ...backbiting quencheth the light of the heart, and extinguisheth the life of the soul. Bahá'u'lláh - 90 - - 91 - Den Test – Le test – The test De Socrates war an der griichescher Antiquitéit iwwerall bekannt fir seng Wäisheet. Enges Daags ass ee bei hie komm a sot him : „Weess du wat ech iwwer däi Frënd héieren hunn ?“ „Ee Moment“, huet de Socrates geäntwert. „Éiers du mir alles erziels, géif ech gär e klengen Test mat dir maachen.“ „A sou ?“ „ Éiers du mir e ganze Koup Saachen iwwer aner Leit erziels, ass et gutt sech Zäit ze huelen fir erauszefilteren, wat ee gär soe wëllt. Den éischten Deel vun dësem Test ass dee vun der Wourecht. Hues du iwwerpréift op dat wat s du mir soe wëlls, richteg ass ?“ “Neen, ech hunn dat just héieren.” “Ganz gutt. Du weess also net op et d’Wourecht ass. Den zweeten Deel vun dësem Test ass dee vun der Guttheet. Wat s du mir wëlls iwwer mäi Frënd erzielen, ass et eppes Guddes ?“ “Neen ! Am Géigendeel.” „Also“, ass de Socrates weidergefuer, „du wëlls mir schlecht Saachen iwwer hien erzielen an du bass souguer emol net sécher, op si all richteg sinn. Du kanns den Test vläicht nach packen, well et bleift nach en drëtten Deel, dee vun der Nëtzlechkeet. Ass et nëtzlech dass du mir erziels, wat mäi Frënd anscheinend gemaach huet ?“ “Neen, net wierklech.” „Also“, sot de Socrates, „wann dat, wat s du mir ze verzielen hues, weder wouer ass, nach gutt ass, oder nëtzlech, firwat wëlls du mir et da soen ?“ - 92 - Socrate : le test des trois passoires Socrate était, comme cela est bienconnu, le symbole même de la sagesse, dans la Grèce antique. Quelqu'un vint un jour trouver le grand philosophe et lui dit : « Sais-tu ce que je viens d'apprendre sur ton ami? » « Un instant, répondit Socrate, avant que tu ne me racontes quoi que ce soit, j'aimerais te faire passer un test : celui des trois passoires.» « Les trois passoires? » s’étonna l’homme. «Mais oui, reprit Socrate, avant de raconter toutes sortes de choses sur les autres, il est bon de prendre le temps de filtrer ce que l'on aimerait dire. C'est ce que j'appelle le test des trois passoires. La première passoire est celle de la vérité. As-tu vérifié si ce que tu veux me dire est vrai? « Non. J'en ai simplement entendu parler… » « Très bien, tu ne sais donc pas si c'est la vérité. Essayons de filtrer autrement en utilisant une deuxième passoire, celle de la bonté. Ce que tu veux m'apprendre sur mon ami, est-ce quelque chose de bon ? » « Ah non ! Au contraire. » « Donc, continua Socrate, tu veux me raconter de mauvaises choses sur lui et tu n'es même pas certain si elles sont vraies. Tu peux peut-être encore passer le test, car il reste une passoire, celle de l'utilité. Est-il utile que tu m'apprennes ce que mon ami aurait fait ? » «Non, pas vraiment. » « Alors, conclut Socrate, si ce que tu as à me raconter n'est ni vrai, ni bien, ni utile, pourquoi vouloir me le dire ? » - 93 - Socrates: The test of the three strainers Socrates had in ancient Greece a reputation for wisdom. One day, somebody came to the great philosopher and told him: “Do you know what I have just found out about your friend?” “One moment, answered Socrates. Before you tell me, I would like you to do a test, the test of the three strainers.” “The three strainers?” “Yes, replied Socrates. Before telling me all kind of things about others, it is good to take time to filter what one wants to say. It is what I call the test of the three strainers. The first strainer is that of the truth. Did you verify that what you want to tell me is true?” “No. I just heard about it... “ “Very well. You therefore do not know if it is the truth. Let us try to filter it out in another way by using a second strainer, the one of goodness. What you want to tell me about my friend, is it something good?” “Oh no! On the contrary.” “Therefore, Socrates went on, you want to tell me bad things about him and you are not even sure if they are true. You can perhaps still pass the test, because there remains a strainer, that of usefulness. Is it useful that you tell me what my friend has apparently done?” “No. Not really.” “Then, concluded Socrates, if what you have to tell me is neither true, nor good, nor useful, why do you want to tell me about it?” - 94 - Vum Schicksal – Du Destin – On Destiny Pass op deng Gedanken op, well si ginn deng Wierder. Pass op deng Wierder op, well si ginn deng Handlungen. Pass op dat op, wat s du méchs, well dat ginn deng Gewunnechten. Pass op deng Gewunnechten op, well si ginn däi Charakter. Pass op däi Charakter op, well däi Charakter gëtt däi Schicksal 34 Orientalesch Wäisheet Du Destin Fais attention à tes pensées, car elles deviennent tes mots. Fais attention à tes mots, car ils deviennent tes actes. Fais attention à tes actes, car ils deviennent tes habitudes. Fais attention à tes habitudes, car elles deviennent ton caractère. Fais attention à ton caractère, car il devient ton destin. Sagesse orientale On Destiny Watch your thoughts, because they become your words. Watch your words, because they become your deeds. Watch your deeds, because they become your habits. Watch your habits, because they become your character. Watch your character, because it becomes your destiny. Oriental Wisdom - 95 - D’Ae vun der Séil – Les yeux de l’âme – The eyes of the soul Zwee Männer, allen zwee schwéier krank, leien zesummen an engem Zëmmer am Spidol. Ee vun hinne muss dee ganzen Dag um Réck an am Bett leien. Deen anere ka sech eng Stonn am Dag op d’Bett sëtze fir seng Longen ze botzen. Déi zwee Kranker am Zëmmer schwätze stonnelaang mateneen, iwwer hir Fraen an hir Familljen. Si schwätzen iwwer hiert Haus an hir Aarbecht an do wou si iwwerall an d’Vakanz waren. An all Mëtteg, wann de Mann a sengem Bett bei der Fënster sech eng Stonn sëtze kann, verbréngt hie seng Zäit domat sengem Frënd alles ze beschreiwe wat hien dobausse gesäit. De Mann, deen de ganzen Dag am Bett muss leie bleiwen, freet sech op déi Stonn wou säi Frënd him erzielt, wat hien alles dobausse gesäit. An dëser Stonn ass et wéi wa fir hien eng Welt opgeet. Hie lieft praktesch fir dës Momenter wou säin Zëmmerkomerod him eng Welt beschreift. Vum Zëmmer gesäit een e Park mat engem schéine Séi, mat Inten a Schwanen, déi um Waasser spillen. Kanner déi hir Schëffelcher um Waasser fuereloossen, eng Koppel déi Hand an Hand laanscht de Séi spadséiert a sech op eng Bänk setzt, a méi wäit ewech déi grouss Stad. Während de Mann bei der Fënster all dës Detailer beschreift, läit de Mann op där anerer Säit vum Zëmmer am Bett. Hien huet seng Aen zou a stellt sech dës idyllesch Landschaft vir. Een Nomëtteg beschreift de Mann bei der Fënster eng Musiksparad déi laanscht geet. Obschonn deen anere Mann d’Musik net héiere kann, kann hie se mat den Ae vu senger Imaginatioun gesinn, well säi Frënd sech esou Méi gëtt, alles am Detail z’erzielen. Deeg a Woche verginn. Enges Moies fënnt d’Infirmière de Mann am Bett bei der Fënster a gesäit, dass hien net méi otemt. Hien ass an der Nuecht friddlech am Schlof gestuerwen. Kuerz Zäit drop freet den anere Mann, ob hie kann d’Bett bei der Fënster kréien. D’Infirmière ass frou fir him eng Freed ze maachen a verséchert sech, dass alles an der Rei ass. De Mann am Bett probéiert dann, lues a lues, mat vill Schwieregkeeten, sech ze setze fir kënne fir d’éischte Kéier aus der Fënster ze kucken. Endlech kann hien och alles dat gesi wat säi Frënd him sou oft beschriwwen hat. Hie streckt sech mat vill Méi a kuckt aus der Fënster. Awer alles wat hie gesäit, ass eng Mauer. Et ass soss näischt do. Hie kann et einfach net gleewen a rifft ongedëlleg d’Infirmière. « Wou ass de Park mat dem Séi an den Inten an de Beem an de Blummen, vun deem mäin Zëmmerkolleg mir all Dag erzielt huet ? » D’Infirmière ass e bësse verwonnert a seet zu him : « Äre Kolleg konnt guer näischt gesinn. Hie war blann. Vläicht wollt hien iech e bësse Mutt maachen ! » Anerer glécklech maachen ass en immenst Gléck, och wa mir selwer Schwieregkeeten hunn. Gedeeltent Leed ass nëmmen halleft Leed. Gléck dogéint, wann een et deelt, ass duebel Freed. Wann Dir Iech wëllt räich spieren, braucht Dir nëmmen all déi Saachen opzezielen, déi Dir hutt, déi Dir awer net kënnt kafen. Haut ass e Cadeau, dofir heescht et jo och „de présent“ an dofir lieft voll a mat all der Léift déi Dir hutt ! - 96 - Les yeux de l'âme Deux hommes, tous les deux gravement malades, occupent la même chambre d'hôpital. L'un est obligé de passer ses journées couché sur le dos, l'autre peut se relever et s'asseoir sur son lit une heure par jour pour évacuer les sécrétions de ses poumons. Les deux malades parlent des heures et des heures de leurs femmes et de leur famille. Ils parlent de leur maison, de leur travail et de tous les endroits où ils sont allés en vacances. Et chaque après-midi, lorsque l’homme dont le lit est près de la fenêtre peut s’asseoir une heure, il passe cette heure-là à décrire à son compagnon d'infortune tout ce qu'il voit dehors. L'homme qui doit rester toute la journée au lit, attend avec impatience cette heure où son ami lui raconte tout ce qu’il voit à l’extérieur. Pendant cette heure-là, c’est comme si un nouveau monde s’ouvrait à lui. Il ne vit pratiquement plus que pour ces moments où son camarade de chambre lui raconte le monde. La chambre donne sur un parc avec un beau lac, des cygnes, des enfants qui jouent à faire voguer leurs bateaux, des amoureux qui flânent, et au loin, la grande ville. L'homme couché ferme les yeux et imagine le pittoresque des scènes, tellement les descriptions de son compagnon sont vivantes. C’est ainsi que les jours et les semaines passent. Un matin, l'infirmière trouve le corps sans vie de l'homme près de la fenêtre. Peu de temps après, l'autre homme demande à occuper le lit près de la fenêtre. Péniblement, le malade se soulève un peu pour jeter un premier coup d'oeil dehors. Stupéfait, il découvre que la vue est cachée par un mur! " Comment?!, s'exclame-t-il à l'infirmière, où sont passés les paysages que mon compagnon m'a dépeints?" L'infirmière, un peu étonnée, lui répond: « Votre collègue ne pouvait rien voir. Il était aveugle et ne pouvait même pas voir le mur. Peut-être a-t-il seulement voulu vous remonter le moral? » Il y a un bonheur extraordinaire à rendre d'autres heureux, en dépit de nos propres épreuves. La peine partagée réduit de moitié la douleur, alors que le bonheur, une fois partagé, s'en trouve doublé. Si vous voulez vous sentir riche, vous n’avez qu’à compter, parmi toutes les choses que vous possédez, celles que l’argent ne peut acheter. Aujourd’hui est un cadeau, c’est pourquoi on l’appelle « le présent » alors vivez-le et aimez-le pleinement! - 97 - Eyes of the soul Two men, both of them seriously ill, occupy the same room in a hospital. One of them is obliged to spend his days lying on his back, the other one is able to lift himself up and can sit on his bed an hour a day in order to evacuate the secretions of his lungs. The two patients in the room spend hours speaking about their wives and their families. They speak about their house, their work, and everywhere they have been on holidays. And each afternoon, when the man with the bed close to the window is able to sit down for an hour, he spends this hour describing to his unfortunate companion everything he sees outside. The man, who has to stay in bed all day, waits impatiently for the time when his friend tells him all he sees outside. During this hour it is as though a new world opens up to him. His roommate’s description of the outside world, is practically what keeps him alive. From the room, a park with a beautiful lake can be seen, along with ducks and swans, children who let their boats drift on the water, and a couple, hand in hand, strolls along the lake. And further away lies the big city. While the man next to the window describes all these details, the other man lies in bed on the other side of the room. His eyes are closed and he imagines this idyllic landscape. One afternoon the man next to the window describes a musical parade that passes. Even though the other man cannot hear the music, he can see it with the eye of his imagination, because his friend puts so much effort in describing everything meticulously. Days and weeks are passing by. One morning, the nurse finds the man next to the window dead. Shortly afterwards, the other man asks whether he could have the bed next to the window. The nurse is happy to accommodate him and makes sure that everything is in order. The man in the bed then tries, slowly and with much difficulty, to sit down, in order to be able to look outside the window for the first time. Finally he will be able to see all the things his friend has described for him so many times. With a lot of effort he pulls himself up and looks out of the window. But all he sees is a wall. There is nothing else. He just can’t believe it, and impatiently calls for the nurse. “Where is the park with the lake, the ducks, the trees, and the flowers, all the things my roommate described to me each day?” The nurse, a bit surprised, tells him: “Your colleague wasn’t able to see anything. He was blind. Maybe he just wanted to give you a bit of courage!” Making others happy is a tremendous joy, even when we have difficulties ourselves. Shared sorrow is only half the sorrow. On the other hand, happiness, when you share it, gives twice the joy. If you want to feel rich, you just need to list all the things you have, but that you can’t buy. Today is a gift, that’s why it’s called “the present” and that’s why you should live with all the love you have! - 98 - De Kinnek a säi Gaart – Le roi et son jardin – The king and his garden Et war eng Kéier e Kinnek, dee bei sengem Schlass all Zorte vu Planzen a Beem ugeluecht huet. Säi Gaart war vun enger grousser Schéinheet. All Dag goung hien do spadséieren; et war fir hien eng Freed an eng Entspanung. Enges Daags huet hie misse verreesen. Wéi hien erëmkoum, huet hie sech getommelt fir kënnen am Gaart spadséieren ze goen. Hie war iwwerrascht erauszefannen, dass d’Planzen an d’Beem amgaang waren ze verdréchnen. Fir d’éischt goung hie bei d’Dänn, soss majestätesch a voll mat Liewen, an huet si gefrot, wat geschitt ass. D’Dänn huet geäntwert : « Ech hunn den Äppelbam gekuckt an ech hu mir gesot, dass ech ni sou schéi Friichten droe wäert wéi hien. Ech hu mech decouragéiert an ech hunn ugefaang ze verdréchnen. » Du goung de Kinnek bei den Äppelbam : dee war och amgaang ze verdréchnen… Hien huet e gefrot an dee sot : « Wéi ech d’Rous gekuckt an hire Parfum gericht hunn, hunn ech mir gesot, dass ech ni sou schéin an agreabel wäert sinn an ech hunn ugefaang ze verdréchnen. » Well d’Rous selwer amgaang war futti ze goen, ass e bei si gaang fir mat hir ze schwätzen a si sot him : „ Wat ass et awer sou schued, dass ech net den Alter vum Maselter* hunn, deen dohannen ass, an dass meng Blieder sech net am Hierscht fierwen. Ënnert dëse Bedingungen, wat déngt et mech nach ze liewen a Blummen ze maachen ? Ech hunn also ugefaang ze verdréchnen.“ De Kinnek, dee seng Exploratioun weidergefouert huet, huet eng wonnerschéi kleng Blumm gesinn. Si war ganz op. Hien huet si gefrot wéi et wier dass si sou lieweg ass. Si huet him geäntwert: « Ech war bal vedréchent, well am Ufank war ech verzweifelt. Nimools hätt ech d’Majestéit vun der Dänn, déi d’ganzt Joer gréng bleift ; weder nach d’Raffiness an de Parfum vun der Rous. An ech hunn ugefaang ze stierwen, mee ech hunn nogeduecht an ech hu mir gesot : Wann de Kinnek, dee räich, mächteg a weis ass, an deen de Gaart ugeluegt huet, wann hien eppes anescht a menger Plaz gewollt hätt, hätt hien dat geplanzt. Wann hie mech also geplanzt huet, ass et well hie mech wollt, mech, esou wéi ech sinn. An et ass vun deem Moment un, wou ech decidéiert hunn sou schéi wéi méiglech ze sinn !» onbekannten Auteur * Ahorn - 99 - Le Roi et son jardin Il était une fois un roi qui avait planté près de son château toutes sortes d'arbres et de plantes et son jardin était d'une grande beauté. Chaque jour, il s'y promenait : c'était pour lui une joie et une détente. Un jour, il dut partir en voyage. À son retour, il s'empressa d'aller marcher dans le jardin. Il fut surpris de constater que les plantes et les arbres étaient en train de se dessécher. Il s'adressa au pin, autrefois majestueux et plein de vie, et lui demanda ce qui s'était passé. Le pin lui répondit : "J'ai regardé le pommier et je me suis dit que jamais je ne produirai les bons fruits qu'il porte. Je me suis découragé et j'ai commencé à me dessécher." Le roi alla trouver le pommier, lui aussi se desséchait. Il l'interrogea : "En regardant la rose et en sentant son parfum, répondit le pommier, je me suis dit que jamais je ne serai aussi beau ni agréable et je me suis mis à me dessécher." Comme la rose elle-même était en train de dépérir, il alla lui parler et elle lui dit: "Comme c'est dommage que je n'ai pas l'âge de l'érable qui est là-bas et que mes feuilles ne se colorent pas à l'automne. Dans ces conditions, à quoi bon vivre et faire des fleurs ? Je me suis donc mise à me dessécher." Poursuivant son exploration, le roi aperçut une magnifique petite fleur. Elle était toute épanouie. Il lui demanda comment il se faisait qu'elle soit si vivante. Elle lui répondit: "J'ai failli me dessécher, car au début je me désolais. Jamais je n'aurai la majesté du pin, qui garde sa verdure toute l'année ; ni le raffinement et le parfum de la rose. Et j'ai commencé à dépérir, mais ensuite, j'ai réfléchi et je me suis dit: Si le roi, qui est riche, puissant et sage, et qui a dessiné ce jardin, avait voulu quelque chose d'autre à ma place, il l'aurait planté. Si donc, il m'a plantée, c'est qu'il me voulait, moi, telle que je suis. Et à partir de ce moment, j'ai décidé d'être la plus belle possible!" - 100 - The King and his garden Once upon a time there was a king who had planted all kinds of trees and plants next to his castle. His garden was very beautiful. Every day he would walk in it; it was a joy and a relaxation for him. One day, he had to go on a trip. Upon his return he hastely went for a walk in his garden. He was surprised to find the plants and the trees drying out. He adressed the pine tree who used to be majestic and full of life, and asked him what had happened. The pine tree replied : “I looked at the apple tree and I said to myself that I could never produce the good fruits he is bearing. I got discouraged and I started to dry out.” The king went on and thought, the apple tree, it too is drying out… He asked him why and the tree said: « Looking at the rose and smelling her perfume, I said to myself that I could never be as beautiful and pleasing and so I started to dry out. » As the rose herself started to dry out, he went to talk to her and she told him : « What a pity that I don’t have the age of the maple tree who is over there, and that my leaves do not colour in autumn. Under these conditions, why go on living and make flowers ? So I started to dry out.” Continuing his exploration, the king noticed a magnificent little flower. She was fully opened up. He asked her how it was that she was so lively. She replied : « I was about to dry out, because at the beginning I was desperate. I would never have the majesty of the maple tree that keeps its’ greenery all year long; nor the refinement and the perfume of the rose. And as I had started to die I thought to myself: If the king, who is rich, powerful, and wise, and who has arranged this garden, would have wanted something else in my place, he would have planted it. So if he has planted me, it’s because he wanted me, as I am. And from that moment on, I decided to try to be the most beautiful. » - 101 - De Moschterkär – La graine de moutarde – The mustard seed Et gëtt eng al chinesesch Legend vun enger Fra, där hire Jong gestuerwe war. An hirer Trauer goung si bei en hellege Mann fir en ëm Rot ze froen. "Hellege Mann, wéi eng Gebieder a Rezepter kenns du, fir mäi Jong nees lieweg ze maachen?“ „Bréng mir“, sot den hellege Mann, „e Moschterkär aus engem Haus, wat nach ni Leed kennegeléiert huet. Mat deem Moschterkär wäerte mir de Misär aus dengem Liewe verdreiwen.“ D’Fra huet sech op d’Sich gemaach nom Moschterkär. Fir d’éischt koum si bei e grousst Haus, huet un d’Dier geklappt a gesot. „Ech sichen en Haus, dat nach ni Leed erfuer huet. Ass hei esou eng Plaz? Et ass ganz wichteg fir mech.“ „Ma da bass du hei op der falscher Plaz“ a si hunn all hiert Ongléck verzielt, dat si an der Lescht haten. D’Fra huet sech geduecht: „Wie kann dësen ongléckleche Leit wuel besser hëllefe wéi ee wéi ech, déi selwer so déif am Ongléck sëtzt?“ Sou ass si bliwwen an huet si getréischt. Duerno ass si weidergaang fir no engem Haus ze sichen, dat nach ni Leed erfuer huet. Mee iwwerall wou si hikoum, an Dierfer a Stiet, iwwerall ass si dem Leed begéint. Zum Schluss huet si sech nëmmen nach mam Leed vun anere Leit beschäftegt, sou dass si d’Sich nom Moschterkär ganz vergiess huet. Dobäi gouf si sech guer net bewosst, dass si op dës Manéier tatsächlech d’Leed aus hirem Liewe verdriwwen hat.35 La graine de moutarde Il existe une vieille légende chinoise qui raconte l’histoire d'une femme, dont le fils est décédé. Accablée de peine, elle rendit visite à un saint homme afin de lui demander conseil. "Saint homme, de quelles prières et de quelles recettes disposez-vous pour rendre la vie mon fils ?" "Apporte-moi", dit le saint, "une graine de moutarde d'une maison qui n'a jamais connu la souffrance. Avec cette graine de moutarde, nous chasserons toute misère loin de ta vie." La femme commença alors sa recherche de la graine de moutarde. Tout d’abord elle arriva à une grande maison, frappa à la porte et dit: "Je recherche une maison qui n'a jamais connu la misère. Y a-t-il ici un tel lieu? C’est très important pour moi." "Eh bien, ici tu es au mauvais endroit" répondirent les habitants et tous se mirent à lui raconter les malheurs qui les avaient éprouvés ces derniers temps. La femme se dit: "Qui d’autre que moi qui ai connu tant de souffrances pourrait au mieux aider ces pauvres personnes?" Et ainsi elle resta auprès d’eux et elle les consola. Puis elle se remit à chercher une maison où la souffrance n’avait jamais été éprouvée. Mais partout où elle allait, aussi bien dans les villages que dans les villes, elle rencontrait partout misère et peines. Finalement, elle se consacra entièrement à la misère des autres, de sorte qu'elle en oublia complètement sa recherche de la graine de moutarde. Ce faisant, elle ne réalisait pas qu’ainsi, elle avait vraiment chassé sa souffrance de sa vie. - 102 - The mustard seed There is an old chinese legend of a woman whose son had died. In her grief she visited a holy man to seek his advice. “Holy man, which prayers and recipees do you know, to bring my son back to life?” “Bring me a mustard seed from a home that has never known sorrow. With this mustard seed we will cast away the misery of your life”, said the holy man. The woman started to search for the mustard seed. First she came to a big house, knocked on the door and said: “I’m looking for a house that has never known misery. Is there a place like that around here? It is very important for me.” “ Well, you’re at the wrong place” and they all talked about their recent misfortune. The woman thought: “Who could offer these unfortunate people better help than me, who has known so much misery?” And so she stayed and consoled them. After that she continued to look for a house that had never experienced misery. But wherever she arrived, in villages and cities, everywhere she met misery. At the end she occupied herself entirely with the misery of other people, so much so that she completely forgot her search for the mustard seed. By doing this, she was not conscious that she had really driven away the suffering from her life. - 103 - Den Nol – Le clou – The nail Et war eemol e jonke Mann, dee guer net vill Gedold hat an deen immens gutt streide konnt. Säi Papp wollt him hëllefe säi Charakter ze verbesseren an huet him eng Këscht mat Neel ginn an zu him gesot: „Lauschter emol, all kéiers wann s du deng Gedold verléiers oder wann s du dech mat engem streits, dann hëlls de en Nol an du schléiss en an de Gaardepoto.“ Den éischten Dag schléit de Jong siwwenandrësseg Neel an de Gaardepoto. No e puer Wochen huet e geléiert sech e bësse besser ze behuelen an esou goufen et all Dag manner Neel, déi hien an de Potto geschloen huet. En huet erausfonnt, dass et méi einfach ass sech ze behuelen a sech ze beherrschen, wéi andauernd Neel anzeschloen. Wéi en et du färdegbruecht huet, kee Nol méi brauchen anzeschloen, ass e stolz bei säi Papp gaang fir him dat ze zielen. „Tipp Topp“ sot de Papp. „Kann s du elo fir all Dag wou s du net streits, e Nol aus dem Poto erauszéien.“ D’Deeg si vergaang bis dee jonke Kärel d’Neel all aus dem Poto eraus hat. Dunn ass de Papp mat sengem Jong bei de Potto gaang an huet him all d’Lächer gewisen déi duerch d’Neel entstane sinn. „Mäi Jong“, sot en, „du hues dech wierklech gutt druginn an dech gutt beholl, all Respekt. Mee kuck mol wéivill Lächer elo am Potto sinn. Dëse Gardepoto wäert niméi sou si wéi en eng Kéier war. Wann s de mat engem streits an du vernenns en a sees him schlecht Wierder, hannerléiss du him eng Wonn, geneesou wéi dës Lächer. Du kanns och ee mat engem Messer stiechen an dann d’Messer eraushuelen, awer d’Wonn déi bleift. Et ass egal wéivill mol s du dech bei him entschëllegs, d’Wonn déi bleift. An engem mat Wierder wéi doen ass méi schlëmm wéi engem kierperlech wéi doen.“ 36 - 104 - Le clou Il était une fois un garçon qui avait un sale caractère. Un jour, son père lui donna un sachet de clous et lui dit d'en planter un dans la barrière du jardin chaque fois qu'il perdrait patience et se disputerait avec quelqu'un. Le premier jour il en planta trente-sept dans la barrière. Les semaines suivantes, il apprit à se contrôler, et le nombre de clous plantés dans la barrière diminua jour après jour . Il avait découvert que c'était plus facile de se contrôler que de planter des clous. Finalement, arriva le jour où le garçon ne planta plus aucun clou dans la barrière. Alors il alla voir son père et il lui dit que ce jour-là, il n'avait planté aucun clou. Son père lui dit alors d'enlever un clou dans la barrière pour chaque jour où il n'aurait pas perdu patience. Les jours passèrent et finalement, le garçon put dire un jour à son père qu'il avait enlevé tous les clous de la barrière. Le père conduisit son fils devant la barrière et lui dit: « Mon fils , tu t'es bien comporté mais regarde tous les trous qu'il y a dans la barrière. Elle ne sera plus jamais comme avant. De même, quand tu te disputes avec quelqu'un et que tu lui dis quelque chose de méchant, tu lui laisses une blessure. Tu peux planter un couteau dans le corps d’un homme et après le lui retirer, mais il restera toujours une blessure. Peu importe combien de fois tu t'excuseras, la blessure restera. Une blessure verbale fait plus de mal qu'une blessure physique. » - 105 - The nail Once there was a young man who lacked patience and loved to quarrel. His dad wanted to help him improve his character. He gave him a box of nails and tells him: „Listen son, every time you lose your temper, every time you have a fight with someone, take a nail and drive it in the garden fence.“ The first day, he drove thirty-seven nails into the garden fence. After a few weeks, he had learned to behave a bit better and every day the number of nails that he drove into the garden fence was reduced. He realised that it was easier to behave and to control himself, than to keep driving nails into the garden fence. Once he did not have to hit a nail into the garden fence anymore, he proudly went to his dad and told him. „Well done,“ said his dad. „Now, can you take out a nail for every day that you don’t lose your patience or don’t get into a fight.“ The days passed until finally the young chap had managed to pull out all the nails from the garden fence. Then his dad went with his son to the garden fence and showed him all the holes caused by the nails. „My son,“ he said, „you really made a big effort and you behaved well. That’s great. But look how many holes there are now in the fence. This garden fence will never be as it once was. When you fight with someone and you quarrel with him and you tell him bad words, you leave him with a wound, just like these holes. You can also stab someone with a knife and then take out the knife, but the wound remains. It doesn’t matter how many times you apologise, the wound stays. And hurting someone verbally is worse than hurting someone physically.“ - 106 - D’Blad Pabéier – La feuille de papier - The sheet of paper Enges Daags huet d’Léierin hir Schüler gefrot, d’Nimm vun all den anere Schüler an der Klass op e Blatt Pabeier ze schreiwen an e bësse Plaz niewend dem Numm ze loossen. Si sollten iwwerleeën, wat dat Léifst ass, dat si iwwer jiddereen an der Klass soe kënnen and dat sollte si niewend den Numm schreiwen. Et huet déi ganz Stonn gedauert, bis jidderee fäerdeg war. Zum Schluss, hu si hir Blieder der Léierin ginn. De Weekend huet d’Léierin d’Nimm vun alle Schüler op e Blat Pabeier geschriwwen an dernieft d’Lëscht vun de léifste Bemierkungen, déi hir Matschüler iwwer den eenzelnen opgeschriwwen haten. Méindes krut all Schüler seng Lëscht. Schonn no kuerzer Zäit hu si all gelaacht. „Wierklech?“ hu si geflüstert. „Ech wosst guer net, dass ech iergendengem eppes bedeiten!“ an „Ech wosst net, dass aner mech sou gutt kënne brauchen“ waren d’Bemierkungen. Duerno huet kee méi vun de Lëschte geschwat. D’Léierin wosst net, op d’Schüler ënnereneen oder mat hiren Elteren driwwer diskutéiert haten, awer dat war egal. D’Übung hat hiren Zweck erfëllt. D’Schüler ware glécklech mat sech a mat deenen aneren. E puer Joer méi spéit ass ee vun de Schüler gestuerwen an d’Léierin goung op säi Begriefnes. D’Kierch war strubbelvoll mat ville Frënn. No der Mass huet een d’Léierin gefrot: „Waard dir net dem Mark seng Mathésléierin?“ „Dach“ sot si. „Mir sinn dem Mark seng Elteren a wollten iech gär eppes weisen.“ De Papp hëlt e Portemonni aus senger Täsch an hëlt e Stéck Pabeier eraus, ofgenotzt, zesummegepecht, an e puer Mol gefaalt. Ouni ze kucken wosst d’Léierin dass dat ee vun de Blieder war, op deenen déi léif Saache stoungen, déi seng Klassekollegen iwwer de Mark geschriwwen haten. „Mir wëllen iech merci soen, fir dat wat dir gemaach hutt,“ sot dem Mark seng Mamm. All déi fréier Schüler si komm an hu sech ëm hir Léieri versammelt. De Charlie huet e bësse geschmunzelt a sot: „Ech hu meng Lëscht och nach. Si ass am ieweschten Tirang vu mengem Schreifdësch.“ D’Fra vum Chuck sot, „Den Chuck wollt, dass ech d’Lëscht an onseren Hochzäitsalbum pechen.“ „Ech hu meng och nach“ sot d’Marilyn. „Si ass a mengem Tagebuch.“ Dunn huet d’Vicki, eng aner Matschülerin aus hirem Agenda hir al ofgenotze Lëscht erausgeholl fir se deenen aneren ze weisen. „Ech hu se ëmmer bei mir“ sot si. „Ech menge, mir hunn alleguer eis Lëscht gehalen.“ Hir Léieri war sou geréiert, dass si sech huet misse sëtzen a kräischen. - 107 - La feuille de papier Une enseignante demanda un jour à ses élèves d'écrire les noms de tous les autres élèves de la classe sur une feuille de papier et de laisser un peu de place à côté des noms. Ils devaient réfléchir à ce que serait la chose la plus sympa qu’ils pourraient écrire à propos de chacun de leurs camarades, et cela, ils devaient l’écrire à côté du nom concerné. Cela prit une heure. A la fin, les élèves remirent leurs feuilles à l’enseignante. Durant le weekend l'enseignante écrivit les noms de tous les élèves sur une feuille de papier avec, à côté, la liste des remarques les plus gentilles que les collègues avaient notées sur chacun. Le lundi, chaque élève reçut sa liste. Dès qu’ils commencèrent à lire, ils se mirent à sourire. « Vraiment ? » murmuraient-ils « Je ne savais pas que je signifiais quelque chose pour quelqu’un! » ou « Je ne savais pas que d’autres m’appréciaient tellement » Après cela, plus personne ne parla des listes. L’enseignante ne savait pas si les élèves entre eux ou avec leurs parents, en avaient discuté, mais cela était sans importance. Le but de l’exercice avaient été atteint. Les élèves étaient heureux avec eux-mêmes et avec les autres. Quelques années plus tard, l’un des élèves mourut et l'enseignante se rendit à son enterrement. L'église était comble, beaucoup d’amis étaient là. Après la messe, quelqu’un demanda à l’enseignante : « N’étiez-vous pas la prof de maths de Mark ? » « Oui » ditelle. « Nous sommes les parents de Mark et nous voulions vous montrer quelque chose. » Le père sortit un porte-monnaie de sa poche et il en tira un morceau de papier usé, collé et plié plusieurs fois. Sans même l’avoir regardé, l’enseignante sut que c’était une des feuilles sur lesquelles figuraient toutes les choses sympas que ses camarades de classes avaient écrites sur lui. « Nous voulons vous remercier pour ce que vous avez fait, » dit la maman de Mark. Tous les anciens élèves se rassemblèrent autour de leur ancienne enseignante. Charlie eut un léger sourire et dit : «Moi aussi j’ai encore ma liste. Elle est dans le tiroir supérieur de mon bureau. » La femme de Chuck dit : « Chuck voulait que je colle la liste dans notre album de mariage. » « J’ai encore la mienne, moi aussi » dit Marilyn. « Elle est dans mon journal. » Alors Vicki, une autre ancienne élève, prit dans son agenda sa vieille liste usée pour la montrer aux autres. « Je l’ai toujours avec moi » dit-elle. « Je pense que nous avons tous gardé notre liste. » Leur enseignante en fut tellement touchée qu’elle dut s’asseoir et pleura. - 108 - The piece of paper One day, a teacher asked her pupils to write down the names of all the other pupils in the class on a piece of paper and to leave a little place next to the name. They had to think of the nicest thing that they could say about everyone in class and write it next to the name. It took a whole hour until everyone had finished. At the end they gave their pieces of paper to the teacher. During the weekend, the teacher wrote down the names of all the students on a piece of paper and next to each name the list of the kind remarks that the other students had written about each student. On Monday, each student received his list. After looking at it, they were all smiles. “Really?” they whispered. “I didn’t know that I meant something to someone!” and “I didn’t know that others liked me that much” were their remarks. Afterwards, no one ever mentioned the lists. The teacher didn’t know whether the students had discussed them among themselves or with their parents, but this didn’t matter. The exercice had fulfilled its purpose. The students were happy with themselves and with the others. A few years later, one of the student had died and the teacher went to his funeral. The church was overfilled with many of his friends. After the mass someone asked the teacher: “Were you Mark’s math teacher?” “That’s right” she said. “We are Marks’ parents and we wanted to show you something.” The father pulls out of his pocket a wallet from which he took out a piece of paper, used, stuck together and folded a few times. Without looking, the teacher knew that it was one of the sheets, where the students had written nice things about Mark. “We want to thank you for what you have done,” said Mark’s mother. All the old students came to gather around their teacher. Charlie smiled a bit and said: “I also still have my list. It is in the upper drawer of my desk.” Chuck’s wife said, “Chuck wanted me to add the list in our wedding album.” “I also have mine” said Marilyn. “It is in my diary.” Then Vicky, another student, took her old used list out of her agenda and showed it to the others. “I always have it on me” she said. “I think we all have kept our list.” Their teacher was so moved that she had to sit down and cry. - 109 - De Bam – L’arbre – The tree Et waren eemol zwee Bridder, déi waren op der Juegd am Bësch. Enges Daags ware si vill méi wäit an de Bësch era wéi gewéinlech. Déif am Bësch si se op e Bam gestouss, awer e Bam wéi si nach ni ee gesinn haten. Dëse Bam war eenzegaarteg ënnert deenen anere Beem am Bësch, vun enger aussergewéinlecher Gréisst a Schéinheet. Rondrëm dëse Bam war en extra dousse Geroch an en huet immens vill Friichte gedroen. E puer vun de Friichte ware vum Bam erofgefall an dofir hunn déi zwee Bridder sech ënnert e gesat fir se am Schiet ze schmaachen. Esou eng gutt Fruucht hate se nach ni gehat a si hu ganz séier gespuert wéi nahrhaft se war. Si hunn dann nach e puer vun den zeidege Friichten opgeraf fir se zréck bei hir Famillen ze huelen. Si wollten der Famill matgi wat si fonnt hunn. Wéi déi aner d’Friichte bis geschmaacht haten a wéi si héieren hunn, wéi d’Bridder iwwer dëse wonnerbare Bam geschwat hunn, hu si beschloss hir siwe Saachen ze paken a mat de Bridder op déi Plaz vum Bam ze goen fir sech do nidderzeloossen. An dat hu se gemaach. An esou ass d’Zäit vergaangen an no ville Generatiounen sinn déi zwou Famillen zu engem groussen Duerf gewuess an all d’Familljen hu friddlech an der Ëmgéigend vun dësem schéinen an aussergewéinleche Bam gelieft. Um Bam waren och ëmmer genuch Friichte fir jiddereen a si konnte sech all un de Friichten erfreeën. Mat de Joere si verchidde Geschichten a Legenden entstanen, wéi dann elo déi Bridder dëse Bam entdeckt hätten, wéi e Brudder de Bam da fir d’éischt gesinn hätt a wiem säin Entschloss et da gewiescht wier, fir mat de Familljen an d’Géigend vum Bam ze plënneren. Mat der Zäit sinn och verschidden Nimm fir de Bam an d’Friichten ënnert de Famillen entstanen. Obwuel de Bam ëmmer genuch Friichte fir jidderee ginn huet, ass Angscht a Mësstrauen ënnert de Familljen gewuess, well jiddereen huet gefaart dass deen aneren ze vill Friichte sammele géif an dass der herno neméi genuch do wären. A sou gouf et Streidereien a Grenze goufe gestallt, sou dass kee konnt op deem anere säin Terrain trieden fir d’Friichten ze huelen. An du gouf iwwer déi verschidde Grenze gestridden a wat dann déi wierklech Grenz wier a wéi de Bam da géif wierklech heeschen. Mat der Zäit goufen dës Streidereien ëmmer méi grouss a Leit goufe verletzt an et goufen der souguer ëmbruecht. A sou koum et dass déi wonnerschéin Harmonie, dëse Fridden an dës Zesummenaarbecht, déi si sou laang genoss haten, elo anschéinend fir ëmmer verluer war. No ville Joere vu Verwüstung ass versicht ginn, nees e bëssen Uerdnung ze schafen. Delegatioune goufe vun deenen eenzelne Parteie gebilt a si hu probéiert sech zesummenzefannen, fir kënnen eng Léisung ze fannen. Mee et war bal onméiglech sech eens ze ginn, wou a wéini si sech sollten treffen a vill vun de Parteie wollte sech net treffen, ausser si kréiche Recht wat den Numm vum Bam an der Fruucht ubelaangt. Jiddereen huet u sengem Numm fir de Bam festgehalen a wann déi aner net domat averstane wieren, kéint een ni eng friddlech Léisung fannen. - 110 - Ausserdeem wollte si net riskéieren, d’Wourecht mat den Ideeën a Feeler vun deenen anere knaschteg ze man. Et waren der souguer do déi geduecht hunn dass dëse Bam guer net sou speziell wier a si gehu gemengt e kéint ëmgehae ginn. A sou ass et eng gutt Zäit laang mat de Streidereie weidergaangen. Awer do gouf et een, dee matzen an der Feindséilegkeet an am Duercherneen standhaft bliwwen ass. Een dee weiderhi seng Schéinheet ginn huet, säi Schiet, seng Friichte fir jiddereen, ouni Diskriminatioun; de Bam. onbekannten Auteur L’arbre Il était une fois deux frères qui aimaient à se retrouver et à chasser au plus profond de la forêt. Un jour, ils s'aventurèrent encore plus loin qu'ils ne l'avaient jamais fait auparavant. Ils découvrirent alors un arbre, ils n'en avaient jamais vu de semblable auparavant ! Il se dressait, unique parmi les autres arbres, d'une taille et d'une beauté exceptionnelles. Un agréable parfum en émanait et imprégnait l'air tout autour. Ses branches étaient abondamment chargées de fruits succulents. Quelques fruits mûrs jonchaient le sol au pied de l'arbre. Alors les frères décidèrent d'en ramasser quelques-uns et de les goûter, tout en s’accordant un peu de repos à l'ombre de l'arbre. Ces fruits étaient les plus délicieux et les plus nourissants qu'ils avaient jamais eu la chance de savourer ! Alors ils en ramassèrent encore et reprirent le chemin du retour pour partager avec leurs familles ce qu'ils venaient de découvrir. Après que les autres eurent goûté aux fruits et écouté le récit que les deux frères firent de la munificence de cet arbre, ils décidèrent ensemble de réunir leurs proches et de suivre les frères vers l'arbre pour y établir leurs nouvelles demeures. C'est ce qu'ils firent. Et ainsi, pendant plusieurs générations, les deux familles se développèrent en nombreuses et vastes descendances, toutes vivant dans les alentours du grand et magnifique arbre. Il y avait toujours plus de fruits qu'il n'en fallait pour satisfaire les appétits de tout un chacun et ils vécurent tous en harmonie, heureux et satisfaits de toute cette riche nourriture que l'arbre leur prodiguait. Au fil des ans, des légendes et des histoires diverses et variées commencèrent à circuler présentant des versions différentes sur la manière dont les frères avaient trouvé l'arbre, quel était celui qui l’avait vu le premier et qui avait pris la décision de déménager toute la famille vers l'arbre. Et puis, au fil du temps, des noms différents furent donnés à l'arbre et aux fruits par les familles. Et même si l'arbre avait toujours fourni plus de fruits qu'il n'en fallait pour contenter tout le monde, des doutes et des peurs commencèrent à germer au sein des différentes branches de la famille, chacun craignant que les autres cueillent plus de fruits et qu'il n'y en ait bientôt plus assez pour tout le monde. Des querelles éclatèrent et des frontières furent établies de manière à ce que personne ne puisse aller sur la parcelle de terrain de l'autre pour prendre ses fruits, ni ne puisse bâtir en transgressant les frontières. - 111 - Mais entre les différents clans, les frontières étaient l'objet de disputes qui se transformèrent en batailles, concernant le tracé juste des frontières et le véritable nom de l'arbre. Petit à petit, les querelles prirent une tournure de plus en plus hostile, des personnes furent blessées et d’autres perdirent la vie dans ces batailles à cause des frontières et à cause du vrai nom de l'arbre et de ses fruits. Et c'est ainsi que cette merveilleuse harmonie, cette paix et cette coopération dont tous avaient joui dans le passé semblaient irrémédiablement perdues. Après plusieurs années de destructions et de dégâts, une délégation fut formée pour essayer de redonner au moins un peu de civilité, et de se rencontrer pour tenter de trouver ensemble une solution à ces conflits. Mais il fut presque impossible de trouver un accord sur la date et le lieu de la rencontre et plusieurs clans déclarèrent qu'ils ne pouvaient pas rencontrer les autres tant que ces derniers n'auraient pas accepté d'adopter leur vision sur le nom et la nature de l'arbre. Chaque clan continua à affirmer fermement que le nom qu'il avait donné à l'arbre était le seul qui corresponde à la vérité et le seul qui soit juste et que tant que les autres n'auraient pas accepté cela, il ne pourrait jamais y avoir une résolution pacifique des conflits qui les opposaient. Plus encore, ils ne voulaient même pas risquer de polluer la vérité avec les idées et les erreurs des autres car chacun était convaincu que c'était son allégeance au vrai nom de l'arbre qui permettait de remplir les conditions requises pour pouvoir continuer à bénéficier de ses faveurs. Il s'en trouvait même certains au sein de chaque clan qui finissaient par penser que l'arbre n'avait rien de spécial et qu'il valait mieux le couper. Et c'est ainsi que l'hostilité et les batailles continuèrent. Mais il y en avait un qui restait toujours le même au milieu de toute cette hostilité et de toute cette confusion. Il continuait à donner à tous sans discrimination, sa beauté, son ombre et ses fruits ; l'arbre. - 112 - The Tree Once upon a time two brothers used to meet and go hunting in the deep forest. One day they ventured further than they had ever gone before. They came upon a tree, the likes of which they had never seen before. It was unique among the other trees in the forest, remarkable in its size and very beautiful. There was a lovely fragrance that surrounded it and it bore luscious fruit in prodigious amounts. Some of the ripe fruit had fallen from the tree, so the brothers gathered some of the fruit and sat down to rest under the shade of the tree to sample its taste. The fruit was more delicious and nutritious than anything they had ever eaten and soon they realised how nutritious it was. And so they gathered some more of the ripened fruit and made the journey back to their families, to share with the others what they had discovered. After the others had tasted the fruit and heard the brothers’ accounts of that magnificent tree, they all agreed that they would gather their belongings, follow the brothers to the place where the tree stood and establish their dwellings there. And so they did. And so, after many generations, the two families had grown into numerous large clans, all living in the area of the beautiful and magnificent tree. There was always more than enough fruit to satisfy each and every persons’ needs and they lived in harmony, all enjoying the sustenance that the tree provided. Over the years different legends and stories developed on how the brothers had discovered the tree, and which brother was the first to have seen it, and whose decision it was to move the families to the location of the tree. Also, over time, different names for the tree and its fruit were established among the various clans. Even though the tree had always provided more than enough fruit for all, suspicions and fear grew among the various clans; each fearing that the others would gather too much fruit and that there would not be enough to go around. Arguments arose and the diverse clans set boundaries, so that no one could go into another's area and take fruit or build lodgings that might infringe the protected boundaries. But among the clans, the boundaries became a subject of dispute. There were arguments and fights over what was the true boundary and what was the true and correct name of the tree. Over time the disagreements became increasingly hostile and people were hurt and even killed over the disputes on the boundaries and over the correct and true name of the tree and its fruit. And so it seemed that the wonderful harmony, peace and cooperation, they once enjoyed was now, seemingly, for ever lost. After many years of devastation, in the attempt to restore at least some civility, the various clans formed delegations and they tried to meet, in the attempt to find a solution. But it was almost impossible to agree on where and when they would meet and many of the clans would not meet unless the other clans would agree with them on the true name and nature of the tree. Each held firm to the belief that the name by which they called the tree was the only true and correct name and unless the other clans adopted their special name for the tree, they could never find a peaceful resolution. - 113 - Furthermore, they did not want to risk polluting the truth with the other's ideas and errors. Each of them was convinced that it was their allegiance to the correct name of the tree that satisfied the requirements to continue to receive the benefits the tree offered. There were even a few within each clan that didn't think the tree was so special and thought it should be cut down. And so the hostility and fighting continued. But there was something that remained unchanging in the midst of all the hostility and confusion; it still continued to give its beauty, its shade, and its fruit to all, indiscriminately; the tree. - 114 - - 115 - Léift, Räichtum an Erfolleg – Amour, richesse et succès – Love, wealth and success Eng Fra koum aus hirem Haus wéi si dräi eeler Häre mat laange wäisse Bäert gesouch, déi virun hirem Haus souzen. Si huet se net erkannt an huet se gefrot: „Ech mengen net dass ech iech kenne mee ech denke mir dass dir hongereg sidd. Kommt eran an iesst eppes.“ „Ass äre Mann dann doheem“? hu si gefrot. „Nee“, äntwert d’Fra. „Hien ass fort.“ „Jo da kënne mer net erakommen“, hu si geäntwert. Owes, wéi hire Mann heemkoum, huet si him erzielt wat geschitt war. „So hinnen dass ech elo heiheem sinn an dass si kënnen erakommen.“ Dat huet si dunn och gemaach. „Mir ginn awer net zesummen an d’Haus eran“, soten si. „A firwat net ? “ huet si gefrot. Ee vun den eeleren Hären huet dunn erkläert: „Säin Numm ass Räichtum,“ an huet op ee vu senge Frënn gewisen „an hien ass Erfolleg.“ Ech sinn d’Léift. An elo gitt zréck a berot mat ärem Mann wie vun eis an d’Haus erakomme soll.“ D’Fra ass an d’Haus gaang an huet hirem Mann et verzielt. Hire Mann war immens frou: „Wéi flott“ sot hien. „Wann et esou ass, da loosse mir de Räichtum alueden. Looss e komme fir eis d’Haus mat Räichtum ze fëllen!“ Seng Fra war net domat averstanen. „Häerzi, firwat invitéiere mir den Erfolleg net?“ Hir Schwéiesch hat am aneren Eck vum Haus gelauschtert. Si koum mat hirem Virschlag. „Wier et net besser d’Léift anzelueden ? Eist Heem ass da gefëllt mat Léift!“ „Komm mir lauschteren op eis Schwéiesch“ sot de Mann zur Fra. „Géi an invitéier d’Léift bei eis ze kommen.“ D’Fra goung eraus an huet déi dräi al Häre gefrot: “Wie vun iech ass d’Léift? Kommt dir bei eis w.e.g.“ D’Léift stoung op an ass bei d’Haus gaang. Déi aner zwee sinn och opgestan a waren hannendrun. Iwwerrascht, freet d’Fra de Räichtum an den Erfolleg. „Ech hat dach nëmmen d’Léift agelueden, firwat kommt dir dann och eran?“ Zesummen hu si du geäntwert: „Hätt dir de Räichtum oder den Erfolleg agelueden, wire mir zwee dobausse bliwwen, vu dass dir awer d’Léift agelueden hutt, gi mir mat, well wou och ëmmer d’Léift higeet, do gi mir och. Wou och ëmmer Léift ass, do ass och Räichtum an Erfolleg !”37 - 116 - Amour, richesse et succès Un jour, une femme, en sortant de chez elle, vit trois vieillards avec de longues barbes blanches, assis devant sa maison. Elle ne les reconnaissait pas. Elle leur dit "Je ne pense pas que je vous connaisse, mais vous devez avoir faim. S'il vous plaît, entrez et je vous donnerai quelque chose à manger." Est-ce que votre mari est à la maison ? " demandèrent-ils. "Non, il est sorti," leur répondit-elle. "Alors nous ne pouvons pas entrer", dirent-ils. Le soir, lorsque le mari fut de retour, la femme lui raconta ce qui s’était passé. "Va leur dire que je suis à la maison et invite-les à entrer!" La femme sortit et invita les hommes à entrer dans la maison. "Nous n'entrons jamais ensemble dans une maison, " répondirentils. L’un des vieillards expliqua : "Son nom est Richesse," dit-il en montrant l’un de ses amis et, indiquant l'autre : "Lui c'est Succès et moi, je suis Amour." Il ajouta alors :"Retourne à la maison et discute avec ton mari pour savoir lequel d'entre nous vous voulez bien accepter dans votre maison." La femme rentra dans la maison et raconta à son mari ce qui s’était dit. Il en fut très content. "Que c’est bien!", s'exclama-t-il, puisqu’il en est ainsi, nous allons inviter Richesse! » Sa femme ne l’approuva pas : « Mon chéri, pourquoi n'inviterions-nous pas plutôt Succès? » Leur belle-fille écoutait à l’autre bout de la maison. Elle intervint alors et suggéra. « Est-ce-que ce ne serait pas mieux d’inviter Amour ? Notre maison serait alors remplie d’amour ! » «Acceptons la suggestion de notre belle-fille » dit le mari à sa femme. « Sors et invite Amour à entrer chez nous » La femme sortit et demanda aux trois veillards, « Qui d’entre vous est Amour ? Entrez s’il vous plaît, et veuillez être notre invité. » Amour se leva et commença à marcher vers la maison. Les deux autres se levèrent aussi et le suivirent. Surprise, la femme demanda à Richesse et Succès: "Je n’ai invité qu’Amour. Pourquoi venez-vous aussi?" Les vieillards lui répondirent ensemble: "Si vous aviez invité Richesse ou Succès, les deux autres seraient restés dehors, mais puisque vous avez invité Amour, partout où il va, nous allons avec lui. Car partout où il y a de l'Amour, il y a aussi de la Richesse et du Succès !" - 117 - Love, wealth and success When a lady came out of her home, she noticed three elderly gentlemen with long white beards, sitting in front of her house. She didn’t recognize them and asked them: “I don’t think I know you, but you seem to be hungry. Come on in and have something to eat.” “Is your husband at home?” they asked. “No”, answered the lady. “He’s gone out.” “Well, then we cannot come in.” they replied. In the evening, when her husband returned home, she told him what had happened. “Tell them that I’m home now and they can come in.” So she did. “But, we will not enter the house together,” they said. "Why is that?" she wanted to know. One of the old men explained: "His name is Wealth," he said, pointing to one of his friends, and pointing to another one, he said : "He is Success, and I am Love." Then he added : "Now go inside and discuss with your husband which one of us you want to have in your home." The woman went inside and told her husband what was said. Her husband was overjoyed. "How nice!!", he said. "If that is the case, let us invite Wealth. Let him come and fill our home with wealth!" His wife disagreed. "My dear, why don't we invite Success?" Their daughter-in-law who was listening from the other side of the house, jumped in with her own suggestion: "Would it not be better to invite Love? Our home will then be filled with love!" "Let us heed our daughter-in-law's advice," said the husband to his wife. "Go out and invite Love to be our guest." The woman went out and asked the three old men, "Which one of you is Love? Please come in and be our guest." Love got up and started walking toward the house. The other two also got up and followed him. Surprised, the lady asked Wealth and Success: "I invited only Love, Why are you coming in?" The old men replied together: "If you had invited Wealth or Success, the other two of us would've stayed out, but since you invited Love, wherever he goes, we go with him. Wherever there is Love, there is also Wealth and Success!" - 118 - De Mexikanesche Fëscher – Le pêcheur mexicain - The Mexican fisherman E Schëff kënnt an engem klenge mexikaneschen Hafenduerf un. En amerikaneschen Tourist mécht dem mexikanesche Fëscher e Kompliment: “Är Fësch si ganz gutt. Wéi laang hutt dir gebraucht fir se ze fänken?” “Net ganz laang”, äntwert de Mexikaner. “Mee firwat sidd dir dann net méi laang bliwwe fir der méi ze fänken”? freet den Amerikaner“. De Fëscher erkläert dass dat wat hie gefangen huet duergeet fir hien a seng Famill. “A wat maacht dir da mam Rescht vun ärer Zäit?” “Ech schlofe spéit, fëschen e bëssen, spille mat menge Kanner, drénken e bëssen, spille Gitar a sangen e puer Lidder … Ech hunn e vollt Liewen.” Den Amerikaner ënnerbrécht en. “Ech hunn en MBA vun Harward an ech kann iech hëllefen! Dir sollt ufänken all Dag méi laang ze fëschen. Dir kënnt de Fësch deen dir ze vill hutt verkafen. Mat dësem extrae Revenu, kënnt dir iech méi e grousst Boot kafen. Mat dem extra Geld wat dir mat engem méi grousse Boot kritt, kënnt dir en zweet an en drëtt Boot kafen, a sou weider bis dir eng ganz Flott vu Fëscherbooten hutt. Am Plaz déi Fësch un e Grossist ze verkafen, kënnt dir direkt mat der Fabrik verhandlen a vläicht souguer är eege Fabrik opmaachen. Dir kënnt dëst klengt Duerf verloossen an op Mexiko, Los Angelas, oder souguer New York plënneren! Vun do kënnt dir är rieseg Firma dirigéieren.”. “A wéi laang dauert dat?” freet de Mexikaner. “Zwanzeg, vläicht fënnefanzwanzeg Joer”, äntwert den Amerikaner. “An duerno?” “Duerno? Da gëtt et richteg interessant,” laacht den Amerikaner léif. “Wann äert Geschäft richteg grouss gëtt, kënnt der ufänken Aktien ze verkafen an dir kënnt Millioune maachen!” “Milliounen? Wierklech? An duerno?” “Duerno kënnt dir d’Pensioun huelen, an engem klengen Duerf bei der Küst liewen, laang schlofen, mat äre Kanner spillen, e puer Fësch fänken, eng Siesta mat ärer Fra maachen, an är Owenter mat äre Frënn verbréngen an e Patt drénken.” - 119 - Le pêcheur mexicain Un bateau rentre au port d’un petit village mexicain. Un touriste américain complimente le pêcheur mexicain: "Vos poissons sont excellents. Combien de temps vous a-t-il fallu pour les attraper ?” "Pas très longtemps," répond le Mexicain. "Mais, pourquoi n’êtes vous pas resté plus longtemps pour en attraper plus?" demande l'Américain. Le pêcheur mexicain explique que ce qu’il a attrapé est suffisant pour satisfaire ses besoins et ceux de sa famille. "Et qu’est-ce-que vous faites du reste de votre temps?" "Je dors tard, je pêche, je joue avec mes enfants, puis je fais la sieste avec mon épouse. Le soir, je rentre dans le village pour voir mes amis, prendre quelques verres, jouer de la guitare, et chanter quelques chansons... Je suis comblé !" L'américain l’interrompt, "j'ai un MBA de Harvard et je peux vous aider! Vous devriez commencer par pêcher plus longtemps chaque jour. Vous pourrez alors vendre les poissons supplémentaires que vous pêcherez. Avec le revenu supplémentaire, vous pourrez acheter un plus grand bateau. Avec l'argent supplémentaire qu’un bateau plus grand vous apportera, vous pourrez acheter un second et un troisième et ainsi de suite jusqu'à ce que vous ayez une flotte entière de chalutiers. Au lieu de vendre vos poissons à un grossiste, vous pourrez négocier directement avec les entreprises et peut-être ouvrir votre propre usine. Vous pourrez alors partir de ce petit village et déménager à Mexico, à Los Angeles, ou même à New York! De là vous pourrez diriger votre grande entreprise." "Et cela va prendre combien de temps ?" demande le Mexicain. "Vingt ans, peut-être vingt-cinq ans," répond l'Américain. "Et ensuite?" "Ensuite? C'est là que ça devient vraiment intéressant, " dit l'Américain en riant, "quand vos affaires deviendront vraiment importantes, vous pourrez commencer à vendre des actions et vous faire des millions!" "Des millions? Vraiment? Et après?" "Après, vous pourrez prendre la retraite, vivre dans un petit village près de la côte, dormir longuement, jouer avec vos enfants, pêcher quelques poissons, faire la sieste avec votre épouse, passer vos soirées avec vos amis et prendre un verre." - 120 - The Mexican fisherman A boat docks in the port of a tiny Mexican village. An American tourist compliments the Mexican fisherman: “Your fish is excellent. How long did it take you to catch them?” "Not very long," answers the Mexican. "But then, why didn't you stay out longer and catch more?" asks the American. The Mexican fisherman explains that his small catch is sufficient to meet his needs and those of his family. "But what do you do with the rest of your time?" "I sleep late, fish a little, play with my children, and take a nap with my wife. In the evenings, I go into the village to see my friends, have a few drinks, play the guitar, and sing a few songs...I have a full life." The American cuts him short, "I have an MBA from Harvard and I can help you! You should start by fishing longer every day. You can then sell the extra fish you catch. With the extra revenue, you can buy a bigger boat. With the extra money the larger boat will bring, you can buy a second one and a third one and so on until you have an entire fleet of trawlers. Instead of selling your fish to a middleman, you can negotiate directly with the processing plants and maybe even open your own plant. You can then leave this little village and move to Mexico City, Los Angeles, or even New York City! From there you can run your huge enterprise." How long would that take?" asks the Mexican. "Twenty, perhaps twenty-five years," replied the American. "And after that?" "Afterwards? That's when it gets really interesting," answered the American, laughing. "When your business gets really big, you can start selling stocks and make millions!" "Millions? Really? And after that?" "After that you'll be able to retire, live in a tiny village near the coast, sleep late, play with your children, catch a few fish, take a siesta with your wife, and spend your evenings with your friends and have a drink.” - 121 - - 122 - D’Kraaft vun eisen Aktiounen – La force de nos actions – The power of our actions Enges Daags, wéi ech mam Lycée ugefaang hunn, hunn ech e Jong gesinn, deen amgaang war vun der Schoul heemzegoen. Säi Numm war Kyle. Et war sou wéi wann hie géif all seng Bicher droen. Ech hu mir geduecht, “Firwat géif iergend een all seng Bicher freides matheembréngen? Hie muss wierklech verréckt sinn.” Ech hat mäi Weekend scho gutt geplangt (Partyen an e Fussballsmatch mat menge Frënn muer de Mëtteg), dofir hunn ech meng Schëlleren eng Kéier gehuewen a si weidergaangen. Ënnerwee, hunn ech gesi wéi e Grupp vu Bouwen op hien duer gerannt koumen. Si sinn an hie gerannt, hunn all seng Bicher ënnert sengem Aarm erausgehäit a si hunn him de Fouss gesat sou dass hien am Bulli gelant ass. Säi Brëll ass erofgeflunn, an ech hu gesi wéi en zéng Meter ewech am Grass gelant ass. Hien huet erop gekuckt an ech hunn dës schrecklech Traueregkeet a sengen Ae gesinn. Dat huet mech beréiert. Du sinn ech bis bei hie gelaf a wéi hie rondrem gekroch ass fir no sengem Brëll ze sichen, hunn ech eng Tréin a sengem A gesinn. Wéi ech him de Brëll ginn hunn, sot ech, “Dës Type sinn Toperten. Déi sollte wierklech e Liewe kréien.” Hien huet mech gekuckt a sot, “Merci!” Op sengem Gesiicht war e grousst Laachen. Et war e Laache dat eng wierkech Dankbarkeet gewisen huet. Ech hunn him gehollef seng Bicher oprafen an hunn hie gefrot firwat ech hien nach ni gesinn hat. Hie sot dass hie virdrun an eng privat Schoul gaang ass. Virdrun hätt ech mech ni mat engem Jong aus enger privater Schoul opgehal. Um Wee fir heem hu mir déi ganzen Zäit geschwat an ech hunn e puer vu senge Bicher gedroen. Hie war schlussendlech e coolen Typ. Ech hunn hie gefrot op hie wéilt e bësse Fussball mat menge Kollege spillen. Hie sot Jo. Mir waren de ganze Weekend zesummen an ëm sou méi ech de Kyle besser kennegeléiert hunn, ëm sou méi ech hie gär hat, a meng Kollegen hunn dat selwecht vun him geduecht. Méindes moies koum, an do war de Kyle nees mat sengem grousse Koup Bicher. Ech hunn hien ugehalen a sot, “Mäi léiwe Jong, mat dësem Koup Bicher wäerts du dir e puer staark Muskelen opbauen!” Hien huet just gelaacht an huet mir d’halschent vun de Bicher ginn. Während de nächste véier Joer goufe mir zwee bescht Frënn. An eisem leschte Joer am Lycée hu mir ugefaangen un d’Uni ze denken. De Kyle huet sech entschloss op Georgetown ze goen an ech goung op Duke. Ech wosst dass mir ëmmer géife Frënn bleiwen, dass d’Kilometeren ni e Problem wieren. Hie sollt Dokter ginn, and ech hat mech fir de Commerce entscheed an dat mat enger Fussballsbourse. - 123 - De Kyle war de Valedictorian† vun eiser Klass. Ech hunn hien andauernd gezeckt an him gesot hie wier e Béchsert. Fir d’Graduatioun huet hie missen eng Ried virbereeden. Ech war sou frou dass ech net hu missen do eropgoen a schwätzen. Um Dag vun der Graduatioun hunn ech de Kyle gesinn. Hien huet gutt ausgesinn. Hie war ee vun deenen Typen, dee sech wierklech op der Uni fonnt huet. De Brëll stoung him gutt. Hien hat méi Rendez-Vouse wéi ech an d’Meedercher waren all frou mat him. Oh, heiansdo war ech jalous. An haut war esou en Dag. Ech konnt gesinn dass hien nervös war wéinst senger Ried. Ech hunn hien dofir op de Réck geklappt an him gesot, “Allé, grousse Kärel, du bass bestëmmt super!” Hien huet mech gekuckt mat engem vun dëse Blécker (déi wierklech dankbar) an huet gelaacht a sot “Merci”. Wéi hie mat senger Ried ugefaang huet, huet hie seng Strass propper gemaach an huet ugefaang. “Graduatioun ass eng Zäit fir deene Merci ze soen, déi dir gehollef hunn, duerch dës schwéier Joeren ze kommen. Är Elteren, är Proffen, är Nokommen, vläicht en Trainer, … awer virun allem är Frënn. Ech sinn hei fir iech all ze soen, dass wann dir engem e Frënd sidd, dat dee beschte Cadeau ass, deen dir engem kënnt ginn. Ech zielen iech elo eng Geschicht.” Ech hu mäi Kolleg just erstaunt gekuckt wéi hien d’Geschicht erzielt huet, wéi mir eis den éischten Dag getraff hunn. Hien hat wëlles sech iwwer de Weekend ëmzebréngen. Hien huet erzielt wéi hie säi Regal an der Schoul ausgeraumt hat, fir dass seng Mamm dat net hätt misste spéider maachen, an all seng Saache mat heem geholl huet. Hien huet mech déif gekuckt an huet mir e bësse gelaacht. “Gott sei Dank gouf ech gerett. Mäi Frënd huet mech virun deem Irreparabele gerett.” Ech hunn héieren, wéi en “Hmm” duerch d’Reie goung, wéi dëse flotten, beléifte Jong eis iwwer säi schwächste Moment erzielt huet. Ech hu gesi wéi seng Mamm a säi Papp mech gekuckt hunn and dat mat dem selwechten dankbare Laachen. Net bis zum deem Moment hunn ech d’Déift vun dësem Laache bekäppt. Ënnerschätz ni d’Kraaft vun deem wat s du méchs. Mat engem klenge Geste kanns du d’Liewe vun enger Persoun änneren. Zum Gudden oder zum Schlechten. Gott setzt eis all an een deem anere säi Liewen fir dass mir op iergend eng Manéier en Impakt maachen. Sich den Herrgott an deenen aneren. Frënn sinn Engelen déi eis op eis Féiss stelle wann eis Flillécke Schwieregkeeten hu sech z’erënnere wéi ee flitt. † In the United States and Canada, the title of valedictorian (an anglicized derivation from the Latin vale dicere 'to say farewell') is given to the top graduate of the graduating class (compare dux) of an educational institution. - 124 - Le force de nos actions Un jour, au début de mes années de lycée, je vis un camarade de classe qui rentrait chez lui. Son nom était Kyle. Il semblait porter tous ses livres. Je me demandais : « Pourquoi quelqu'un ramène-t-il tous ses livres le vendredi ? Il doit être vraiment un peu bizarre. » J’avais prévu un week-end tranquille (des fêtes et une partie de foot avec mes amis le lendemain après-midi), alors je haussai les épaules et continuai mon chemin. En marchant, je vis un groupe de jeunes qui couraient vers lui. Ils lui rentrèrent dedans, de sorte que tous ses livres s’éparpillèrent sur le sol et qu’il tomba dans la poussière. Ses lunettes volèrent en l’air et je les vis atterir dans la pelouse à environ 6 mètres de lui. Il leva ses yeux et j’y lus une terrible tristesse. J’en eus le cœur gros pour lui. Alors je courus vers lui et pendant qu’il était en train de chercher ses lunettes, je vis des larmes dans ses yeux. Je lui tendis ses lunettes et dis : « Ces types sont fous. Ils devraient vraiment apprendre à vivre. » Il me regarda et me dit : « Oh, merci ! » un grand sourire éclairant son visage. C’était un de ces sourires qui exprimait une vraie reconnaissance. Je l’aidai à ramasser ses livres et lui demandai où il habitait. Il se trouvait qu’il habitait près de chez moi, alors je lui demandai pourquoi je ne l’avais jamais vu auparavant. Il dit qu’avant, il allait à une école privée. Auparavant, je n’aurais jamais passé du temps avec un gars de l’école privée. Nous bavardâmes jusqu’à la maison et je l’aidai à porter quelques-uns de ses livres. En fin de compte, il se révélait être un type sympa. Je lui demandai s’il voulait jouer un peu au foot avec mes amis. Il accepta. Nous passâmes tout le week-end ensemble et plus je connaissais Kyle, plus j’avais de la sympathie pour lui et mes amis pensaient la même chose. Le lundi matin arriva. Je retrouvai Kyle qui était à nouveau avec tous ses livres. Je l’arrêtai et lui dis : « Dis-donc, tu vas avoir beaucoup de muscles si tu portes tes livres tous les jours ! » Il sourit simplement et me donna la moitié des livres. Au cours des quatre années suivantes, Kyle et moi, nous devînmes les meilleurs amis. Pendant notre dernière année au lycée, on commença à penser à l’université. Kyle décida d’aller à Georgetown et moi à Duke. Je savais qu’on allait toujours rester amis, que les kilomètres ne seraient jamais un problème. Il allait devenir médecin et moi, je m’étais décidé à faire des études de commerce et cela, grâce à une bourse obtenue grâce au foot. Kyle était le premier de notre promotion. Je le taquinais toujours, lui disant qu’il était un bosseur. Pour la cérémonie de remise des diplômes, il devait préparer un discours. J’étais tellement soulagé de ne pas être celui qui devait monter à la tribune et parler. Le jour de la cérémonie, je vis Kyle. Il avait l’air en forme. Il était le genre de type qui s’était toujours bien senti à la fac. Ses lunettes lui allaient bien. Il avait plus de succès que moi et toutes les filles l’aimaient bien. Ah, il m’arrivait parfois d’être jaloux. Et ce jour-là, c’était le cas. Je vis qu’il était nerveux à cause de son discours. Alors je lui donnai une tape dans le dos et lui dis : « Allons, mon vieux, tu vas être super ! » - 125 - Il me jeta un de ses regards (un de ceux qui étaient vraiment pleins de gratitude) et sourit. « Merci, » dit-il. En commençant son discours, il se racla la gorge et commença. « La remise des diplômes est une occasion pour remercier ceux qui nous ont aidés à traverser les années difficiles. Nos parents, nos enseignants, nos enfants, peut-être un coach, … mais surtout nos amis….Je suis ici pour vous dire à vous tous, que d’être l’ami de quelqu’un est le meilleur cadeau que vous puissiez lui donner. Je vais vous raconter une histoire. » Lorsqu’il raconta l’histoire du jour où nous nous étions rencontrés, je n’en crus pas mes oreilles ! Il avait projeté de se suicider pendant le week-end. Il raconta comment il avait vidé son casier à l’école pour que sa mère n’ait pas besoin de le faire plus tard et ramener ses affaires à la maison. Il me regarda intensément et me sourit légèrement. « Dieu merci, je fus sauvé. Mon ami m’évita de commettre l’irréparable. » J’entendis un murmure de surprise qui s’éleva de la foule lorsque ce jeune homme attirant et aimé nous parla de son moment de plus grande fragilité . Je vis son père et sa mère me regarder et me sourire avec le même sourire plein de gratitude. Je n’en avais jamais réalisé jusqu’alors la profonde signification. Ne sous-estimez jamais le pouvoir de vos actions. Par un petit geste, vous pouvez changer la vie d’une personne. Pour le meilleur ou pour le pire. Dieu nous met sur le chemin de vie des uns et des autres pour que nous y laissions un impact d’une manière ou d’une autre. Recherchez Dieu dans les autres. Les amis sont des anges qui nous soulèvent pour nous mettre sur nos pieds lorsque nos ailes ont du mal à se souvenir comment voler. - 126 - Power of our actions One day, when I had started high school, I saw a kid from my class walking home from school. His name was Kyle. It looked like he was carrying all of his books. I thought to myself, "Why would anyone bring home all his books on a Friday? He must really be a nerd." I had quite a weekend planned (parties and a football game with my friends the next day in the afternoon), so I shrugged my shoulders and went on. As I was walking, I saw a bunch of kids running toward him. They ran him down, knocking all his books out and tripping him. He landed in the dirt. His glasses went flying, and I saw them land in the grass about twenty feet away from him. He looked up and I saw this terrible sadness in his eyes. My heart went out to him. So, I jogged over to him and as he crawled around looking for his glasses, I saw a tear in his eye. As I handed him his glasses, I said, "Those guys are jerks. They really should get their act together." He looked at me and said, "Hey thanks!" There was a big smile on his face. It was one of those smiles that showed real gratitude. I helped him pick up his books, and asked him where he lived. As it turned out, he lived near my house, so I asked him why I had never seen him before. He said he had gone to private school up to now. I would have never hung out with a private school kid before. We talked all the way home, and I carried some of his books. He turned out to be a pretty cool kid. I asked him if he wanted to play a little football with my friends. He said yes. We hung out all weekend and the more I got to know Kyle, the more I liked him, and my friends thought the same of him. Monday morning came, and there was Kyle with his huge stack of books again. I stopped him and said, "Boy, you are gonna really build some serious muscles with this pile of books everyday!" He laughed and handed me half the books. Over the next four years, Kyle and I became best friends. When we were seniors, we began to think about college. Kyle decided on Georgetown, and I went to Duke. I knew that we would always be friends, that the miles would never be a problem. He was going to be a physician, and I was going for business on a football scholarship. Kyle was valedictorian of our class. I teased him all the time about being a nerd. He had to prepare a speech for graduation. I was so glad it wasn't me having to get up there and speak. On graduation day, I saw Kyle. He looked great. He was one of those guys who really found themselves during high school. He actually looked good in glasses. He had more dates than I had and all the girls loved him. Boy, sometimes I was jealous. Today was one of those days. I could see that he was nervous about his speech. So, I smacked him on the back and said, "Hey, big guy, you'll be great!" He looked at me with the really grateful look and smiled. "Thanks," he said. - 127 - As he started his speech, he cleared his throat, and began. "Graduation is a time to thank those who helped you make it through those tough years. Your parents, your teachers, your siblings, maybe a coach...but mostly your friends... I am here to tell all of you that being someone’s friend is the best gift you can give him. I am going to tell you a story." I just looked at my friend with disbelief as he told the story of the first day we met. He had planned to kill himself over the weekend. He talked of how he had cleaned out his locker so his Mom wouldn't have to do it later and was carrying his stuff home. He stared at me with a little smile: "Thankfully, I was saved. My friend saved me from doing the irreparable." I heard the gasp go through the crowd as this handsome, popular boy told us all about his weakest moment. I saw his mom and dad looking at me and smiling that same grateful smile. Not until that moment did I realise its depth. Never underestimate the power of your actions. With one small gesture you can change a person's life. For better or for worse. God puts us all in each other's lives to impact one another in some way. Look for God in others. Friends are angels who lift us to our feet when our wings have trouble remembering how to fly. - 128 - 7 Weltwonner – 7 merveilles du monde - 7 Wonders of the World E Grupp vu Studente gouf gefrot eng Lëscht opzestelle wat fir si haut déi „Siwe Weltwonner vun der Welt“ wieren. Obschonn et e puer Meenungsverschiddenheete goufen, krut dës Obzielung déi meeschte Stëmmen: 1. Déi grouss Pyramid vun Ägypten 5. D’Empire State Building 2. Den Taj Mahal 6. D’Basilika vu St Peter 3. De grousse Canyon 7. D’grouss chinesesch Mauer 4. De Panama Kanal Wéi d’Léierin amgaang war d’Stëmmen anzesammelen, huet si gemierkt, dass nach eng Studentin net fäerdeg war. Si huet duefir d’Meedche gefrot ob hatt Schwieregkeete mat der Lëscht hätt. D’Meedchen huet hir geäntwert: „Jo, e bëssen. Ech konnt mech net sou richteg entscheeden, well et der sou vill ginn.“ Du sot d’Léierin, „Majo, da so eis emol wat s du hues, a vläicht kënne mir hëllefen.“ D’Meedchen huet e Moment gezéckt, an huet du gelies: „Ech mengen, déi siwwe Weltwonner sinn“: 1. gesinn 5. fillen 2. héieren 6. laachen 3. upaken 7. a gär hunn 4. schmaachen De Klassesall war esou roueg, dass een hätt kënnen en Nol héiere falen! Déi Saachen, déi mir als einfach an ordinaire iwwersinn, an déi mir als selbstverständlech unhuelen, si wierklech wonnerbar! Déi wäertvollst Saachen am Liewe kënnen net mat der Hand gebaut ginn oder mat Sue kaaft ginn. All neien Dag huet a sech seng eege Geschenker. - 129 - Les 7 Merveilles du monde Il fut demandé à un groupe d'étudiants d'établir une liste des Sept Merveilles actuelles du monde. Bien qu'il y eut quelques divergences d'opinion, les jeunes se mirent d'accord sur la liste suivante: 1. les grandes pyramides d'Egypte 5. l'Empire State Building 2. le Taj Mahal 6. la Basilique Saint Pierre 3. le Grand Canyon 7. la grande muraille de Chine 4. le canal de Panama Alors que le professeur était justement sur le point d'évaluer le vote, elle remarqua qu'une des étudiantes n'avait toujours pas terminé. Elle demanda à la jeune fille si l'évaluation lui posait problème. L'étudiante répondit: « Oui, un peu. J'ai du mal à me décider car il y a tellement de choix ! » Alors le professeur dit: « Eh bien, raconte-nous ce que tu as trouvé et peut-être pourronsnous t'aider. » L'étudiante hésita un instant avant de commencer à lire: A mon avis, les Sept Merveilles du monde sont: 1. voir 5. sentir 2. écouter 6. rire 3. toucher 7. et aimer 4. goûter Un silence absolu régnait dans la salle de classe, on aurait entendu une mouche voler! Les choses qui vont de soi et que nous considérons comme ordinaires et banales sont, en réalité, extraordinaires et merveilleuses. Ce qui a le plus de valeur dans la vie ne peut être ni construit, ni acheté. Chaque nouveau jour recèle des cadeaux uniques, qui lui sont propres. - 130 - 7 Wonders of the World A group of students were asked to list what they thought were the present `Seven Wonders of the World'. Though there were some disagreements, the following received the most votes: 1. Egypt's Great Pyramids 5. The Empire State Building 2. The Taj Mahal 6. St Peter's Basilica 3. The Grand Canyon 7. China's Great Wall 4. The Panama Canal While gathering the votes, the teacher noted that one student had not yet finished her paper. So she asked the girl if she were having trouble with her list. The girl replied, “Yes, a little. I couldn't quite make up my mind because there were so many.” The teacher said, “Well, tell us what you have, and maybe we can help.” The girl hesitated, then read: I think the Seven Wonders of the World are: 1. to see 5. to feel 2. to hear 6. to laugh 3. to touch 7. and to love 4. to taste The room was so quiet, you could have heard a pin drop! The things we overlook because they seem simple and ordinary and that we take for granted are truly wondrous! The most precious things in life cannot be built by hand or bought by man. Each new day has its own gifts. - 131 - Sand a Steen - Sable et Pierre – Sand and Stone Et ass d’Geschicht vun zwee Frënn, déi an d’Wüst goungen. Op eemol hu si ugefaang mat streiden an een huet deem aneren eng op de Bak ginn. Deen huet, mat Péng awer ouni eppes ze soen, an de Sand geschriwwen: „Haut huet maï beschte Frënd mir eng op de Bak ginn.“ Si si virugaangen an hunn eng Oasis fonnt, wou si décidéiert hunn, sech ze bueden. Awer Deen, deen eng op de Back krut war bal erdronk a säi Frënd huet hie gerettet. Wéi et him besser war, huet hien an de Stee geschriwwen: „Haut huet maï beschte Frënd mir d’Liewe gerett.“ Deen, dee sengem Frënd eng op de Back ginn huet, huet saï Frënd gefrot : „Wéi ech dech blesséieret hunn, hues du an de Sand geschriwwen, an elo hues du an de Stee geschriwwen“. Firwat? Säi Frënd huet him geäntwert: „Wann een eis blesséiert, musse mir dat an de Sand schreiwen, wou de Wand vum Pardon et ewechblose kann. Mee wann een eppes guddes fir eis mécht, da musse mir dat an de Stee gravéieren, wou kee Wand et ewechblose kann“. Léier deng Verletzungen an de Sand ze schreiwen an deng Freed an de Steen ze gravéieren. - 132 - Sable et pierre C'est l'histoire de deux amis qui marchaient dans le désert. A un moment donné, ils se disputèrent et l'un des deux donna une gifle à l'autre. Ce dernier, bien qu’endolori ne dit rien et écrivit dans le sable : « Aujourd’hui, mon meilleur ami m’a donné une gifle ». Ils continuèrent à marcher puis trouvèrent une oasis, dans laquelle ils décidèrent de se baigner. Mais celui qui avait été giflé manqua de se noyer et son ami le sauva. Quand il se fut repris, il écrivit sur une pierre: « Aujourd’hui, mon meilleur ami m’a sauvé la vie. » Celui qui avait donné la gifle et avait sauvé son ami lui demanda : "Quand je t'ai blessé, tu as écrit sur le sable, et maintenant tu as écrit sur la pierre. Pourquoi ? ” L'autre ami répondit : "Quand quelqu'un nous blesse, nous devons l'écrire dans le sable, où le vent du pardon peut l'effacer. Mais quand quelqu'un fait quelque chose de bien pour nous, nous devons le graver dans la pierre, où aucun vent ne pourra l'effacer.” Apprends a écrire tes blessures dans le sable et à graver tes joies dans la pierre ! Sand and Stone It’s the story of two friends who were walking through the desert. After a while they started fighting and one of them slapped the other on the face. The latter, being hurt but without saying a word, wrote in the sand: “Today, my best friend slapped me on the face.” They continued to walk and came upon an oasis, where they decided to bathe. But the one who received the slap almost drowned and his friend saved him. Once he started feeling better, he wrote on a stone: “Today, my best friend saved my life.” The one, who slapped his friend, asked him: “When I hurt you, you wrote it into the sand and now you are writing on a stone. Why?” His friend answered: “When someone hurts us, we must write it in the sand, where the wind of forgiveness can blow it away. But when someone does something good for us, we must engrave it into stone, where no wind may wipe it away.” Learn to write your wounds in the sand and to engrave your joys into stone. - 133 - Véier Fraen - Quatre épouses – Four wives Et gouf emol eng Kéier e räiche Kinnek, dee mat véier Frae bestuet war. Déi véiert Fra war déi mat där hien am frouste war a fir déi hien alles gemaach hätt. Seng drëtt Fra hat en och ganz gär. Mat hir ass en dacks a friem Länner gereest, mä en huet awer missen op si oppassen an en huet gefaart dass si e vläicht géing fir en anere Mann verloossen. Seng zweet Fra war immens léif a war ëmmer fir en do wann e se gebraucht huet oder wann en a Schwieregkeete war. Seng éischt Fra huet de Kinnek komplett ignoréiert, obscho si e vu ganzem Häerze gär hat. Enges Daags ass de Kinnek schwéier krank ginn an en hat iergendwéi d’Gefill, dass e gläich géif stierwen. Deen Dag ass et him bewosst ginn, dass obschonns hien e Liewe vu Luxus a Räichtum hat, an dat mat senge véier Fraen, hie sech dach awer op eemol ganz aleng géif erëmfannen. Do erops hinn huet hie seng véiert Fra geruff an hir gesot: „Dech hat ech iwwer alles gär, hunn dir déi schéinste Kleeder geschenkt an déi deierst Diamanten. Wëlls du elo mat mir kommen, elo wou ech stierwen?“ „Dat kënnt guer net a Fro“, huet si geäntwert, éier se séier fort war. Dës Äntwert war fir de Kinnek wéi e Messerstach an d’Häerz. Zu déifst traureg huet en du seng drëtt Fra gefrot: „Dech hat ech mäi ganzt Liewe gär, wëlls du elo mat mir goen, elo wou ech stierwen?“ „Neen“ huet si geäntwert, „d’Liewen ass einfach ze vill schéin, ech wëll dës Geleeënheet notze fir mech erëm ze bestueden“. Dem Kinnek säin Häerz ass lues e lues ëmmer méi kal an traureg ginn. Also huet e senger zweeter Fra déi selwecht Fro gestallt: „Du wars ëmmer do wann ech dech gebraucht hunn, wëlls du elo mat mir goen, elo wou ech stierwen?“ „Et deet mir leed,“ sot si, „dat eenzegt wat ech maache kann, ass mat dir bis bei däi Graf goen.“ Total fäerdeg an um Buedem huet de Kinnek eng Stëmm héieren, déi him sot: „Ech, ech gi mat der, ech ginn do wou s du geess“. Hien huet eropgekuckt an huet seng éischt Fra gesinn, sou goureg dass een d’Rëpper ziele konnt. Hie war sou traureg wéi e seng Fra esou gesinn huet an et huet him sou Leed gedoen, dass hie sech net besser ëm si bekëmmert huet. An eisem Liewen hu mir och véier Fraen: Déi véiert ass eise Kierper. Obscho mir him all eis Zäit an Energie ginn, loosse mir en awer hei wa mir stierwen. Déi drëtt, dat sinn all eis materiell Saachen, eise Rang an der Gesellschaft an eist Geld. Och si verschwanne ganz séier. Déi zweet ass eis Famill an eis Frënn. Obscho si eis trei sinn, kënne si eis am beschte Fall nëmme bis mat an eist d’Graf begleeden. Awer déi éischt, dat ass eis Séil, déi, déi mir sou dacks vernoléissegen. An awer ass si déi eenzeg déi iwwerall mat eis geet an ëmmer bei eis bleift. Duerfir solle mir eis gutt ëm si këmmeren, si kultivéieren, hir z’iesse ginn, si stäerken, si schätzen, sou laang nach Zäit ass! Dass si ewéi dausend Feiere blénkt an d’Liewe vun deenen anere mat Liicht fëllt!38 - 134 - Le roi et ses quatre épouses Il était une fois un roi riche qui avait quatre épouses. La quatrième était celle qu’il aimait et choyait le plus. Il la couvrait de luxueuses robes et la traitait avec délicatesse. Il prenait grand soin d'elle et ne lui offrait que le meilleur. Quant à la troisième femme, elle aussi, il l'aimait beaucoup. Il était très fier d'elle et voulait toujours la mettre en valeur auprès de ses amis, tout en craignant qu’elle ne le quitte pour quelqu’un d’autre. La deuxième femme était toujours plaisante, patiente, et pleine d’égards. Il l’aimait beaucoup, elle aussi. Chaque fois qu'il rencontrait des problèmes, il se tournait vers elle et elle l'aidait toujours à s'en sortir. C'était une personne très prévenante et elle était la confidente du roi. Quant à sa première femme, le roi l’ignorait totalement, même si elle l’aimait profondément. Un jour, le roi tomba gravement malade et il eut le pressentiment qu'il allait mourir bientôt. Il pensa à sa luxueuse vie et se dit : "maintenant j'ai quatre femmes, mais quand je mourrai, je serai seul, quel solitaire je serai ! Il appela sa quatrième femme : « Toi que j’ai aimée par-dessus tout, que j’ai parée d’habits les plus précieux, veux-tu me suivre maintenant que je meurs ? » « Pas question ! » répliqua-t-elle, avant de s’en aller. Le roi reçut sa réponse comme un coup de poignard au cœur et, profondément attristé, il se tourna vers sa troisième femme ; « Toi que j’ai aimée toute ma vie, veux-tu me suivre maintenant que je meurs ? » « Non, répond-elle, la vie est trop belle ! J’en profiterai pour me remarier » Le roi sent tout à coup son cœur flancher et se glacer. Il posa alors la même question à sa seconde femme . « Tu as toujours été là quand j’ai eu besoin de toi. Maintenant, j'ai à nouveau besoin de ton aide. Veux-tu me suivre à présent que je meurs ? Désolée, dit-elle, tout ce que je puis faire, c’est t’accompagner jusqu’à ta tombe » Anéanti, le roi entendit alors une voix « Moi, je viens avec toi et je te suivrai où que tu ailles » Il leva les yeux et aperçut sa première femme. Elle était si maigre, comme si elle souffrait de malnutrition. Très touché, le roi dit : "j'aurais dû prendre beaucoup mieux soin de toi pendant que je le pouvais!" Nous aussi, nous avons quatre femmes dans notre vie : La quatrième, c’est notre corps. Malgré tout le temps et l’énergie que nous lui consacrons, nous finirons par le laisser derrière nous. La troisième, ce sont nos biens matériels, notre statut, notre argent. Ils passeront à d’autres. La deuxième, ce sont notre famille et nos amis. Malgré leur fidélité, ils ne pourront, au mieux, que nous accompagner à notre dernière demeure. La première enfin, quelque chose que nous ne pouvons voir, c’est notre âme, si souvent négligée dans notre quête de biens matériels et de plaisirs sensuels. Et pourtant, c’est la seule qui nous accompagnera où que nous allions. Alors, n’oublions pas d’en prendre soin, de la cultiver, de la nourrir, de la renforcer, de la chérir, tant qu’il en est encore temps ! Car ce que nous aurons semé, nous le récolterons aussi. Qu’elle brille de mille feux et éclaire la vie des autres ! - 135 - The king and his four wives Once upon a time there was a rich king who had four wives. He loved the fourth wife the most and adorned her with rich robes and treated her delicately. He offered her nothing but the best. He also loved the third wife very much and was always showing her off to his friends. However, he feared that one day she would leave him for someone else. He also loved his second wife. She was his confidant and was always kind, considerate and patient with him. Whenever the King faced a problem, he could confide in her, and she would help him get through the difficult times. The King’s first wife was a very loyal partner and had made great contributions in maintaining his wealth and kingdom. However, he ignored her totally and although she loved him deeply, he hardly took notice of her! One day, the King fell ill and he knew his time was short. He thought of his luxurious life and wondered, “I now have four wives with me, but when I die, I’ll be all alone.” Thus, he asked the fourth wife, “I have loved you the most, endowed you with the finest clothing and showered you with great care. Now that I’m dying, will you follow me and keep me company?”” No way!” replied the fourth wife as she walked away. Her answer cut like a sharp knife right into his heart. The sad King then asked the third wife, “I have loved you all my life. Now that I’m dying, will you follow me and keep me company?” ”No!” replied the third wife. “Life is too good! When you die, I’m going to remarry!” His heart sank and turned cold. He then asked the second wife, “I have always turned to you for help and you’ve always been there for me. When I die, will you follow me and keep me company?” ”I’m sorry, I can’t help you out this time!” replied the second wife. “At the very most, I can only walk with you to your grave.” Her answer struck him like a bolt of lightning, and the King was devastated. Then a voice called out: “I’ll go with you. I’ll follow you no matter where you go.” The King looked up, and there was his first wife. She was very skinny as she suffered from malnutrition and neglect. Greatly grieved, the King said, “I should have taken better care of you when I had the chance!” In truth, we all have four wives in our lives: Our fourth wife is our body. No matter how much time and effort we lavish in making it look good, it will leave us upon death. Our third wife is our possessions, status and wealth. When we die, they will all go to others. Our second wife is our family and friends. No matter how much they have been there for us, the best they can do is accompanying us up to our grave. And our first wife is our soul, often neglected in pursuit of wealth, power and pleasure of the world. However, our soul is the only thing that will follow us wherever we go. Let’s not forget to cultivate, strengthen and cherish it while we still have time. For whatever we sow, we shall also reap. Let it shine immeasurably, so it will illuminate other people’s lives. - 136 - - 137 - De Krou Waasser - La jarre d’eau – The jar of water An Indien gouf et e Mann, deem seng Aarbecht et war, Waasser ze droen. Hien hat zwee grouss Kréi, ee Krou op all Enn vun engem holzene Still, deen de Mann op sengem Réck gedroen huet. Ee vun den Kréi hat e Rass, während deen anere Krou perfekt war an ëmmer eng voll Portioun bruecht huet. Zum Schluss vun deem laange Wee vum Floss bis bei d’Haus, koum de Krou mam Rass nëmmen hallef voll un. Zwee Joer ass dat all Dag sou weidergaang, mam Mann deen nëmmen anerhallef Kréi voll mat Waasser bis zu sengem Haus bruecht huet. Natierlech war dee gudde Krou stolz iwwer dat wat e fäerdeg bruecht huet, perfekt fir dat woufir hie geschafe gouf. Awer deen aarme Krou mam Rass huet sech iwwer seng eegen Imperfektioun geschummt, a war miserabel dass hien amstand war, nëmmen d’halschent vun deem ze maache fir dat hien erschaf war. No zwee Joer, déi de Krou als eng batter Enttäuschung empfonnt huet, huet en enges Daags zum Mann gesot. “Ech schumme mech an ech wëll mech bei dir entschëllegen. Et war mir nëmme méiglech eng hallef Portioun ze liwweren, well wéinst dem Rass a menger Säit, Waasser erausdrëpst, bis zréck bei däin Haus. Wéinst menge Feeler musst du all dës Aarbecht maachen an du profitéiers net voll a ganz vun dengen Efforten,” sot de Krou. De Mann huet dem Krou geäntwert: “ Hues du gemierkt dat nëmmen op denger Säit Blummen um Wee sinn, awer net op där anerer Säit? Dat ass well ech vun Ufank u vun dengem Feeler wosst an ech hunn dëse Blummesom op denger Säit vum Wee geplanzt, an all Dag wou mir zréckgoungen, hues du se genetzt. Schonn zwee Joer konnt ech dës schéi Blummen plécke fir den Dësch ze dekoréieren. Ouni dech, genee sou wéi s du bass, wier dës Schéinheet net do fir eisem Haus eng Éier z’erweisen.” Jidderee vun eis huet seng eenzegaarteg Feeler: Mir sinn all Kréi mat engem Rass. Et sinn dës Rëss a Feeler déi eist Liewen zesummen esou interessant maachen. Mir sollte jidderee sou huele wéi en ass an dat Gutt an him sichen. Geschicht aus Indien - 138 - La jarre d’eau Un porteur d'eau indien avait deux grandes jarres, suspendues aux 2 extrémités d'une pièce de bois qui épousait la forme de ses épaules. L'une des jarres avait une fissure, et, alors que l'autre jarre conservait parfaitement toute son eau de source jusqu'à la maison du maître, cette jarre perdait presque la moitié de sa précieuse cargaison en cours de route. Cela dura 2 ans, pendant lesquels, chaque jour, le porteur d'eau ne livrait qu'une jarre et demi d'eau à chacun de ses voyages. Bien sûr, la jarre parfaite était fière d'elle, puisqu'elle parvenait à remplir sa fonction du début à la fin, sans faille. Mais la jarre abîmée avait honte de son imperfection et se sentait déprimée parce qu'elle ne parvenait à accomplir que la moitié de ce dont elle était censée être capable. Au bout de deux ans de ce qu'elle considérait comme un échec permanent, la jarre endommagée s'adressa au porteur d'eau, au moment où celui-ci la remplissait à la source. "Je me sens coupable, et je te prie de m'excuser." "Pourquoi ?" demanda le porteur d'eau. "De quoi as-tu honte ?" "Je n'ai réussi qu'à porter la moitié de ma cargaison d'eau à notre maître, pendant ces deux ans, à cause de cette fissure qui fait fuir l'eau. Par ma faute, tu fais tous ces efforts, et, à la fin, tu ne livres à notre maître que la moitié de l'eau. Tu n'obtiens pas la reconnaissance complète de tes efforts", lui dit la jarre abîmée. Le porteur d'eau lui répondit: "Pendant que nous retournons à la maison du maître, je veux que tu regardes les fleurs magnifiques qu'il y a au bord du chemin". Au fur et à mesure de leur montée sur le chemin, au long de la colline, la vieille jarre vit de magnifiques fleurs baignées de soleil sur les bords du chemin, et cela lui mit du baume au coeur. Mais à la fin du parcours, elle se sentait toujours aussi mal parce qu'elle avait encore perdu la moitié de son eau. Le porteur d'eau dit à la jarre "T'es-tu rendu compte qu'il n'y avait de belles fleurs que de TON côté, et presque aucune du côté de la jarre parfaite? C'est parce que j'ai toujours su que tu perdais de l'eau, et j'en ai tiré parti. J'ai planté des semences de fleurs de ton côté du chemin, et, chaque jour, tu les as arrosées tout au long du chemin. Pendant deux ans, j'ai pu grâce à toi, cueillir de magnifiques fleurs qui ont décoré la table du maître. Sans toi, jamais je n'aurais pu trouver des fleurs aussi fraîches et gracieuses." Nous avons tous nos défauts uniques à nous-mêmes. Nous sommes tous des jarres abîmées. Ce sont les fêlures, ces défauts en nous qui rendent nos vies intéressantes et exaltantes. Il vaut mieux prendre les autres tels qu'ils sont, et voir ce qu'il y a de bien et de bon en eux. Histoire de l’Inde - 139 - The jar of water A water bearer in India had two large jars, each hung on the ends of a pole which he carried across his neck. One of the pots had a crack in it, while the other pot was perfect and always delivered a full portion of water. At the end of the long walk from the stream to the house, the cracked pot arrived only half full. For a full two years this went on daily, with the bearer delivering only one and a half jars full of water to his house. Of course, the perfect pot was proud of its accomplishments, perfect for which it was made. But the poor cracked pot was ashamed of its own imperfection, and miserable that it was able to accomplish only half of what it had been made to do. After two years of what it perceived to be a bitter failure, it spoke to the water bearer one day by the stream. “I am ashamed of myself, and I want to apologise to you. I have been able to deliver only half my load because this crack in my side causes water to leak out all the way back to your house. Because of my flaws, you have to do all of this work, and you don’t get full value from your efforts,“ the jar said. The water bearer then retorted: “While travelling back to the master’s house, I would like you to watch the magnificent flowers lying on the side of the road.” Progressively, on the way back, along the hill, the old jar was exhilarated at the sight of the magnificent flowers reflecting the sun rays on the side of the road. However, the jar felt bad again towards the end of the trip, having lost half of its content of water once more. To this the water bearer replied: “Did you notice that there were flowers only on your side of the path, but not on the other pot’s side? That’s because I have always known about your flaw, and I planted flower seeds on your side of the path, and every day while walking back, you’ve watered them. For two years I have been able to pick these beautiful flowers to decorate the master’s table. Without you being just the way you are, there would not be such fresh and gracious flowers to grace the house” Each one of us has unique flaws. We’re all cracked pots. But it’s the cracks and flaws we each have that make our lives so very interesting and rewarding. You just have to take all people for what they are, and look for the good in them. Story from India - 140 - D’Ausdauer vum Iesel - La persévérance de l’âne – The donkey’s perseverance Enges Daags fält engem Bauer säin Iesel an e Pëtz. Stonnelaang jéimert d’Déier erbäermlech an de Bauer weess sengen Hänn kee Rot. Schlussendlech seet e sech, dass d’Déier al ass an dass de Pëtz souwisou verschwanne muss. Well et kaum derwäert ass den Iesel ze retten, invitéiert en all seng Frënn, him ze hëllefen. Si huelen eng Schëpp a fänken un, de Pëtz mat Buedem ze fëllen. Den Iesel, dee versteet wat him passéiert, fänkt am Ufank nach méi haart u mat Jéimeren. An dunn, zum groussen Erstaune vu jidderengem, ass e roueg. E puer Schëppe méi spéit, kuckt de Bauer erof an de Pëtz, an hien huet d’Iwwerraschung vum Liewen. No all Schëpp Buedem, déi den Iesel krut, huet en eppes Aussergewéinleches gemaach: hien huet de Buedem vu sengem Réck erofgerëselt a sech drop gestallt. Während deems dem Bauere seng Nopere weiderfueren, Buedem op d’Déier ze geheien, rëselt den Iesel sech a klëmmt drop. Geschwënn, a kee kënnt sech es zou, ass den Iesel aus dem Pëtz a fänkt mat trappen un! La persévérance de l’âne Un jour, l'âne d'un fermier tombe dans un puits. L'animal gémit pitoyablement pendant des heures, et le fermier ne sait plus quoi faire. Finalement, il se dit que l'animal est vieux et que le puits doit disparaître de toute façon. Comme ce n'est pas rentable pour lui de tenter de récupérer son âne, il invite tous ses voisins à venir l'aider. Chacun saisissant une pelle ils commencent à enterrer le puits. Au début, l'âne, qui comprend ce qui lui arrive, se met à gémir encore plus fort. Puis, au grand étonnement de tous, il se tait. Quelques pelletées plus tard, le fermier regarde au fond du puits et il a la surprise de sa vie. À chaque pelletée de terre que l’âne avait reçue, il avait fait quelque chose de stupéfiant : il s'était secoué pour enlever la terre de son dos et était monté dessus. Pendant que les voisins du fermier continuent à lancer des pelletées de terre sur l'animal, celui-ci se secoue et monte dessus. Bientôt, à la grande stupéfaction de tous, l'âne est hors du puits et se met à trotter ! - 141 - The donkey that doesn’t give up One day, the farmers’ donkey falls into a well. The animal groans pitifully for hours, and the farmer doesn’t know what to do. Finally, he says to himself that the animal is old and that the well has to go anyway. Since it’s not worthwhile trying to get the donkey out of the well, he invites all his neighbours to come and help him. They take a shovel and start filling the well with soil. At first, the donkey, who realises what’s happening to him, starts to groan even louder. Then, to the great surprise of all, he shuts up. A few shovels later, the farmer looks at the bottom of the well and has the surprise of a lifetime. With each shovel of soil the donkey had received, he did something amazing: he had shaken off the soil from his back and stepped on top of the soil. While the farmers’ neighbours continue to throw soil on the animal, the latter shakes off the soil and climbs on top of it. Soon, to the great amazament of all, the donkey is out of the well and starts trotting! - 142 - - 143 - Zwee Fräschen – Deux grenouilles – Two frogs Mat vill Gejäiz sinn zwee Fräschen an en déift Dëppe mat Rahm gefall. Ee vun hinne war vun der Zort déi net opginn, awer deen aneren hat séier d’Flemm. « Mir wäerten hei erdrénken », sot deen een a mat engem leschten, vezweifelten « Eddi » ass en erdronk. Fest entschloss sot den éischte Fräsch, « Ech kann zwar hei net eraus, mee ech wäert net opginn. Ech schwamme rondrëm bis et net méi geet, an dann, wann et net anescht ass, stierwen ech, awer zefridden. » Couragéis, ass e geschwommen, fir säi Plang ze realiséieren, a seng Efforten hunn ugefaangen, d’Rahm ze schloen. Wat hi méi geschwommen ass, mat senge Been déi sech beweegt hunn, ass d’Rahm zu Botter ginn. Wéi en um Botter stoung, huet en opgehal an ass mat voller Freed aus dem Dëppe gesprong. Et kann een net vill Saachen ouni Ustrengung erreechen. Déi, déi sech decouragéiere loossen, hu verluer. D’Victoire ass fir déi, déi probéieren a probéieren. Huel der e Beispill un dësen zwee Fräschen. Deux grenouilles Avec un grand cri, deux grenouilles tombèrent dans un bol profond de crème. La première était du genre persévérant, mais l'autre sombra dans le désespoir. « Nous allons nous noyer, » se désola-t-elle et avec un cri de détresse elle coula en disant « Adieu! » Avec une mimique déterminée la première grenouille dit, « Je ne peux pas sortir, mais je n’abandonnerai pas. Je nagerai tout autour jusqu'à épuisement de mes forces, puis, s'il le faut, je mourrai satisfaite. » Bravement, elle nagea pour réaliser son projet, et ses efforts commencèrent à battre la crème. Plus elle nageait, agitant les jambes, plus la crème se transformait en beurre. Audessus du beurre enfin elle s’arrêta, et hors du bol gaiement sauta. Peu de choses peuvent être obtenues sans effort. Ceux qui se laissent décourager sont perdants. La victoire revient à celui qui essaie et essaie encore. Prends l’exemple de ces deux grenouilles. - 144 - Two frogs With a great scream, two frogs fell into a deep bowl of cream. One of them was the persevering type, but the other one fell into despair. « We will drown, » it uttered and with a cry of despair it bid farewell while drowning. With determination the first frog said, « I cannot get out, but I will not give up. I will swim around until exhaustion, then, if I have to, I will die satisfied. » Bravely, it swam to realise its project, and its efforts started to beat the cream. The more it swam, agitating its legs, the more the cream transformed into butter. Finally, on top of the butter, it stopped and jumped happily out of the pot. 39 Few things can be obtained without effort. Those who get discouraged are losers. Victory belongs to those who try and keep on trying. Consider for instance these two frogs. D’Fräschecourse - La course de grenouilles – The frog race D’Fräschen haten ënnereneen eng Course organiséiert. D’Zil war, fir bis ganz uewen op en héije Bierg ze klammen. Et si vill Leit komm fir sech dat Ganzt unzekucken an d’Fräschen z’ënnerstëtzen - a Wierklechkeet hunn d’Leit awer net dru gegleeft, dass och nëmmen ee Fräsch de Gipfel kéint erreechen a riets a lénks huet een Aussoe wéi déi heiten héieren: „Keen Zweck! Si wäerten ni ukommen!“ D’Course huet ugefaang. D’Fräschen, déi mattkritt hunn, dass d’Leit net géingen u si gleewen, hu lues a lues de Courage verluer an hunn opginn. Nëmmen ee vun hinnen huet monter weider gemaach a sech net vun „...et huet wierklech kee Wäert! Si wäerten ni ukommen...!“ beaflosse gelooss. Um Enn hunn all d’Fräsche sech geschloe gi bis op deen een, deen et matt engem onbeschreiflechen Effort bis uewen op de Bierg gepackt huet! Ganz verwonnert wollte seng Kollege wëssen, wéi hien dat fäerdeg bruecht huet. Mee op dëss Fro krute si net direkt eng Äntwert, well dee Fräsch, deen iwwer sech erausgewues war, daf war! Deemno konnt hie sech net vum domme Geschwätz vun de Leit beaflosse loossen... Versicht et esou ze maache wéi en dafe Fräsch: Lauschtert deenen net no, déi alles a jiddereen negativ bewäerten... well si klauen déi schéinsten Hoffnungen aus ärem Häerz! Erënnert iech un d’Kraaft, déi d’Wierder kënnen hunn, déi dir héiert oder liest, a sidd ëmmer positif! Kuerz gesot: Sidd einfach daf wann een iech seet, dass är Dreem keng Chance hunn, wouer ze ginn... - 145 - La course de grenouilles Il était une fois une course de grenouilles. L’objectif était d’arriver en haut d’une grande montagne. Beaucoup de gens se rassemblèrent pour les regarder et les soutenir. La course commença. En fait, les gens ne croyaient pas possible que les grenouilles atteignissent la cime et toutes les phrases que l’on entendit furent de ce genre : "Inutile !!! Elles n’y arriveront jamais!" Les grenouilles commencèrent peu à peu à se décourager, sauf une qui continua à grimper et les gens continuaient : "... Vraiment pas la peine ! Elles n’y arriveront jamais!..." Et les grenouilles s’avouèrent vaincues, sauf une qui continuait envers et contre tout. A la fin, toutes abandonnèrent, sauf cette grenouille qui, seule et au prix d'un énorme effort, arriva jusqu’au sommet. Les autres, stupéfaites, voulurent savoir comment elle avait fait. L’une d’entre elles s’approcha pour lui demander comment elle avait fait pour terminer l’épreuve. Et découvrit qu’elle... était sourde ! N'écoutez donc pas les personnes qui ont la mauvaise habitude d’être négatives... car elles volent les meilleurs espoirs de votre cœur! Rappelez-vous le pouvoir qu’ont les mots que vous entendez ou que vous lisez. et soyez toujours positif ! En résumé : soyez toujours sourd quand quelqu’un vous dit que vous ne pouvez réaliser vos rêves. The frog race Once there was a frog’s race. The aim was to reach the top of a high mountain. Many people gathered to watch and encourage the frogs. The race began. In fact the spectators didn’t really believe the frogs would be able to reach the top and all that could be heard was : « No use ! They will never make it !… » The frogs were getting more and more discouraged, apart from one frog that continued to climb and the spectators continued to say : « It’s all in vain !!! They will never make it !… » And the frogs gave up, apart from one which continued. At the end they all gave up, apart from this frog which alone and with enormous effort reached the top. The other ones, astonished, wanted to know how it had done it. One of the frogs approached it to ask how it had managed to reach its goal. And it discovered that the frog was deaf ! Don’t listen to those who have the bad habit of being negative, …because they deprive you of your heart’s deepest hopes! Remember the power, words you hear or read have, and always be positive! Briefly: Be deaf when someone tells you that your dreams cannot be realised. - 146 - Déi voll Taass – La tasse pleine – The full cup Eng Kéier gouf e Meeschter no dem Wee vun der Wourecht gefrot. Mee amplaz dem Rot vum Meeschter nozelauschteren, war de Visiteur andauernd domat beschäftegt, vu senge Suergen a Schwieregkeeten z’erzielen. Du koum d’Zäit fir eng Taass Téi ze drénken, an de Meeschter huet ugefaangen erauszeschëdden. Hien huet dem Visiteur d’Taass bis zum Rand vollgeschott, a wär him de Visiteur net an den Aarm gefall, wier hie weidergefuer, erauszeschëdden. „Meeschter, wat maacht dir dann nëmmen“, huet de Visiteur verwonnert gefrot, „gesitt dir dann net, dass d’Taass scho ganz voll ass?“ „Jo, si ass voll“, sot de Meeschter, „an och du bass bis zum Rand vollgeschott mat dengen eegene Gedanken a Virstellungen. Wéi soll ech dir Wäisheet ginn, wann s du mir keng eidel Taass gëss?“40 La tasse pleine Un jour quelqu’un demanda au maître ce qu’était le chemin de la vérité. Mais au lieu d’écouter les conseils du maître, le visiteur était tout le temps en train de raconter ses soucis et ses difficultés. Puis ce fut l’heure de boire une tasse de thé, et le maître commença à verser le thé. Il remplit la tasse du visiteur à ras bord, et si le visiteur ne l’avait pas arrêté, il aurait continué à verser du thé. „Maître, mais qu’est-ce-que vous faites?, demanda le visiteur étonné, „ne voyez-vous pas que la tasse est déjà toute remplie?“ „Oui, elle est remplie“ dit le maître, „et toi aussi tu es rempli jusqu’au bord avec tes propres pensées et imaginations. Comment puis-je te donner de la sagesse, si tu ne me donnes pas une tasse vide?“ - 147 - The full cup Once, a master was asked the path towards the truth. However, instead of listening to the advice of the master, the visitor dwelled about his worries and difficulties. Then it was time to drink a cup of tea, and the master started to pour the tea. He filled the visitor’s cup to the brim, and had the visitor not stopped him, he would have continued to pour out the tea. „Master, what are you doing?,” asked the visitor surprised, „don’t you see that the cup is already completely full?“ „Yes, the cup is full“, said the master, „and so are you, up to the brim with your own thoughts and imagination. How can I give you wisdom, if you don’t give me an empty cup?“ - 148 - Time management – La gestion du temps – Time management Enges Daags huet en Expert an Time Management zu enger Grupp vu Business Studente geschwat ; a fir hinnen e Punkt kloer duerzestellen, huet hien eng Illustratioun benotzt déi dës Studenten ni vergiess hunn. Wéi hie virun dëser Grupp vu Studente stoung, sot hien, « Ok, Zäit fir e klenge Quizz“. Dun huet hien e groussen Eemer geholl an huet en op den Dësch viru sech gesat. Duerno huet hien ongeféier zwielef fauschtdéck Steng, een nom aneren an den Eemer geluecht. Wéi den Eemer bis uewen hi voll war a keng Steng méi dragepasst hunn, huet hie gefrot, „Ass den Eemer voll?“ Jidderenn an der Klass sot: „Jo.“ Du sot hien, „Wierklech?“ Hien huet ënnert den Dësch gegraff an en Eemer mat Kiselsteng erausgeholl. Dunn huet hien e bësse Kisel an de groussen Eemer geschott, deen e bësse gerëselt sou dass d’Kiselsteng hire Wee tëschent de grousse Steng fonnt hunn. Dunn huet hien de Grupp nach eng Kéier gefrot, « Ass den Eemer voll ? » Dës Kéier hat d’Klass verstan. „Wahrscheinlech net“ huet ee geäntwert. „Gutt!“ huet hie geäntwert. Hie reecht ënnert den Dësch a bréngt en Eemer Sand eraus. Hie huet ugefaang de Sand an de groussen Eemer ze geheien an en ass tëschent all déi Plazen tëschent de Steng an dem Kisel gaangen. Erëm eng Kéier huet hie seng Fro gestallt, „Ass den Eemer voll?“ „Nee“ huet d’Klass gejaut an erëm huet hie geäntwert, „Gutt.“ Hien huet eng Schossel Waasser geholl an huet ugefaangen d’Waasser an den Eemer ze schëdde bis dee bis zum Rand voll war. Dunn huet hie seng Klass gekuckt a gefrot, „Wat ass den Zweck vun dëser Illustratioun?“ Eng äifreg Persoun huet seng Hand an d’Luucht gestréckt a gesot, „ De Sënn ass, dass egal wéivill Rendez-Vousen een och huet, wann ee wierklech versicht kann een ëmmer nach fir e puer Saachen Zäit hunn !“ „Nee“ huet de Riedner gesot, „dat ass net den Zweck. D’Wourecht vun dëser Illustratioun léiert eis, dass wann een net fir d’éischt déi déck Steng eraleet, dass een se dann ni all erakritt.“ Wat sinn déi „grouss Steng“ an ärem Liewen? Är Kanner, déi déi dir gär hutt, är Erzéiung, är Dreem; eng nobel Saach, aneren eppes bäibréngen oder hinne bäistinn, déi Saache maachen déi ee gär mécht, Zäit fir iech selwer, är Gesondheet, äre Partner. Erënnert iech dës déck Steng fir d’éischt eranzeleeën, soss kritt der se ni all eran. Wann dir all är Zäit mat deene klenge Saache verbréngt, (de Kisel, de Sand) da fëllt dir äert Liewe mat klenge Saachen ëm déi dir iech Suerge maacht, déi awer net wierklech wichteg sinn, an dir hutt ni déi wierklech Zäit déi dir braucht fir déi grouss wichteg Saachen. (déi grouss Steng). Also, den Owend, oder mueres, wann dir un dës kleng Geschicht denkt, frot iech dat heiten: Wat sinn „déi grouss Steng“ a mengem Liewen? … maacht déi fir d’éischt an ären Eemer. - 149 - La gestion du temps Un jour un expert en matière de gestion du temps s’adressa à un groupe d'étudiants d'affaires; et pour démontrer un point, il employa une illustration que ces étudiants n'oublieront jamais. Pendant qu'il se tenait devant ce groupe d’étudiants il dit : « Très bien, prenons le temps pour faire un petit quiz. » Alors il retira un grand seau et le plaça sur la table devant lui. Il produisit environ une douzaine de grandes pierres et les plaça soigneusement, une par une, dans la fiole. Quand la fiole fut remplie jusqu au bord et plus de roches ne pouvaient rentrer à l'intérieur, il demanda, "est-ce-que cette fiole est complètement pleine?" Chacun dans la classe indiqua, "oui." Alors il dit, "vraiment?" Sous la table il retira un seau de gravier. Alors il vida du gravier dedans et secoua la fiole en sorte que des morceaux de gravier se précipitèrent vers le bas dans l'espace entre les grandes roches. Alors il demanda au groupe une fois de plus, "est-ce-que la fiole est complètement pleine?" Maintenant la classe avait compris. "Probablement pas," un d'eux répondit. "Bon!" s’exclama-t-il. Il tenait le bras sous la table et retira un seau de sable. Il commenca à vider le sable qui s’immisca dans tous les espaces disponibles entre les pierres et le gravier. Une fois de plus il posa la question, "est-ce-que cette fiole est complètement pleine?" Non!" la classe cria, à quoi il répondit, "bon." Il saisit alors un pichet d'eau qu’il entreprit de verser jusqu’à ce que la fiole fût remplie jusqu’au bord. Alors il regarda la classe et demanda, "Où est l’intérêt de cette illustration?" Un personne leva sa main et dit : « Il s’agit de réaliser, que, combien rempli notre carnet de rendezvous soit-il, si on essaie vraiment avec toutes ses forces, on arrivera toujours à trouver de la place pour d’autres choses. » "Non" l'orateur répondit, "ce n'est pas le point. La vérité de cette illustration nous apprend que si vous ne mettez pas les grandes pierres dedans d'abord, vous ne pourrez jamais les mettre toutes dedans." Quelles sont les grandes pierres dans votre vie : vos enfants, ceux que vous aimez, votre éducation, vos rêves, une cause noble, enseigner ou aider les autres, faire les choses que vous aimez, du temps pour vous-même, votre santé, votre partenaire ? Rappelez-vous de mettre ces grandes pierres d'abord, sinon vous ne pourrez jamais les mettre toutes dedans. Si vous passez tout votre temps avec les petites choses (le gravier, le sable), alors vous remplirez votre vie de petites choses qui vous inquiètent et qui ne sont pas vraiment importantes, et vous n’aurez jamais les moments réels de qualité dont vous aurez besoin pour les grandes choses importantes. (les grandes pierres). Alors ce soir, ou demain matin, quand vous méditez sur cette petite histoire, posez-vous la question: Quelles sont les « grandes pierres » dans ma vie ? …et mettez d’abord celles-là dans votre fiole. - 150 - Time Management One day an expert in time management was speaking to a group of business students. To drive home a point, he used an illustration those students will never forget. As he stood in front of the group of high powered overachievers he said, “Okay, time for a quiz.” Then he pulled out a one-gallon, wide-mouthed Mason jar and set it on the table in front of him. He produced about a dozen fist-sized rocks and carefully placed them, one at a time, into the jar. When the jar was filled to the top that no more rocks could fit inside, he asked, “Is this jar full?” Everyone in the class said,”Yes.” Then he said, “Really?” He reached under the table and pulled out a bucket of gravel. Then he dumped some gravel in and shook the jar causing pieces of gravel to work themselves down into the space between the big rocks. Then he asked the group once more, “Is the jar full?” By this time the class was on to him. “Probably not,” one of them answered. “Good!” he replied. He reached under the table and brought out a bucket of sand. He started dumping the sand in the jar and it went into all of the spaces left between the rocks and the gravel. Once more he asked the question,”Is this jar full?” No!” the class shouted, and again he replied, ”Good.” He grabbed a pitcher of water and began to pour it in until the jar was filled to the brim. Then he looked at the class and asked: “What is the point of this illustration?” One eager person raised his hand and said: “The point is, no matter how full your schedule is if you try really hard you can always fit some more things in it!” “No” the speaker replied, “that’s not the point. The truth this illustration teaches us is, that if you don’t put the big rocks in first, you’ll never get them in at all.” What are the ’big rocks’ in your life: your children, your loved ones, your education, your dreams; a worthy cause, teaching or mentoring others, doing things that you love, time for yourself, your health, your significant other. Remember to put these big rocks in first or you’ll never get them in at all. If you take all of your time with the little stuff (the gravel, the sand) then you’ll fill your life with little things you worry about that don’t really matter, and you’ll never have the real quality time you need to spend on the big, important stuff. (the big rocks). So, tonight, or in the morning, when you are reflecting on this short story, ask yourself this question: What are the ‘big rocks’ in my life? Put those in your jar first. - 151 - Schéinheetstipp – Conseils de beauté - Beauty tips Fraen, eemol am Dag, Männer, eemol am Dag. Fir attraktiv Lëpsen, schwätzt léif Wierder. Fir schéin Aen, sicht dat Gutt an deenen Aneren. Fir ofzehuelen, haalt op mam Stress, mam Haass, mat der Roserei, mat der Onzefriddenheet a mam Besoin aner wëllen ze kontroléieren. Fir besser ze héieren, lauschtert op d’Wuert vu Gott. Anstatt Iech op d’Däre vum Liewen ze konzentréieren, richt d’Rousen a sidd Iech bewosst an dankbar fir alles guddes wat Iech passéiert ass. Fir eng gutt Haltung, gitt mat Wëssen a schätzt Iech selwer héich an. Fir d’Äerm ze stäerken, huelt op mannst dräi Leit am Dag an den Aarm, beréiert ee mat ärer Léift. Fir äert Häerz ze stäerken, verzeit Iech selwer an aneren. Maacht Iech net sou vill Suergen, an tommelt Iech net esou. Gitt léiwer op dëser Äerd mat engem liichte Schrëtt, trëppelt fest mat Entschlossenheet an hannerloosst är Spur. Wann dir dës Saachen all Dag maacht, wäert dir bestëmmt méi eng schéi Persoun ginn. Conseils de beauté Les femmes, une fois par jour, les hommes une fois par jour Pour avoir des lèvres attrayantes, dites des paroles de bonté. Pour avoir de beaux yeux, recherchez le bon dans les autres. Pour perdre du poids, débarrassez-vous du stress, de la haine, de la colère, du mécontentement et du besoin de contrôler les autres. Pour améliorer vos oreilles, écoutez la Parole de Dieu. Plutôt que de vous focaliser sur les épines de la vie, sentez les roses et comptez vos bénédictions, en étant reconnaissant pour chacune d'elles. Pour votre posture, marchez avec la connaissance et l'estime de vous-mêmes. Pour renforcer vos bras, enlacez au moins trois personnes par jour; touchez quelqu'un par votre amour. Pour renforcer votre coeur, pardonnez à vous-mêmes et aux autres. Ne vous inquiétez pas et ne vous dépêchez pas autant. Plutôt que de marcher sur cette terre légèrement, marchez fermement, avec détermination et laissez votre trace. Si vous faites cela quotidiennement, cela fera certainement de vous une personne plus belle. - 152 - Beauty tips Females once a day, Males once a day For attractive lips, speak words of kindness. For beautiful eyes, look for the good in other people. To lose weight, let go of stress, hatred, anger, discontentment and the need to control others. To improve your ears, listen to the Word of God. Rather than focusing on life’s thorns, smell the roses and count your blessings, giving thanks for each one of them. For poise, walk with knowledge and self-esteem. To strengthen your arms, hug at least three people a day; touch someone with your love. To strengthen your heart, forgive yourself and others. Don't worry and hurry so much. Rather than walk this earth lightly, walk firmly with determination and leave your mark. Doing these things on a daily basis will certainly make you a more beautiful person. - 153 - D’Éierlechkeet vum Soniri – L’honnêteté de Soniri – Soniri’s honesty Viru laanger Zäit gouf et en ale Kinnek mat vill Wäisheet, deen an engem klenge Kinnekräich regéiert huet. Seng Bierger waren zefridden a glécklech. Mee hie war traureg well hie keng Kanner hat. Hie wollt als Nofolleger eng gutt an éierlech Persoun. Seng Ministere wollten him all hir Kanner, Cousinen an Neveuen opschwätzen. Méi wéi konnt hie sécher sinn, dass dëse Jong oder dat Meedchen dës nobel Positioun och verdénge géif? Wat sollt hie maachen? Endlech hat hien eng Iddi. Hien huet all d’Kanner aus sengem Kinnekräich bei sech an de Palast invitéiert a jidderee krut e puer Käre Som. Du sot hien hinnen: „Planzt dës Kären a passt gutt op si op. Deen, deen déi schéinste Blummen huet, gëtt mäi Jong oder mäi Meedchen.“ D’Kanner si séier heemgaangen. Si hunn d’Kären an en Dëppe mat guddem Buedem geséint an hu sech gutt drëm bekëmmert. Vill vun hinnen hu sech schonn als Prënz oder Kinnigin am luxuriéise Palast gesinn. Soniri, ee vun de Jongen, wollt onbedéngt dass alles klappt. All Dag, moies an owes, huet hie ganz virsiichteg de Som genetzt. Dëser Aarbecht huet hien all seng Zäit a säi ganzt Häerz ginn. Zu all Moment huet hien no deem éischte Kär, deem éischte Blat gekuckt. Mee et war ëmsoss. Eng Woch, zeng Deeg si vergaangen, mee am Dëppe war ëmmer nach näischt. De Soniri ass mat Tréinen an den Ae bei seng Mamm gelaf, mee och si wosst hiren Hänn kee Rot. Hien huet probéiert d’Somkären ëmzedëppen, awer ouni Resultat. Endlech koum den Dag wou de Kinnek an d’Stad komm ass fir d’Blummen ze bewonneren. Scho mueres fréi, haten d’Kanner sech an hire schéinste Kleeder an der Strooss versammelt, déi zum Palais féiert. Alleguer hu si mat Spannung drop gewaart, wéi eng Planz d’Éier hätt dem Kinnek am meeschten ze gefalen a wie vun hinne säi Jong oder säi Meedche géif ginn. Vir am Cortège war de Kinnek mat senge Ministeren. Hien huet sech d’Blumme gutt ugekuckt, déi op all Säit vun der Strooss eng faarweg Allée gebilt hunn; all Zorte vu Blummen, Rousen, Tulpen, … Wat e Spektakel! Wat e Geroch! „Kuckt Kinnek, ass dës Blumm net wonnerschéin?“ hunn d’Beroder an d’Ministere geruff. Awer d’Gesiicht vum Kinnek war enttäuschend. Hien ass laanscht déi schéi Blumme gaang ouni opzepassen. Op eemol, um Rand vun der Strooss, souz e Jong bei engem Haus an huet gekrasch. Op senge Knéie hat hien e Blummendëppen, voll mat Buedem, awer ouni Blumm. Et war de Soniri. « Firwat kräischs du ? A firwat ass däin Dëppen eidel?” huet hien de Kinnek streng gefrot. - 154 - De Soniri huet erzielt wéivill Méi hi sech ginn huet fir schéi Blummen ze kréien, awer et war ëmsoss: vun deene wäertvolle kinnekleche Somkäre war keng gewuess. Vläicht hat den Himmel hie bestroft, well hien dëslescht heemlech Äppel aus dem Gaart vum Noper geklaut hat? Während deem de Soniri geschwat huet, ass d’Gesiicht vum Kinnek méi hell ginn. Dunn huet hien de Jong widdert säin Häerz gedréckt an huet erfreelech gesot: „Am ganze Kinnekräich gëtt et kee méi en éierleche Jong wéi de Soniri. Hien aleng verdéngt et mäi Jong an Nofolleger ze ginn.“ D’Leit waren onzefridden: „Wéi dann? Firwat da just dee Jong adoptéieren deen net emol amstand war eng eenzeg Blumm un d’Wuessen ze kréien an deen nëmmen en eidelt Dëppe matbruecht huet?“ „Lauschtert mir no, brav Leit,“ huet de Kinnek geruff, „an dir wäert mir Recht ginn. Éier ech de Kanner d’Somkären ausgedeelt hunn, hunn ech se gekacht.“ D’Ministeren an d’Leit hunn d’Iddi vum Kinnek verstan. D’Kanner mat de faarwege Blummen hunn an de Buedem gekuckt. Effektiv hate si et fir d’éischt och net fäerdegbruecht, d’Somkären un d’Wuessen ze kréien. Mee an hirem Wonsch fir Prënz oder Prinzessin ze ginn, hate si gefuddelt an heemlech déi steril Käre mat anere Kären ëmgetosch. L’honnêteté de Soniri Il y a longtemps de cela, un vieux roi plein de sagesse gouvernait un petit royaume. Ses citoyens étaient heureux. Mais il était triste car il n’avait pas d’enfants. Il voulait comme successeur une personne bonne et honnête. Ses ministres voulaient tous lui recommander leurs enfants, cousins et neveux. Mais comment le roi pouvait-il s’assurer que tel garçon ou telle fille méritât cette noble position ? Il se demandait comment faire… Un jour, il eut une idée. Il invita tous les enfants du royaume dans son palais et donna à chacun d’eux quelques semences. Puis il leur dit : « Plantez ces graines et prenez-en bien soin. Celui ou celle qui obtiendra les plus belles fleurs deviendra mon fils ou ma fille. » Les enfants s’empressèrent de rentrer chez eux. Ils plantèrent les semences dans un pot avec de la bonne terre et ils s’en occupèrent bien. Nombreux étaient ceux qui se voyaient déjà prince ou princesse dans le luxueux palais. Soniri, l’un des garçons, voulait à tout prix réussir. Chaque jour, matin et soir, il arrosait soigneusement les semences. Il consacrait à ce travail tout son temps et tout son cœur. A chaque instant, il guettait le premier germe, la première petite feuille. Mais en vain. Une semaine, dix jours passèrent, mais dans le pot, toujours rien. Soniri courut en pleurant vers sa mère, mais elle non plus ne savait pas quoi faire. Il essaya de transplanter les semences, mais toujours sans résultat. - 155 - Enfin, arriva le jour où le roi devait se rendre en ville pour admirer les fleurs. Dès l’aube, les enfants, vêtus de leur costume de fête, se rassemblèrent dans la rue menant au palais. Tous attendaient avec émotion de voir quelle plante aurait l’honneur de plaire le plus au roi et lequel d’entre eux deviendrait son fils ou sa fille. Le roi marchait en tête d’un cortège de hauts dignitaires. Il regardait attentivement les fleurs qui, de chaque côté de la rue, formaient une allée multicolore : toutes sortes de fleurs, des roses, des tulipes, etc. Quel admirable spectacle ! Quels parfums ! « Regardez, noble souverain, cette fleur n’est-elle pas magnifique ? » s’exclamaient les conseillers et ministres. Mais le visage du roi était fermé. Il passait devant les belles fleurs sans y prêter attention. Tout à coup, tout au bout de la rue, il vit un garçon, assis sur le seuil d’une maison, qui pleurait. Il tenait sur ses genoux un pot de fleurs rempli de terre, mais dépourvu de fleurs. C’était Soniri. « Pourquoi pleures-tu ? Et comment se fait-il que ton pot soit vide ? » interrogea le souverain d’un ton sévère. Soniri raconta comment il s’était efforcé d’obtenir de belles fleurs, mais en vain. Pas une seule pousse n’avait germé des précieuses semences royales. Peut-être le Ciel l’avait-il puni d’avoir cueilli l’autre jour en cachette des pommes dans le jardin du voisin ? Pendant que Soniri parlait, le visage du roi s’était soudain éclairé. Puis il serra le garçon contre son cœur et proclama d’un air radieux : « Dans tout le royaume, il n’est pas de garçon plus honnête que Soniri. Lui seul mérite de devenir mon fils et successeur. » La foule était mécontente : « Comment cela ? Adopter justement le garçon qui n’a même pas été capable de faire pousser une seule fleur et n’a apporté qu’un pot vide ? » « Ecoutez-moi, bonnes gens, » s’écria le roi, « et vous me donnerez raison. Avant de distribuer les semences de fleurs aux enfants, je les ai cuites. » Les dignitaires et le peuple comprirent l’idée du roi. Les enfants aux fleurs multicolores baissèrent les yeux. En effet, eux non plus, tout d’abord, n’avaient pas réussi à faire germer les semences. Mais dans leur désir de devenir prince ou princesse, ils avaient triché et échangé secrètement les graines stériles contre d’autres. - 156 - The honesty of Soniri A long time ago, there lived an old wise king who ruled over his little kingdom. His citizens were content and happy. But he was sad because he had no children. He wanted as his successor a good and honest person. His ministers all wanted to recommend to him their children, cousins and nephews. But how could the king be sure that such a boy or such a girl deserved such a noble position? What should he do? Finally, he had an idea. He invited all the children from his kingdom to his palace and each one of them received a few seeds. Then he told them: „Plant these seeds and take good care of them. The one who obtains the most beautiful flowers will become my son or my daughter.“ The children quickly went home. They planted the seeds in a pot with good earth and they looked well after them. Many of them saw themselves already as prince or princess in a luxurious palace. One of the boys, Soniri, wanted to win at any cost. Each day, morning and evening, he watered the seeds carefully. He devoted all his time wholeheartedly to this work. At every moment, he looked for the first bud, the first little leaf. But in vain. A week, ten days passed, but in the pot, still nothing. Soniri ran crying to his mom, who likewise didn’t know what to do. He tried to transplant the seeds, but to no avail. Finally the day arrived where the king came to the city to admire the flowers. At the dawn break, the children, dressed in their best clothes, gathered in the street leading to the palace. All of them waited anxiously to see on one hand which plant would have the honour to be most pleasing to the king and on the other who would become his son or daughter. The king was leading a procession of high dignitaries. He looked carefully at the flowers, which from every side of the street formed a multicolored alley: all kinds of flowers, roses, tulips, ... What a beautiful sight! How nice they all smelled! „Look, noble sovereign, isn’t this flower magnificent?“ remarked the councellors and ministers. But the king’s face remained unmoved. He passed the beautiful flowers without paying much attention. All of sudden, at the border of the street, he noticed a boy, sitting on the edge of a house, and crying. He held on his knees a flowerpot, filled with soil, but without a flower. It was Soniri. „Why are you crying? And how come your pot is empty?“ asked the king with a severe tone. Soniri told the king how he tried so hard to get beautiful flowers, but in vain: not one single seed from the royal precious seeds had germinated. Maybe the sky had punished him for having picked apples the other day from the neighbour’s garden? - 157 - While Soniri was talking, the king’s face suddenly lit up. Then he pressed the boy against his heart and proclaimed radiantly: „ In the whole kingdom, there is not a boy more honest then Soniri. He alone deserves to become my son and successor.“ The crowd was unhappy: „How come? Adopting the boy who hasn’t even been capable of growing a single flower and just bringing an empty pot?“ „Listen to me, good people“ shouted the king, „and you will agree with me. Before distributing the flower seeds to the children, I cooked them.“ The dignitaries and the people understood the king’s idea. The children with multicolored flowers lowered their heads. They indeed, at the beginning where not able to grow the seeds. But their desire to become prince or princess led them to cheat and secretly exchange the sterile seeds.41 - 158 - D’Hochzäit - Le mariage - The wedding celebration Dat hei ass eng richteg Geschicht déi Bahá’u'lláh, Begrënner vum Bahá’í Glawen, erzielt. Hien erzielt d’Geschicht aus Senger Kandheet, déi geschitt ass, wéi Hie bei der Hochzäitsfeier vun engem vu Senge Bridder dobäi war. Wéi et deemools zu Teheran de Brauch war, gouf e grousst Fest gehalen, während siwwen Deeg a siwwen Nuechten. De leschten Dag gouf e Poppentheater iwwer e berühmte Kinnek fir den Amusement vun de Gäscht opgefouert. Bahá’u'lláh souz an engem Zëmmer uewenop an huet an den Haff erofgesinn, do wou en Zelt fir d’Opféierung opgestallt war. Hien erzielt dass d’Spill domat ugefaangen huet, dass e puer kleng Figuren a mënschlecher Gestalt opgetruede sinn, déi ugekënnegt hunn, dass de Kinnek kéim. Doropshi sinn nach aner Figure komm. E puer hunn der d’Stroosse gebotzt, während anerer fir d’Komme vum Kinnek Waasser verspreet hunn. Kuerz drop koum den Opruffer vun der Stadt an huet d’Vollek opgeruff, sech fir eng Audienz mam Kinnek ze versammelen. Du koume verschidde Figurentruppen an hu sech Plaz geholl. Schliesslech ass de Kinnek opgetrueden. Hien huet eng Kroun um Kapp gedroen, ass lues a majestätesch gaangen an huet sech op en Troun gesat. Salutschëss goufe geschoss, Trompette gespillt an d’Zelt war voll mat Damp. Wéi den Damp sech verzunn hat, huet een de Kinnek nach ëmmer um Troun sëzte gesinn, ëmgi vu Ministeren, Prënzen a Staatsbeamten, déi alleguer do stoungen fir op seng Uerderen ze waarden. Du gouf en Déif bei de Kinnek bruecht, an hien huet den Uerder ginn, säi Kapp erofzehaen. Ouni ze zécken, huet den Haapthenker de Befehl ausgefouert. No der Hiriichtung huet de Kinnek d’Gespréich mat senge Ministeren a Staatsbeamten ugefaangen. Op eemol koum d’Noriicht, dass eng Onrou un enger vu senge Grenzen ausgebrach ass. D’Truppe goufen direkt dohi geschéckt, fir den Opstand nidderzeschloen. E puer Minutte méi spéit huet een am Hannergrond Kanounendonner héieren, an et gouf annoncéiert, dass dem Kinnek seng Truppen amgaang wieren, géint d’Rebellen ze kämpfen. An esou ass d’Spill weidergaangen. Bahá’u'lláh huet sech vill iwwer d’Aart a Weis vun dësem Schauspill gewonnert. Nodeems et eriwwer war an de Rido zou war, huet Hien e Mann gesinn, dee mat enger Këscht ënnert dem Aarm hannert dem Zelt erauskoum. „Wat ass an dëser Këscht?” huet Bahá’u'lláh hie gefrot, “a wat bedeit dëst Schauspill?” „All dës luxuriéis Dekoren,“ huet hie geäntwert, „de Kinnek, d’Prënzen an d’Ministeren, hire Pomp, hire Glanz an hir Muecht, alles wat s du gesinn hues, ass elo an dëser Këscht.“ Bahá'u'lláh war ganz beandrockt, a sot: „…zënter dësem Dag gläichen all D’Dekore vun der Welt an den Ae vun dësem Jonken engem Schauspill. Si haten ni dat geréngste Gewiicht gehat a wäerten et och ni hunn, net emol d’Gréisst vun engem Pefferkär. … Geschwë wäerten dës äusserlech Dekoren, dës opgekéipt Schäz, dës ierdesch Eitelkeeten, dës opgekéipt Arméien, dës schéin Delikatessen, dës stolz an agebilte Séilen – all dat wäert an e Sarg goen, sou wéi an dës Këscht. An den Ae vun deene mat Asiicht war all Konflikt, all Oneenegkeet an all Pralerei ni méi wéi e Kannerspill a wäert och ni méi sinn.“ - 159 - Le mariage Ceci est une histoire vraie de Bahá’u'lláh, fondateur de la foi bahá’íe. Lui-même raconte cette histoire de son enfance. Ce fut à l’occasion de sa participation à la célébration du mariage d’un de ses frères à Téhéran. Comme il était de coutume en ce temps-là, une grande fête fut organisée qui dura sept jours et sept nuits. Le dernier jour, pour le divertissement des invités, un spectacle de marionnettes fut organisé. Bahá’u'lláh était assis dans une salle à l’étage et avait ainsi une vue sur la cour où une tente avait été installée pour le spectacle. Il nous raconte que la scène commença avec l’entrée de quelques petites figurines de forme humaine annonçant que le roi s’approchait. Plusieurs autres figurines apparurent alors. Certaines balayaient, et d’autres arrosaient pour préparer l’arrivée du roi. Un peu plus tard, le crieur de la ville entra en scène et dit aux gens de se rassembler pour une audience avec le roi. Plusieurs personnages apparurent alors et chacun prit la place qui lui revenait. Finalement, le roi fit une apparition grandiose. Portant une couronne sur sa tête, il marchait doucement et majestueusement et monta sur son trône. Des coups de feu furent tirés, des bruits de trompettes retentirent, et la tente fut remplie de fumée. Quand la fumée se dissipa, le roi, toujours assis sur son trône, était entouré de ministres, de princes et d’officiers d’état, tous debout devant lui, attendant ses ordres. A ce momentlà, un voleur fut amené devant le roi qui donna l’ordre de le décapiter. Sans plus attendre, le bourreau exécuta ses instructions. Après l’exécution, le roi conversa avec ses ministres et ses officiers. Soudain, la nouvelle arriva qu’une rébellion avait éclaté à l’une des frontières. Des troupes furent immédiatement envoyées pour anéantir les rebelles. Quelques minutes plus tard, le bruit d’un coup de canon retentit au loin, et l’on annonça que les troupes du roi menaient une bataille contre les rebelles. Ainsi continua la pièce. Bahá’u'lláh était grandement intrigué par la nature de la représentation. Après qu’elle se soit achevée et que le rideau soit tombé, il vit un homme sortir de l’arrière de la tente, portant une boîte sous le bras. Bahá’u'lláh lui demanda : « Que contient cette boîte et qu’elle était la nature de ce spectacle ? » « Tous ces somptueux décors », répondit-il, « le roi, les princes et les ministres, leur pompe et leur gloire, leur puissance et leur pouvoir, tout ce que vous avez vu, tout cela est maintenant contenu à l’intérieur de cette boîte. » Cette observation fit une remarquable impression sur Bahá’u'lláh qui déclara : « A partir de ce jour-là, tous les artifices du monde ont ressemblé à ce spectacle aux yeux de ce jeune. Ils ne possédèrent, ni ne possèderont jamais, aucune importance, même pas de la taille d’un grain de moutarde…. Bientôt ces ornements externes, ces trésors amassés, ces vanités terrestres, ces bataillons rassemblés, ces belles délicatesses, ces âmes fières et présomptueuses, - tous passeront dans les limites du tombeau, comme dans la boîte. Aux yeux de ceux qui sont doués de vision, tous ces conflits, ces discussions et cette gloire vaine ont ressemblé, et ressembleront toujours, à un jeu d’enfant. » - 160 - The wedding This is a true story related by Bahá’u'lláh, founder of the B ahá’í Faith. He tells a story of His childhood that occured when He attended the wedding celebration of one of his brothers in Tehran. As it was customary in Tehran at that time, a great feast was held for seven days and nights. On the last day, a puppet show about a famous king was performed to entertain the guests. Bahá’u'lláh sat in an upper room overlooking the courtyard where a tent had been set up for the performance. The play began with the entrance of a few small figurines in human form announcing that the king was approaching. Several more figurines then appeared. Some were sweeping, and others were sprinkling water in preparation for the king’s arrival. Soon after, the town crier entered the scene and told the people to assemble for an audience with the king. Several groups of figurines then made their appearance and took their proper places. Finally, the king made his grand entrance. With a crown on his head, he walked slowly and majestically and seated himself on a throne. Shots were fired, trumpets blasted, and the tent was filled with smoke. When the smoke cleared, the king, still seated on his throne, was seen surrounded by ministers, princes and state officials, all standing at attention in his presence. At that moment, a thief was brought before the king who gave the order that he should be beheaded. Without delay, the chief executioner carried out his instructions. After the execution, the king fell into conversation with his ministers and officials. Suddenly news arrived that a rebellion had broken out in one of the frontiers. Troops were immediately dispatched to crush the uprising. A few minutes later, the sound of a cannon shot was heard in the background, and it was announced that the king’s troops were engaged in a battle against the rebels. Thus the play continued. Bahá’u'lláh was greatly puzzled by the nature of the show. After it was over and the curtain was drawn, He saw a man come out from behind the tent carrying a box under his arm. “What is this box?” Bahá’u'lláh asked him, “and what was the nature of this display?” “All these lavish trappings,” the man replied, “the king, the princes, and the ministers, their pomp and glory, their might and power, everything you saw, are all now contained within this box.” This statement made a great impression on Bahá’u'lláh, Who declared: “…Ever since that day, all the trappings of the world have seemed in the eyes of this Youth akin to that same spectacle. They have never been, nor will they ever be, of any weight and consequence, be it to the extent of a grain of mustard seed. … Erelong these outward trappings, these visible treasures, these earthly vanities, these arrayed armies, these adorned vestures, these proud and overweening souls, all shall pass into the confines of the grave, as though into that box. In the eyes of those possessed of insight, all this conflict, contention and vain glory hath ever been, and will ever be, like unto the play and pastimes of children.”42 - 161 - Et läit an denger Hand – C’est entre tes mains – It lies in your hands Et huet e Kinnek gelieft, dee rose war mat engem ale weise Mann, well d’Vollek hien immens gär hat an hie bei jidder Geleeënheet ëm Rot gefrot huet. Dacks war de Kinnek neidesch a konnt owes net schlofen. Hien huet sech iwwerluecht, wéi hie kéint méi schlau sinn. Ob eemol koum him eng Iddi. Hien huet seng Ministeren zesummegeruff an och den ale weise Mann. „O du Gescheiten ënnert de Stierflechen, ech wëll dir eng Fro stellen: A menger Hand halen ech e ganz klenge Villche gefaangen. So mir, ass en dout oder lieweg?“ De weise Mann huet de Kinnek direkt duerchkuckt. Hie wosst, géif hie „lieweg“ soen, da géif de Kinnek seng Hand sou fest zesummendrécken an d’Déier dout maachen. Géif hien awer „dout“ soen, da géif de Kinnek d’Hand opmaachen an de Villche fräiloossen. A béide Fäll wär säi Ruff verluer. De Kinnek gouf ongedëlleg a sot: “Dajee, gëff mir eng Äntwert! Du weess dach ëmmer alles. Ass en dout oder lieweg?“ Dunn huet de weise Mann him roueg geäntwert: „Et läit ganz an denger Hand, Kinnek. Et läit ganz an denger Hand.“43 - 162 - C’est entre tes mains Il était une fois un roi qui était très en colère contre un vieux sage, car le peuple avait beaucoup de respect pour lui et lui demandait conseil à chaque fois que l’occasion se présentait. Le roi en était jaloux au point de ne pas pouvoir dormir la nuit. Il se demandait comment il pourrait être plus rusé que le sage. Soudain, il eut une idée. Il appela ses ministres ainsi que le vieux sage. « O toi, homme sage parmi les mortels, je voudrais te poser une question : dans ma main, je tiens un tout petit oiseau. Dis-moi s’il est mort ou vivant ? » Le sage comprit immédiatement le plan du roi. Il savait que s’il disait que l’oiseau était « vivant », le roi serrerait son poing si fort qu’il tuerait l’animal. S’il disait que l’oiseau était « mort », le roi ouvrirait la main pour laisser partir l’oiseau. Dans les deux cas, sa réputation serait perdue. Le roi s’impatientant, dit : « Allez, donne-moi une réponse, toi qui sais toujours tout. Est-il mort ou vivant ? » Alors le sage lui répondit tranquillement : « C’est tout à fait entre tes mains, mon roi. C’est tout à fait entre tes mains. » It lies in your hands Once there lived a king who was very angry with an old wise man, because the people held him in high esteem and sought his advice at every possible occasion. Often the king was jealous and couldn’t sleep at night. He thought about how to outsmart the wise man. Suddenly, he had an idea. He called his ministers and also the wise old man. “Oh, wise man among mortal men, I want to ask you a question: In my hand I’m holding prisoner a very small bird. Tell me, is it dead or alive?” The wise man knew immediately what the purpose of the king was. He knew that, should he say “alive”, the king would squeeze his hand tightly and kill the animal. Would he say “dead”, the king would open his hand and let the bird free. In both cases, his reputation was lost. The king became impatient and said: “Come on, give me an answer! You, the all-knowing. Is he dead or alive?” Then the wise man calmly replied: “It lies entirely in your hand, my king. It lies entirely in your hand.” - 163 - De Rabbiner an de Knéckjang – le rabbin et le radin – the rabbi and the miser Et ass d’Geschicht vun engem räiche Mann deen ni wollt eppes fir déi Aarm a senger Gemeng ginn. De President vun der Communautéit ass schlussendlech bei de Rabbiner gaang, an der Hoffnung dass dëse weise Mann et géing fäerdeg bréngen, dee Räichen z’iwwerzeegen, méi generéis ze sinn. Et ass e gudde kale Wantermoien, wou de Rabbiner decidéiert, de räiche Mann besichen ze goen. Hien deet seng wärmste Kleeder un, wéckelt sech an en décke Mantel an a geet un d’Dier vum räiche Mann klappen. Deen, gutt waarm bei sengem Uewen, hat nëmmen e liicht Hiem un a wollt just e gudde waarme Kaffi drénken, fir sech der Keelt vun dësem eiskale Moien ze stellen. Wéi hien d’Dier opmécht, ass hien erstaunt, de Rabbiner virun him ze fannen. Hien hat esou e Moiesbesuch net erwaart a virun allem net bei sou enger Temperatur ! Hien invitéiert en härzlech, séier eran an d’Wäermt ze komme fir e Kaffi ze drénken. Mee ganz léif, akzeptéiert de Rabbiner d’Invitatioun net, an deems hie seet, dass hien nëmmen hei op Passage ass an hie just wollt Moie soen. De Mann seet him Merci an hie fänkt un, d’Keelt ze spieren, déi hie bäisst, a preparéiert sech schonn d’Dier nees zouzemaachen. Awer de Rabbiner ass nach ëmmer do a fänkt mat schnëssen un a freet d’Neiegkeete vun der ganzer Famill. De Mann, dee beréiert ass, dass de Rabbiner sech esou fir hien a seng Famill interesséiert, invitéiert hien nach eng Kéier dach eranzekommen. An nach eng Kéier refuséiert de Rabbiner a schwätzt weider. No e puer Minutten an nodeems hien elo wierklech d’Keelt, déi duerch säin dënnt Hiem leeft, net méi aushale kann, seet de Mann : « Entschëllegt mech, Här Rabbiner, ech muss elo wierklech onhéiflech ginn, awer ech halen dës Keelt einfach neméi aus, ech muss elo eragoen an d’Dier zoumaachen. » De Rabbiner, ëmmer mat engem Laachen um Gesiicht, seet him dunn : « Gitt roueg eran, dowéinst sinn ech nämlech komm. Elo wësst dir wat et heescht d’Keelt ze spieren a keng waarm Kleeder ze hunn fir sech ze schützen. Vun elo un denkt dir vläicht mat e bësse méi Verständnes un déi Aarm an eiser Communautéit… » - 164 - Le rabbin et le radin C’est l’histoire d’un homme riche mais qui ne voulait jamais contribuer aux oeuvres de la Communauté pour les pauvres. Le Président de la Communauté finit par aller voir le rabbin espérant que cet homme sage, par son intervention, arriverait à convaincre le riche d’être plus généreux. C’est par un matin d’hiver bien froid et rigoureux que le rabbin décide d’aller rendre visite à l’homme riche. Il revêt ses habits les plus chauds, s’emmitoufle dans un manteau bien épais et va frapper à la porte de l’homme riche. Ce dernier, bien au chaud auprès de son poële ne portait qu’une chemise légère et s’apprêtait à boire un café bien revigorant pour affronter le froid de cette matinée glaciale. Lorsqu’il ouvre la porte, il est fort étonné de trouver le rabbin devant lui. Il ne s’attendait pas à une telle visite matinale et surtout pas par une telle température! Il le convie alors chaleureusement à entrer rapidement au chaud partager un café. Mais fort aimablement, le rabbin décline l’invitation en disant qu’il était de passage par là et voulait juste le saluer. L’homme le remercie et commençant à sentir le froid le pincer, se prépare déjà à refermer la porte. Mais le rabbin est toujours là est commence à bavarder et à demander des nouvelles de toute la famille. Touché par tant d’attentions mais commençant à se sentir frigorifié, l’homme invite à nouveau le rabbin à rentrer. A nouveau, le rabbin refuse et continue à parler. Après quelques minutes et ne pouvant vraiment plus supporter le froid qui traversait sa petite chemise et le glaçait, l’homme s’exclame: “excusez-moi, Monsieur le Rabbin, je vais vraiment devenir discourtois, mais je n’en peux plus de ce froid, je vais devoir rentrer et fermer la porte”. Le rabbin, toujours souriant, lui dit alors: “allez-y, ce pourquoi je suis venu est maintenant accompli. Vous savez à présent ce que c’est que d’avoir froid et de ne pas avoir de vêtements chauds pour se protéger. Vous penserez alors avec plus d’empathie aux pauvres de notre Communauté, dorénavant…” - 165 - The rabbi and the stingy man It’s the story of a rich man who never wanted to contribute to the poor in his community. The president of the community ended up visiting the rabbi, hoping that this wise man, through his intervention, would manage to convince the rich man to be more generous. On a rigourous cold winter morning, the rabbi decids to visit the rich man. Dressed in his warmest clothes and wrapped in his thick winter coat, he knocks at the door of the rich man. He, being nice and warm in front of his stove, was wearing only a light shirt and was about to drink a revigorating coffee, in order to affront the cold of this icy morning. When he opens the door, he is quite astonished to see the rabbi in front of him. He wasn’t expecting such a morning visit and surely not with such a temperature! He warmly invites him to quickly come in and share a coffee with him. But the rabbi very kindly refuses saying that he was just passing by and just wanted to greet him. The man thanks him and starts to feel the bitter cold, prepares himself already to close the door. But the rabbi is still there and starts to chat and asks him about his entire family. Touched by so much attention, but starting to feel very cold, he invits him again to come in. But again, the rabbi refuses and continues to talk. After a few minutes, and not being able to bear any longer the cold that was entering his light shirt and making him feel ice-cold, the man exclaims : « Excuse me, honoured rabbi, I really will have to be discourteous, but I can no longer stand this cold, I will have to go in and close the door. » The rabbi, always with a smile on his face, goes on to tell him : « Go ahead, I have now attained the object of my visit. Now you know what it feels like to be freezing and not having warm clothes to protect yourself. Maybe from now on, you will have more consideration for the poor in our community… » - 166 - De Päiperléck – Le papillon – The butterfly E Mann huet eng Larv vun engem Päiperléck fonnt. Enges Daags ass eng kleng Ëffnung erschéngen. Hien huet sech gesat a während e puer Stonnen dem Päiperléck nogekuckt, dee sech vill Méi ginn huet, fir säi Kierper duerch dat klengt Lach ze kréien. Dunn huet en opgehal, wéi wann en net méi weider kéim. An dunn huet de Mann sech entschloss, dem Päiperléck ze hëllefen. Hien hëlt eng Schéier a schneit de Kokon op. Domat konnt de Päiperléck méi liicht erauskommen, awer säi Kierper war geschwollen a seng Flillécke ware rompeleg. De Mann huet weider gekuckt an huet drop gewaart dass all Minutt d’Flillécke sech géifen opmaachen a genuch ausbreeden fir de Kierper ze stëtzen. Mee dat ass ni geschitt! En fait huet de Päiperléck de Rescht vu sengem Liewen domat verbruecht um Buedem ze krauchen ouni et jee fäerdeg ze bréngen, ze fléien. De Mann hat a senger Gnod an a sengem Äifer net verstanen, dass d’Ustrengung vum Päiperléck fir duerch déi schmuel Ëffnung erauszekommen néideg war, fir dass d’Flëssegkeet vu sengem Kierper an d’Flillécke komme kënnt a fir dass hien esou prett war fir ze fléien, nodeems dee Prozess fäerdeg war. Kämpfen ass heiansdo genee dat wat mir am Liewe brauchen. Einfach duerch d’Liewen ze goen ouni Obstakele géif eis handikapéieren. Mir wären net esou staark wéi mer et kéinte sinn a mir kéinten ni fortfléien. - 167 - L’histoire du papillon Un homme trouva la larve d’un papillon dans un cocon. Un jour, une petite ouverture apparut. Il s’assit et observa pendant plusieurs heures le papillon qui se battait pour glisser son corps à travers le petit trou. Puis, il s’arrêta comme s’il ne pouvait pas aller plus loin. Alors, l’homme décida d’aider le papillon. Il prit une paire de ciseaux et coupa ce qui restait du cocon. Le papillon put alors en émerger facilement, mais il avait un corps gonflé et des ailes recroquevillées. L’homme continua à l’observer, s’attendant à chaque minute à ce que les ailes s’ouvrent et se déploient suffisamment pour soutenir le corps. Mais cela n’arriva jamais! En fait, le papillon passa le reste de sa vie à ramper tout autour sans être jamais capable de voler. Ce que l’homme dans sa bonté et sa hâte n’a pas compris, c’est que l’étroitesse du cocon et la lutte que le papillon devait mener pour passer par cette ouverture étaient destinés à faire passer le fluide de son corps vers ses ailes de façon à ce qu’il soit prêt à voler lorsque ce processus aurait été achevé. Parfois, lutter est exactement ce dont nous avons besoin dans la vie. Traverser la vie sans obstacles sur notre chemin nous handicaperait. Nous ne serons pas aussi forts que nous pourrions l’être et nous ne pourrions jamais nous envoler. The story of the butterfly A man found a butterfly’s larva in a cocoon. One day a small opening appeared. He sat and watched the butterfly for several hours as it struggled to squeeze its body through the tiny hole. Then it stopped, as if it couldn't go further. So the man decided to help the butterfly. He took a pair of scissors and snipped off the remaining bits of the cocoon. The butterfly emerged easily but it had a swollen body and shriveled wings. The man continued to watch it, expecting that any minute the wings would enlarge and expand enough to support the body, Neither happened! In fact the butterfly spent the rest of its life crawling around. It was never able to fly. What the man in his kindness and haste did not understand is that the restricting cocoon and the struggle required by the butterfly to get through the opening was a way of forcing the fluid from the body into the wings so that it would be ready for flight once that was achieved. Sometimes struggles are exactly what we need in our lives. Going through life with no obstacles would cripple us. We will not be as strong as we could have been and we would never fly. - 168 - Ënnere Räichtum - Richesse intérieure – Inner wealth E Mann vu grousser Geeschtegkeet, e Weisen, koum ausserhalb vun engem Duerf an Indien un. Hien huet sech do, ënnert engem Bam, fir d’Nuecht virbereet, wéi op eemol e Mann vum Duerf bei hie gelaf koum a gejaut huet : « De Steen ! De Steen ! Gitt mir de wäertvolle Steen ! » « Wéi e Steen ? » freet de Weisen. « Gëschter Owend, ass den Här Shiva mir am Dram erschéngen, sot de Mann, an hie sot mir, ech sollt bis aus dem Duerf erausgoen, wann et däischter gëtt, an do géing ech e Weise fannen, dee mir e wäertvolle Stee géif ginn, dee mech géif räich maachen, fir de Rescht vu mengem Liewen. » De Weisen wullt a sengem Sak an hëlt e Steen eraus : « Hien huet wahrscheinlech dëse gemengt, sot hien, an huet dem Mann de Stee ginn, ech hunn e virun e puer Deeg op engem Pad am Bësch fonnt. Hei, ech ginn iech en, » sot de Weisen, op eng ganz einfach Aart a Weis. De Mann huet sech de wäertvolle Stee mat Erstaunen ugekuckt : et war wahrscheinlech de gréissten Diamant op der Welt. Hien huet den Diamant geholl an ass séier fortgaang. Déi ganz Nuecht huet hie sech am Bett hin an hirgedréint a konnt net schlofen. Moies fréi, den nächsten Dag, huet hien de Weisen erwächt an hie gefrot : « Gitt mir deen ënnere Räichtum deen et iech erlaabt mir dësen Diamant mat sou enger Liichtegkeet ze ginn. » - 169 - Richesse intérieure Un homme de grande spiritualité, un sage, approchait la périphérie d'un village en Inde. Il s'installa pour la nuit sous un arbre, quand soudain un villageois courant vers lui, cria : "La pierre ! La pierre ! Donnez-moi la pierre précieuse ! " "Quelle pierre ?" demanda le sage. "La nuit dernière, le Seigneur Shiva m'est apparu en rêve, dit le villageois, et me dit que si j'allais à la périphérie du village à la tombée de la nuit, je trouverais un sage qui me donnerait une pierre précieuse qui me rendrait riche pour le restant de ma vie." Le sage fouilla dans son sac et en sortit une pierre : "Il voulait probablement dire celle-ci, dit-il, en tendant la pierre au villageois, je l'ai trouvée dans un sentier de la forêt, il y a quelques jours. Tenez, je vous la donne," dit le sage, en toute simplicité. Le villageois regarda la pierre précieuse avec émerveillement : c'était probablement le plus gros diamant du monde. Il prit le diamant, et s'éloigna rapidement. Toute la nuit, il se retourna dans son lit, incapable de dormir. Le lendemain, dès l'aube, il éveilla le sage et lui demanda : "Donnez-moi la richesse intérieure qui vous permet de donner ce diamant avec autant d'aisance." - 170 - Inner Wealth A man with great spirituality, a wise man, approached the outskirts of a village in India. Under a tree, he got himself ready for the night, when suddenly a man from the village came running to him and shouted : « The stone ! The stone ! Give me the precious stone ! « What stone ?, » asked the wise man. « Last night, the Lord Shiva appeared in my dream, said the man, and told me that if I went to the outskirts of the village at nightfall, I would find a wise man who would give me a precious stone that would make me rich for the rest of my life. » The wise man searched his bag and took out a stone : « He probably meant this one, showing the stone to the man, I’ve found it on a path in the forest, a few days ago. There you go, I give it to you, » said the wise man, in all simplicity. The man looked at the precious stone with amazement: it was probably the biggest diamond in the world. He took the diamond and went quickly away. All night, he turned in his bed, incapable of sleeping. At dawn the next day, he woke up the wise man and asked him : « Give me the inner wealth that allows you to give away this diamond with such ease. » - 171 - E Mupp a seng Schank- Un chien et son os – A dog and its bone En Hond huet eng schéi säfteg Schank an enger Dreckskëscht fonnt. Hien huet se geholl an en ass heem getrëppelt. Ënnerwee huet en un de Pleséier geduecht, un der Schank an aller Rou kënnen ze bäissen. Säi Wee huet hien iwwer eng Bach gefouert, déi duerch d’Duerf gefloss ass. Wéi en iwwer d’Briet goung, dat iwwer d’Bach féiert, si seng Aen op en herrlecht Bild gefall. Am rouege Waasser vun der Bach war en Hond, genee ee wéi hien, mat enger schéiner Schank am Maul. « Haut ass wierklech mäi Glécksdag », huet hie geduecht. « Gewëss kann ech dësem dommen Hond d’Schank ewechhuelen. Bis hien aus dem Waasser komm ass, sinn ech längst doheem. » Awer an deem Moment, wou hie seng Schnëss opgemaach huet, ass seng Schank an d’Waasser gefall a verschwonnen. Dat eenzegt wat hie konnt gesinn war d’Gesiicht vun deem aneren Hond, deen hie mat engem traurege Bléck ugekuckt huet. Et war d’Gesiicht vun engem Hond deen enttäuscht war, een deen net eng mee zwou gutt Molzéchte verluer hat. Le chien et son os Un chien trouva un jour, dans une poubelle, un bel os bien juteux. Il l’aggripa bien fermement dans la bouche et reprit la route pour rentrer chez lui. Sur le chemin, il ne cessait de penser au plaisir qu’il allait prendre à savourer tranquillement cet os. Ses pas le menèrent vers une rivière qui serpentait le long du village. Alors qu’il traversait la rivière sur une planche en bois, ses yeux tombèrent sur une image délicieuse. Dans l’eau calme de la rivière, se trouvait un chien exactement comme lui, tenant un bel os dans sa gueule. “C’est mon jour de chance aujourd’hui”, pensa-t-il. “Je parviendrai certainement à piquer l’os à ce stupide chien. Le temps qu’il sorte de l’eau, je serai déjà à la maison”. Mais juste au moment où il ouvrit la bouche pour attraper l’autre os, le sien tomba dans l’eau et disparut immédiatement. La seule chose qu’il put voir était la tête de l’autre chien qui le regardait tristement. Il avait la tête d’un chien qui n’avait pas seulement perdu un bon repas, mais deux. - 172 - A dog and his bone Once a dog found in a rubbish bin a beautiful, juicy bone. He grabbed it and started to stroll home. On the way he kept thinking about the pleasure that was awaiting him when he would gnaw his bone in peace. His path led him across a brook that was running through the village. As he walked over the piece of wood that led across the brook, his eyes fell upon a delicious image. In the quiet water of the brook was a dog, just like him, with a fine looking bone in his muzzle. « Today is my lucky day », he thought. « Surely I’ll be able to take away the bone from this silly dog. By the time he gets out of the water, I’ll be at home. » But the moment he opened his muzzle, his bone fell in the water and disappeared. All he was able to see was the face of the other dog, who looked at him with a sad face. It was the face of a disappointed dog, who not only had lost one fine meal, but two. 44 - 173 - Wéi een et och mécht – Quoi qu’on fasse – Whatever which way you do it E Papp geet mat sengem Jong an hirem Iesel an der Mëttesstonn duerch déi stëbseg Stroosse vum Duerf. De Papp sëtzt um Iesel, deen de Jong féiert. “Deen aarme Jong”, seet eng Fra virworfsvoll. “Kuckt, wéi hie mat senge kuerze Beenercher versicht, mam Tempo vum Iesel Schrëtt ze halen. Wéi kann een esou ouni Häerz um Iesel sëtzen, wann ee gesäit, dass dat klengt Kand sech midd leeft.” De Papp hëlt sech dat zu Häerz, klëmmt vum Iesel erof a léisst säi Jong op den Iesel. Net laang duerno, rifft eng Persoun déi laanscht geet: “Ass dat do nach dran. Sëtzt dach dee klenge Bouf wéi e Kinnek um Iesel, an den aarme Papp leeft zu Fouss niewendrunn.” Wéi de Jong dat héiert, freet hie säi Papp, sech bei hien op den Iesel ze setzen. Net laang duerno, rifft eng eeler Fra voll Roserei: “Huet ee schonn esou eppes gesinn? Sou eng Tierquälerei! Deen aarmen Iesel, säi Réck ass scho gebéit, an dëser Hëtzt an déi zwee loossen sech et gutt um Iesel goen, dës aarm Kreatur.” De Papp an de Jong bekucke sech a klammen allen zwee vum Iesel erof, ouni e Wuert ze soen. Si ginn elo niewend dem Iesel. No e puer Minutten geet e Frieme laanscht a mécht sech iwwer si lëschteg: “Sou domm wéilt ech awer net sinn. Firwat féiert dir dann den Iesel spadséieren? Hie leescht näischt, en nëtzt iech jo näischt an en dréit emol net ee vun iech.” De Papp gëtt dem Iesel eng Handvoll Stréi, leet säin Aarm op d’Schëller vu sengem Jong a seet: “Wéi mir et och maachen, et ass ëmmer een, deen net domat averstan ass. Ech menge mir musse selwer wësse, wat mir fir richteg halen.” - 174 - Quoi qu’on fasse Un père se promène avec son fils et leur âne à travers les rues poussiéreuses d’un village à midi. Le père est assis sur l’âne, mené par le fils. “Pauvre garçon”, dit une femme sur un ton de reproche. “Regarde comme il essaie avec ses petites jambes de s’aligner sur la vitesse de l’âne. Quel coeur a-t-il de vouloir rester assis sur l’âne, alors qu’il voit que l’enfant est tellement fatigué?” Cela va droit au coeur du père, qui descend de l’âne et laisse son fils s’asseoir dessus. Peu de temps après cela, un passant s’exclame: “Comment est-ce possible? Ce petit gosse est assis sur l’âne comme un roi, et le pauvre père marche à côté!” Lorsque l’enfant entend cela, il demande à son père de s’asseoir à côté de lui sur l’âne. Un petit moment après, une vieille dame crie: “Avez-vous jamais vu une telle chose? Une telle cruauté envers les animaux! Ce pauvre âne, avec son dos déjà courbé, dans cette chaleur et ces deux-là qui prennent du bon temps à le monter, pauvre créature!” Le père et le fils se regardent et descendent tous les deux de l’âne sans dire un mot. Maintenant ils marchent à côté de l’âne. Quelques minutes plus tard, un étranger passe par là et se moque d’eux: “Comment pouvez-vous être si stupides? Pourquoi prenez-vous l’âne avec vous pour une promenade? Il ne fait rien, il ne vous sert à rien, il ne porte même pas l’un d’entre vous.” Le père donne à l’âne une brassée de foin, met son bras autour de l’épaule de son fils et dit: “Quoi qu’on fasse, il y aura toujours quelqu’un qui n’est pas d’accord. Je pense que nous avons besoin de savoir par nous-mêmes ce qui est bien pour nous.” Whatever which way you do it A father goes with his son and their donkey at mid-day through the dusty streets of a village. The father sat on the donkey, led by the son. “This poor boy”, says a woman reproachfully. “Look, how he tries with his short legs to keep up with the speed of the donkey. How is it possible to sit on the donkey so heartlessly, watching the child getting so tired.” The father takes it to heart, gets off the donkey and lets his son sit on it. Not long after that, a passer-by shouts:”Is this possible? This little urchin sits on the donkey like a king, and the poor father walks beside him.” When the son hears this, he asks his father to sit next to him on the donkey. Shortly afterwards, an elderly lady shouts angrily: “Have you ever seen such a thing? Such cruelty to animals! The poor donkey, his back is already bent in this heat and those two are enjoying their ride on the donkey, the poor creature.” Father and son look at each other and both get off the donkey, without saying a word. Now they are walking alongside the donkey. A few minutes later, a stranger passes and laughs at them: “How can you be so stupid? Why do you take the donkey for a walk? He doesn’t do anything, is of no use to you and he doesn’t even carry one of you.” The father gives the donkey a handful of straw, puts his arm around his son’s shoulder and says: “Whatever we do, there will always be someone who doesn’t agree. I think we need to know by ourselves what’s right for us.” - 175 - D’Loftballonen - Les ballons – The balloons E klenge schwaarze Jong kuckt engem Mann no, dee Loftballonen an der Strooss verkeeft. Seng Ae blénken. Et si Loftballone vun alle Faarwen, rouder, bloer, wäisser, schwaarzer, gieler, … Deen eeleren Här, deen d’Ballone verkeeft, gesäit de Jong, deen zéckt, dunn awer all säi Courage hëlt a méi no bei e geet. « Sot Monsieur, fléien déi schwaarz Ballonen och esou héich wéi déi aner ? » De Mann huet bal Tréinen an den Aen. Hien hëlt de Jong a säin Aarm, setzt en op eng Meierchen a seet zu him : « Kuck ». Hie léisst all d’Ballone lass, déi séier fortfléien, héich an d’Luucht, ganz héich, sou héich bis se verschwannen, sou héich si se. « Hues de gesinn ? » « Jo. » « Sinn déi schwaarz Ballonen och esou héich geflu wéi déi aner ? » « Jo Monsieur » « Gesäis de, mäi Jong, d’Loftballone si wéi d’Mënschen. Wichteg ass net hir Faarf, net dat wat baussen ass. Neen, wichteg ass dat wat bannendran an hinnen ass. Et ass dat wat an dir ass, wat de ganzen Ënnerscheed an dengem Liewe wäert ausmaachen. » Le petit garçon et les ballons Un petit noir regarde un marchand de ballons dans la rue. Ses yeux brillent. Il y a des ballons de toutes les couleurs, rouges, bleus, blancs, noirs, jaunes, ... Le vieux monsieur qui vend les ballons vit le garçon hésitant, puis prenant son courage à deux mains s'approcha de lui. "Dis Monsieur, est-ce que les ballons noirs volent aussi haut que les autres ?" Le vieux Monsieur a presque les larmes aux yeux. Il prend le garçon dans les bras, l'installe sur un muret et lui dit : "Regarde". Il lâche tous ses ballons qui s'envolent en grappe et montent, montent, montent dans le ciel jusqu'à disparaître tous tellement ils sont hauts. "Tu as vu ?" "Oui." "Est-ce que les ballons noirs sont montés aussi haut que les autres ?" "Oui, Monsieur". "Tu vois, mon garçon, les ballons, c'est comme les hommes. L'important ce n'est pas leur couleur, ce n'est pas l'extérieur. Non, l'important, c'est ce qu'il y a en eux. C'est ce qu'il y a en toi qui fera toute la différence dans ta vie." - 176 - The boy and the balloons A small black boy watches a balloon vendor in the street. His eyes light up. There are all kinds of colours, red, blue, white, black, yellow, … The old man that sells the balloons sees the boy who hesitates at first, then takes all his courage and goes up to him. « Say, Mister, do the black balloons fly as high as the others ? » The old man has almost tears in his eyes. He takes the boy in his arms, puts him on a small wall and tells him : « Look. » He lets go of all the balloons which fly away, going higher and higher in the sky, so high that they disappear. « Did you see ? » « Yes. » « Did the black balloons go up as high as the other ones ? » « Yes, Sir. » « You see, my boy, the balloons are like men. The important thing is not their colour, it’s not the exterior. No, the important thing is what’s inside of them. It’s what is inside of you that will make all the difference in your life. » - 177 - Ënnerwee – De passage – Just passing En ale weise Mann, veréiert vun deenen, déi bei hie koumen a vun deenen, déi him nolauschteren, huet ganz einfach gewunnt, an engem ganz rudimentärem Haus. Enges Daags, krut hie Besuch vun engem ganz räiche Mann vum Nopeschduerf. Dee war ganz erstaunt, deen ale Weisen, nëmmen an engem einfachen Zëmmer ze gesi logéieren, miwwléiert mat nëmmen engem Teppech, engem Dësch an engem einfache Stull. De räiche Mann sot: “A wou sinn dann är Miwwlen?” De weise Mann huet him geäntwert: “A wou sinn dann är Miwwlen?” “Lauschtert, Meeschter … ech sinn op Besuch … ech sinn einfach nëmmen de passage!” “Ech och, gesitt dir!” huet den ale Mann mat engem Laachen am Gesiicht geäntwert. De passage Un vieil homme sage, très vénéré par ceux qui l’approchaient et par ceux qui l’écoutaient, vivait très simplement dans une maison des plus rudimentaires. Un jour, il reçut la visite d’un homme très riche du village voisin. Celui-ci fut très étonné de voir le sage logé dans une pièce meublée seulement d’un tapis, d’une table basse et d’une simple chaise. L’homme riche s’exclama: “Mais où sont vos meubles!” L’homme sage répondit: “Mais où sont les vôtres?” “Voyons, maître … je suis en visite … je suis simplement de passage!” “Moi aussi, voyezvous!” répondit le vieil homme en souriant. Just passing An old wise man, much venerated by those who approached him and by those who listened to him, lived very simply in a most rudimentary house. One day, he was called on by a very rich man from the neighbouring village. The latter was very surprised to see the old man living in a room, furnished only with a carpet, a living-room table and a simple chair. The rich man exclaimed: “But where is your furniture?” The wise man answered: “But where is yours?” “Now, master …I’m visiting … I’m just passing!” “Me too, you see!” answered the old man with a smile. - 178 - D’Dier an d’Schlass – La porte et la serrure – The door and the lock E Kinnek stellt fir e wichtege Posten d’Leit vum Haff op eng Prouf. Kräfteg a gescheit Männer sti rondrëm de Kinnek. „Dir gescheit Männer“ seet de Kinnek, „ech hunn e Problem, an ech wëll gesinn, wie vun iech et fäerdeg bréngt, dëse Problem ze léisen.“ Hie féiert si alleguer bei eng rieseg Dier mat engem riesege Schlass, sou e grousst Schlass hat nach kee gesinn. De Kinnek erkläert: „Hei gesidd dir dat gréisst a schwéierst Schlass, dat et a mengem Räich gëtt. Wie vun iech bréngt et fäerdeg, d’Schlass opzemaachen?“ Een Deel vun de Leit rëselen direkt de Kapp a soen: „Neen, dat do geet net.“ Anerer, déi méi gescheit sinn, kucke sech d’Schlass méi no un, ginn awer zou, dass si dat net packen. Wéi déi Intellektuell dat gesot hunn, ass sech och de Rescht eens, dass dëse Problem ze schwéier ass, fir dass si e kënne léisen. Nëmmen ee Minister geet bei d’Schlass. Hien kucket sech et gutt un an probéiert op verschidde Manéieren, d’Schlass ze bewegen an zitt op eemol mat engem Zoch fest drun. A kuck do, d’Schlass geet op. Et war nëmme bäigedréckt an net zougespaart. Nëmme Courage a Bereedschaft war verlaangt, dat ze verstoen a mat ganzem Häerzen ze handelen. De Kinnek seet: „Du kriss d’Plaz um Haff, well s du dech net nëmmen op dat verléiss, wat s du gesäis oder héiers, mee well s du deng eege Stäerkt asetz fir eppes ze woen.“ Orientalesch Geschicht La porte et la serrure Cherchant à attribuer un poste important à la Cour, le roi réunit tous ses courtisans pour les soumettre à une certaine sélection. Des hommes forts et intelligents entourent le roi. “Vous, hommes sages, dit le roi, j’ai un problème et je veux voir qui parmi vous, est capable de le résoudre.” Il les conduit tous à une énorme porte qui a une gigantesque serrure, personne n’en avait vue de pareille auparavant. Le roi explique alors : “Ici, vous voyez la plus grande et la plus lourde des serrures qui existent dans mon royaume. Qui parmi vous est capable d’ouvrir cette serrure? ” Un groupe de ceux qui se trouvent là secouent la tête et disent : “Non, ce n’est pas possible.” D’autres, plus intelligents, examinent attentivement la serrure mais doivent admettre finalement qu’ils ne peuvent rien y faire. Lorsque ce groupe d’hommes intelligents décident de laisser tomber, le reste du groupe accepte à l’unanimité que ce problème est beaucoup trop difficile à résoudre pour eux. Il y a juste un ministre qui va vers la serrure, l’examine attentivement, essaye de bouger la serrure de différentes manières et qui, finalement, commence à la tirer fermement. Et alors, la serrure s’ouvre, en fait, elle n’était pas fermée. Il fallait juste avoir du courage et de la volonté pour comprendre cela et pour agir de tout son cœur. Le roi dit alors : “C’est toi qui aura cette fonction à la Cour, parce que tu ne te fies pas uniquement aux choses que tu vois et entends, mais tu n’hésites pas à mettre toutes tes forces pour oser quelque chose.” - 179 - The door and the lock For an important position at the court, the king puts all the people from the court to a test. Strong and intelligent men stand around the king. “You wise men”, says the king, “I have a problem, and I want to see who among you is able to solve it.” He leads them all to a huge door with a huge lock no one had ever seen before. The king explains: “Here you see the greatest and heaviest lock, that exists in my kingdom. Who among you is able to open the lock?” One group of those present shake immediately their head, saying: “No, this isn’t possible.” Others, more intelligent, have a closer look at the lock, but admit that they can’t manage this. Once this group of intelligent men have given up, the rest of the group unanimously agree, that this problem was too difficult for them, to solve. Just one minister approaches the lock. He has a good look at it, tries to move the lock in several ways and suddenly starts to pull it in a very firm manner. And behold, the lock opens. The lock was not locked. Only courage and willingness was required, to understand this and to act wholeheartedly. The king says: “You will get the job at the court, because you rely not only on the things you see and hear, but because you put to use your own force in order to dare something.” Oriental story - 180 - Eng batter Meloun – Un melon amer – A bitter melon Et war eemol e gerechten a mächtege Kinnek, deen et fäerdeg bruecht huet, d’Eierlechkeet vu sengem ganze Vollek ze gewannen, souwuel deenen Héigen wéi och deenen Niddregen. Um Haff waren nëmmen déi dichtegst Leit vu sengem Räich. Trotzdeem hat hien een Dénger am léifsten, een deen him während ville Joer selbstlos gedéngt huet. Déi aner Mëmbere vum Haf hunn dëse bescheidene Mann beneit an hunn all Geleeënheet genotzt, de Kinnek dovun z’iwwerzeegen, dass hien a sengem Dévouement net éierlech wier. Awer de Kinnek huet säin Dénger ze gutt kannt, fir him jeemools ze mësstrauen. Enges Daags, wéi de Kinnek e grousst Fest organiséiert hat, huet hie säin treien Dénger bei sech geruff fir him eng Tranche Meloun z’offréieren, déi sech gutt ugesinn huet. Den Dénger huet se mat Genoss giess. De Kinnek huet him Stéck fir Stéck ugebueden, bis hie quasi déi ganz Meloun eragefeiert hat. Wéi hie gesinn huet, mat wéi enger Freed hien d’Meloun giess huet, huet de Kinnek sech entschloss d’Meloun ze schmaachen. Hien huet se batter a guer net gutt fonnt. Entsetzt, huet hien d’Aen opgerass a gefrot : « Mee si ass ganz batter ! Wéi kann s du se mat souvill Freed iessen ? » « Dir hutt ärem Kinnekräich souvill Guddes bruecht, dank ärem Sënn fir Gerechtegkeet an ärem Matgefill, » huet den Dénger geäntwert, « dass ech geduecht hunn et wier net der Wäert sech iwwer eng batter Meloun opzereegen. Mäi ganzt Liewe laang krut ech von iech nëmme séiss Saachen, an elo wou dir mir eppes batteres gitt, soll ech et leie loossen ? Aus ären Hänn gëtt alles wat batter ass, séiss. » Ëm en neits war de Beweis bruecht, dass d’Eierlechkeet vum Dénger net konnt a Fro gestallt ginn. Mir kréie vu Gott stänneg seng Segen. Mee d’Liewen gëtt eis net nëmme Séissegkeeten. Mir mussen eisen Deel u Leed a Suerge kréien, fir dass mir eis entwéckelen an Him méi no kommen. Ons dankbar un d’Momenter vu Freed erënneren, hëlleft ons a schwéieren Zäiten, Batterkeet ze vermeiden. - 181 - Un melon amer Il était une fois un roi juste et puissant qui avait su gagner la loyauté de tout son peuple, grands et petits. À sa Cour se trouvaient les individus les plus expérimentés du royaume. Pourtant son favori était un serviteur qui le servait de façon désintéressée depuis de nombreuses années. Les autres membres de la Cour enviaient cet homme humble et saisissaient toute occasion pour tenter de persuader le roi que son dévouement n'était pas sincère. Mais le roi connaissait trop bien son serviteur pour ne serait-ce que douter de lui. Un jour, alors que le roi organisait une grande fête, il fit venir à lui son fidèle serviteur et lui offrit une tranche d'un melon qui semblait délicieux. Le serviteur la mangea avec plaisir. Le roi lui en offrit une autre et une autre encore jusqu’à ce que la quasi-totalité du melon ait été engloutie. Voyant le plaisir avec lequel le serviteur mangeait le melon, le roi décida de le goûter. Il le trouva amer et déplaisant. Les yeux écarquillés de surprise, il demanda « Mais, c’est très amer ! Comment peux-tu le manger avec autant de joie ? » « Vous avez apporté tellement de bienfaits à votre royaume, grâce à votre sens de la justice et à votre compassion, » répondit le serviteur, « que j'ai pensé qu’il ne valait pas la peine de se rebiffer pour un melon amer. Toute ma vie, je n’ai reçu de vous que des choses sucrées, et maintenant que vous me donnez quelque chose d’amère, dois-je la refuser ? De vos mains, chaque chose amère devient sucrée. » C'était une fois de plus la preuve que la sincérité du serviteur ne pouvait être remise en cause. Nous recevons continuellement les bénédictions de Dieu. Mais la vie ne nous offre pas que douceur. Nous devons avoir notre part de peine et de chagrin afin de nous développer et de nous rapprocher de Lui. Nous rappeler avec gratitude nos moments de joie nous aide à éviter l'amertume en temps de difficulté. - 182 - A bitter melon Once there was a just and powerful king who had managed to gain the loyalty of all his people, old and young alike. At the court, only the most prominent and wise men could be found. However his favourite was a servant who had been serving him selflessly for many years. The other members of the court envied this humble man and seized every opportunity to try and persuade the king that his devotion wasn’t sincere. But the king knew his servant only too well as to have any doubt. One day, the king organised a great feast and asked for his faithful servant offering him a slice of melon that looked delicious. The servant ate it with delight. So the king offered him another slice and another one until he had almost eaten the entire melon. Seeing the pleasure with which the servant ate the melon, the king decided to taste it. He found it to be bitter and displeasing. His eyes wide open with astonishment, he asked “But, it is very bitter! How can you eat it with such joy?” “You have brought so much good to your kingdom, because of your sense of justice and your compassion,” replied the servant, “that’s why I thought it wouldn’t be worth complaining about one bitter melon. All my life, I have received from you sweet things, and now that you give me something bitter, should I refuse it? From your hands, everything bitter turns sweet.” Once more, this was proof enough that the servant’s sincerity couldn’t be questioned. We receive continously blessings from God. But life doesn’t only offer us sweets. We need to have our share of sorrow and worries in order to develop and come closer to Him. To remind ourselves with gratitude of our moments of joy helps us to avoid bitterness in difficult times.45 - 183 - Feier – Feu - Fire An enger Gemeng mat vill Wäermt an Eenheet, gouf e Mënsch decouragéiert an huet sech vun deenen aneren ewechgehalen. De lokale Rot huet ee vu senge Frënn gefrot, him ze hëllefen, seng Entfriemungsgefiller z’iwwerwannen. Séier huet de Frënd hie bei sech fir d’Owesiessen agelueden, an dat mat vill Frëndlechkeet. Et war eng frësch Nuecht an nom Iessen hunn déi zwee sech virun d’Feier gesat, hunn Téi gedronk an hunn de Flamen nogekuckt. No e puer Minutten hat de Gastgeber eng Iddi. Mat enger Zang huet hien e Stéck gliddegt Holz geholl fir et an den Eck vum Kamäin ze leeën. Ouni eppes ze soen, huet hie sech nees gesat während deems säin Invité nogekuckt huet. Vun alleng huet d’Stéck Holz fir d’éischt d’Feier verluer, dunn d’Glous an zum Schluss war et kal an aus. Éier den Owend eriwwer war, huet hien dat kaalt, doudegt Stéck Holz nees an d’Feier geluecht an et gouf erëm gliddeg a rout. Kee Wuert gouf de ganzen Owend iwwer dëst Thema verluer. Wéi de Gaascht scho bal fort war, huet e sech ëmgedréint a gesot : « Merci fir déi feiereg Lektioun. » Bei der nächster Gemengeversammlung, war jidderee glécklech, e Frënd erëmzegesinn, deen hinne vill gefeelt hat. « Kee Mënsch ass eng Insel. » Dat ass e Saz deen dacks zitéiert gëtt. Aleng kënnt kee ganz wäit. D’Liewen an der Gemeng ass e wesentlechen Deel vun eiser Existenz. - 184 - Le feu Dans une communauté très chaleureuse et unie, un individu se sentait découragé et se tenait à l'écart des autres. Le conseil local demanda à un ami de l'aider à surmonter son désir d'éloignement. Bientôt, l’ami l’invita chez lui à dîner et lui témoigna, de manière des plus naturelles, beaucoup de gentillesse. C'était une nuit fraîche et, après dîner ils s'assirent tous les deux devant le feu, sirotant du thé et contemplant les flammes. Après quelques minutes, l’hôte eut une idée. Il prit un morceau de bois brûlant ardemment avec une paire de pinces et le déplaça dans un coin du foyer. Il se rassit en silence tandis que son invité regardait. La braise commença à perdre sa flamme et finit par s'éteindre. Avant que la soirée ne s’achève, il replaça le bois froid et mort au milieu du feu où il redevint une braise ardente. Pas un mot sur ce sujet ne fut prononcé au cours de la soirée. Mais alors que l'invité était sur le point de partir, il se retourna et dit, « Merci pour la leçon enflammée. » À la réunion suivante de la communauté, chacun fut heureux de voir un ami qui leur avait cruellement manqué. « Nul homme n'est une île ». C'est là une expression fréquemment citée. Seul, aucun de nous ne peut aller bien loin. La vie communautaire est une partie essentielle de notre existence. - 185 - Fire In a very warm and united community, one individual felt discouraged and kept away from the others. The local assembly asked a friend to help him to overcome his feelings of estrangement. Soon, a friend invited him for dinner and in the most natural manner, showed him much kindness. It was a fresh night, and after dinner, both of them sat in front of the fireplace, had a cup of tea while contemplating the flames. After a few minutes, the host had an idea. With a pair of tongs he took an ardently glowing piece of wood and put it in the corner of the fireplace. While his guest watched, he sat down again, without saying a word. The glowing embers started to lose their flame until they died out and became cold. Before the end of the evening, he replaced the cold piece of wood in the middle of the fire where it started to glow again with all its force. During the evening, not a word was mentioned on this subject. When the guest was about to leave, he turned around and said: “Thanks for the fiery lesson.” At the next community meeting, everyone was happy to see again a friend that they had missed so much. “No man is an island.” This is a frequently cited quotation. Alone, no one of us can go very far. Community life is an essential part of our existence. 46 - 186 - Mxng Schrxifmaschinn – Ma machinx à écrirx – My typxwritxr Obwuxl mxng Schrxifmaschinn xn alx Modxll ass, fonktionéixrt si nach ganz gutt, aussxr xng vun dxn Tastxn. Xch wënschx mir dass si pxrfxkt fonktionéixrt. Xt stëmmt dass xxnavéixrzxg anxr Tastxn zimmlxch gutt fonktionéixrxn, awxr xng xxnzxg Tast déi nxt fonktionéixrt mécht d’Diffxrxnz aus. Xt schéngt mir dass xng Communautéit nxt vill aanxscht ass wéi mxng Schrxifmaschinn. Xgal wix vun xis kéint soxn : « Ma xch sinn nëmmxn xng Pxrsoun. Wat xch maachx wäxrt wxdxr d’Communautéit opbauxn odxr zxrstéixrxn. » Dat stëmmt. Awxr jiddxrxx bréngt xppxs aanxscht. Xng Gxmxinschaft brauch d’aktiv Bxdxxlxgung vu jiddxrxngxm vu sxngx Mëmbxrxn. Duxfir, déi nächstx Kéixr wann dir mxngt dass är Xffortxn nxt zixlxn, dxnkt u mxng Schrxifmaschinn a sot ixch, «Obschonn xt vill Lxit and dxr Communautéit ginn an dass villxs ouni mxch kéint gxmaach ginn, muss xch mxng Roll spillxn. Xch wäxrd kxng futtis Tast sinn. » D’Gemeinschaften avancéieren duerch d’Eenheet vun den Aktiounen. Fortschrëtt gëtt gemaach wann all d’Mëmberen hiren Deel vun der Aarbecht unhuelen a mat hiren Talenter hëllefen. Dat nennt sech de Prinzipp vun der universeller Bedeelegung. Ma machinx à écrirx Bixn qux ma machinx à écrirx soit un vixux modèlx, xllx marchx tout à fait bixn xxcxpté unx dxs touchxs. Jx souhaitx qu’xllx marchx parfaitxmxnt. Il xst vrai qu’il y a quarantx xt unx autrxs touchxs qui fonctionnxnt assxz bixn, mais unx sxulx touchx qui nx fonctionnx pas fait toutx la différxncx. Il mx sxmblx qu’unx communauté n’xst pas bixn différxntx dx ma machinx à écrirx. N’importx qui parmi nous pourrait dirx, « Xh bixn, jx nx suis qu’unx pxrsonnx. Cx qux jx fais nx va ni bâtir ni détruirx la communauté. » C'xst vrai. Mais chacun apportx unx différxncx. Unx communauté a bxsoin dx la participation activx dx chacun dx sxs mxmbrxs. Donc, la prochainx fois qux vous pxnsxz qux vos xfforts nx comptxnt pas, pxnsxz à ma machinx à écrirx xt ditxs-vous, « Bixn qu’il y ait bxaucoup dx gxns dans la communauté xt qux lxs chosxs pourront êtrx faitxs sans moi, jx dois jouxr mon rôlx. Jx nx sxrai pas unx touchx casséx. » Les communautés avancent grâce à l'unité d'action. Un progrès est accompli quand tous les membres assument leur part du travail et y contribuent avec leurs talents. Cela s’appelle le principe de la participation universelle. - 187 - My typxwritxr Xvxn though my typxwritxr is an old modxl, it works pxrfxctly wxll, xxcxpt for onx of thx kxys. I wish it would work pxrfxctly. It’s trux that thxrx arx forty onx othxr kxys that work quitx wxll, but onx singlx kxy that doxsn’t work makxs all thx diffxrxncx. It sxxms to mx that a community is not much diffxrxnt from a typxwritxr. Anyonx among us could say, “Oh wxll, I’m only onx pxrson. What I do will nxithxr build nor dxstroy thx community.” It’s trux. But xach onx makxs a diffxrxncx. A community nxxds thx activx participation of its mxmbxrs. So, thx nxxt timx you think that your xfforts do not count, think of thx typxwritxr and say to yoursxlf, “Xvxn though thxrx arx many pxoplx in thx community and things could bx donx without mx, I havx to play my rolx. I will not bx a brokxn kxy.” Communities advance thanks to the unity of action. Progress is accomplished when all its members assume their share of the workload and contribute with their talents. This is called the principal of universal participation.47 - 188 - D’Maus an de Léiw– La souris et le lion – The mouse and the lion D’Mäischen huet geziddert. Si huet sech bal virun allem erschréckt. Bal alles war méi grouss wéi si. Si war net nëmme kleng, mee si huet sech och nach kleng an ouni Bedeitung gefillt. De Léiw hat virun näischt Angscht. Hie war wëll a mächteg. Iwwerzeegt dovun, dass näischt him kéint eppes undoen, ass hien doruechter gelaf, voll Vertrauen a sech selwer. Dass déi kleng Déieren Angscht virun him haten huet hien anscheinend ameséiert. Et ass dowéinst dass hien, wéi en d’Maus gesinn huet, Kären am Schiet vun engem Beemchen opzerafen, decidéiert huet fir zouzeschloen. Seng grouss Patt huet d’Maus geroden a si festgehalen. D’Maus huet geziddert. « O du Groussen, iess mech net, » sot si fäertereg. « A firwat net ? » huet de Léiw gefrot. « Dat ass sécher alles firwat s du gutt bass ! » « Ech sinn awer sou kleng, ech nëtzen dir mol net als Molzécht » sot d’Maus. « Looss mech goen an ech wäert och fir ëmmer däi Frënd sinn. » « Mäi Frënd ! » sot de Léiw. «Wat ka mir deng Frëndschaft hëllefen ? » huet hie gelaacht. « Du deess mech laachen. Laachen ass gutt. Dofir loossen ech dech dës Kéier goen. » E puer Deeg méi spéit, wéi de Léiw stolz duerch säin Territoire goung, huet hien e ganze Koup Fale bemierkt, déi vun de Jeeër gestallt goufen. « Déi Idiote vu Jeeër, » duecht hien. « Si denken dass si mech kënne fänken ! » Mat vill Virsiicht, huet hien all Fal evitéiert – all, ausser engem Filet deen un engem Bam festgemaach war. « Arrr.., » schnurrt de Léiw wéi de Filet sech iwwer hie gehäit. Hien huet sech gewiert fir sech ze befreien, awer och mat all senge Kräften, ass et him net gelongen. D’Maus, déi all dëse Kaméidi héieren huet, goung eraus fir ze kucken wat da lass wier. Wéi si de Léiw am Netz gesinn huet, ass si méi no bei hie gaang a sot : « O du, dee grouss bass, ech si komm fir dir ze hëllefen. » « Wat ech elo brauch, » sot de Léiw, « ass net d’Laache mee Stäerkt a Muecht ! » D’Maus huet sech net decouragéiere gelooss. Si huet sech un d’Aarbecht gemaach. Ee Fuedem no deem aneren, huet si d’Stréckele lassgebass bis e Lach am Netz war an de Léiw fräi war ! Deen Dag krut de Léiw eng gutt Lektioun an hie war gutt genuch fir et zouzeginn. « Ech hunn dech schlecht ageschätzt, kleng Frëndin. » All ze dacks ënnerschätze mir d’Saache wéinst deem wat si schéngen. Wa mir léiere mat Suergfalt ze kucken, gesi mir dass zeguer déi klengst Kreatur vu Gott vill z’offréieren huet. Voilà wéi e Léiw dozou koum dës Wourecht ze verstoen. - 189 - La souris et le lion La petite souris tremblait. Presque tout l’effrayait. Presque tout était plus grand qu’elle. Non seulement elle était petite, mais elle se sentait également petite et insignifiante. Le lion n’avait peur de rien. Il était féroce et puissant. Convaincu que rien ne pouvait lui nuire, il parcourait les lieux débordant de confiance en lui. Que les petits animaux aient peur de lui semblait l’amuser. C’est pourquoi quand il vit la souris ramasser des graines à l’ombre d’un arbuste, il décida de frapper. Sa grosse patte s’abattit sur la souris et la coinça. La souris tremblait. « Ô toi qui es grand, ne me mange pas, » dit-elle apeurée. « Et pourquoi pas ? » demanda le lion. « C’est sûrement tout ce à quoi tu peux être utile ! » « Mais je suis si petite que je ne peux même pas te servir de repas, » dit la souris. « Laisse-moi partir et je serai ton amie pour toujours. » « Mon amie ! » dit le lion. « À quoi peut me servir ton amitié ? » rit-il dans un rugissement. «Tu me fais rire. C’est bon de rire. C’est pour cela que pour cette fois, je vais te laisser partir. » Quelques jours plus tard, tout en marchant fièrement à travers son territoire, le lion remarqua que plusieurs pièges avaient été posés par des chasseurs. « Idiots de chasseurs, » pensa-t-il. « Ils s’imaginent qu’ils peuvent m’attraper ! » Marchant avec précaution, il évita chacun des pièges — tous, sauf un filet accroché dans un arbre. « Arrrr.., » rugit le lion alors que le filet s’abattait sur lui. Il se débattit pour se libérer mais, même en essayant de toutes ses forces, il ne put y réussir. La souris, entendant tout ce bruit, sortit voir ce qui se passait. Quand elle aperçut le lion dans le filet, elle s’approcha et dit : « Ô toi qui es grand, je suis venue t’aider. » « Ce dont j’ai besoin en ce moment, » dit le lion, « ce n’est pas de rire mais de force et de puissance!» La souris ne se laissa pas décourager. Elle se mit au travail. Fil après fil, elle rongea les cordes jusqu’à ce qu’il y ait un trou dans le filet et que le lion soit libre ! Ce jour-là, le lion prit une bonne leçon et il était assez sage de l’admettre. «Je t’ai mal jugée, petite amie. » Trop souvent, nous sous-estimons les choses en raison de leur apparence. Si nous apprenons à regarder soigneusement, nous voyons que même la plus petite créature de Dieu a beaucoup à offrir. Voici comment un lion en est arrivé à comprendre cette vérité. Inspiré de la fable de Jean de La Fontaine : « Le lion et le rat »48 - 190 - The mouse and the lion The little mouse was trembling. Almost everything frightened her. Almost everything was bigger than she was. Not only was she small, but she also felt small and insignificant. The lion was not afraid of anything. He was ferocious and powerful. Convinced that nothing could harm him, he traversed the fields, full of confidence. That the small animals were afraid of him seemed to amuse him. That’s why, when he saw the mouse gathering grains in the shadow of a bush, he decided to hit. His big paw came down on the mouse and blocked her. The mouse trembled. “Oh, you that are great, don’t eat me,” she said terrified. “Why not?” asked the lion. “It’s surely all you are good for!” “But I’m so small that I will not even serve you as a meal,” said the mouse. “Let me go and I’ll be your friend forever.” “My friend!” said the lion. “Of what use can be your friendship ?” laughed the lion in a roar. “You make me laugh. It’s good to laugh. That’s why, this time, I’ll let you go.” A few days later, while walking proudly across his territory, the lion noticed several traps that had been put there by the hunters. « Idiot/Stupid hunters, » he thought. « They imagine that they can catch me ! » Walking cautiously, he avoided every one of the traps – that is – except one of them, a net hanging in a tree. « Arrr…, » roared the lion as the net fell upon him. He struggled to free himself, but, no matter how hard he tried, he didn’t suceed. The mouse, hearing all this noise, came out to see what was happening. When she saw the lion in the net, she approached and said : « Oh, you that are great, I’ve come to help. » « What I need right now, » said the lion, « is not laughter but strength and power ! » The mouse didn’t get discouraged. She started working. String after string, she bit the cords until there was a hole in the net and the lion was free ! That day, the lion got a good lesson and was wise enough to admit it. « I judged you badly, little friend. » Too often, we under-estimate the things by reason of their appearance. If we learn how to look carefully, we see that even God’s tiniest creature has a lot to offer. That’s how a lion came to understand this truth. - 191 - De Sklav an de Léiw – L’esclave et le lion – The slave and the lion Den Androkles war e Sklav deem et gelonge war vu sengem grausame Meeschter fortzelafen. Wéi hie roueg duerch de Bësch goung, ass en op eemol engem Léiw begéint. Hie krut Angscht an huet ugefaang wäit ewech vum wëlle Béischt ze lafen. Awer no nëmmen e puer Schrëtt, huet hie gemierkt dass de Léiw him net nokoum. Hien ass du stoebliwwen an huet sech ëmgedréint fir ze kucke wat lass war. De Léiw louch ausgestréckt um Buedem mat enger geschwollener a bluddeger Patt. Den Androkles konnt e groussen Dar dra gesinn. D’Leed vu sou engem noble Béischt huet hie beréiert. Hien huet seng Angscht iwwerwonn, goung bei de Léiw an huet him schéi lues den Dar erausgezunn. Duerno huet hien d’Wonn mat engem Stéck Stoff, wat hie vu sengem Kleed erofgerappt huet, verbonn. Esou goufen den Androkles an de Léiw Frënn. Leider gouf den Androkles spéider vun den Zaldote vum Keeser festgeholl. Als e fortgelafenen Zaldot gouf hien dozou veruerteelt, en hongrege Léiw virum Keser an enger grousser Mass vu Leit ze bekämpfen. Dat huet normalerweis den Dout bedeit. Um Dag vum Kampf gouf den Androkles an d’Arena bruecht. Hien huet sech drop virbereet, sengem Schicksal ze begéinen. E Léiw gouf aus dem Käfeg gelooss. Mat wëllem Gebrëlls war en amgaang, sech op säin Opfer ze stierzen. Op eemol ass hie stoebliwwen. Lues ass hien dem Androkles méi no komm, huet seng Hand geleckt an dofir gouf hie geheemelt. Déi zwee Frënn hate sech erëmfonnt. D’Leit hu verlaangt, dass den Androkles géif fräigelooss ginn. De Keeser huet hie bei sech geruff. Wéi en d’Geschicht vun der aussergewéinlecher Frëndschaft héieren huet, huet hien dem Androkles d’Fräiheet geschenkt an huet de Léiw fräigelooss fir duerch d’Bëscher ze zéien. Aulus Gellius Wa mir no Perfektioun striewen, hu mir e ganze Koup vu spirituelle Kräften, déi eis zur Verfügung stinn. Eng vun deene Kräften ass d’Guttheet. En einfachen Akt vu Guttheet ka souguer dat wëllst Déier kleng kréien, esou wéi dat e Sklav am antike Roum entdeckt huet. - 192 - L’esclave et le lion Androclès était un esclave qui avait réussi à échapper à son cruel maître. Se déplaçant silencieusement à travers la forêt, il rencontra soudainement un lion. La peur le saisit et il commença par s’enfuir loin de la bête féroce. Après seulement quelques pas cependant, il remarqua que le lion ne le suivait pas. Il s’arrêta donc et se retourna pour voir ce qui se passait. Le lion était étendu par terre avec une patte enflée et ensanglantée. Androclès pouvait y voir une grande épine. La souffrance d’une bête aussi noble le toucha. Il surmonta sa peur, s’approcha du lion et retira doucement l’épine. Puis il banda la blessure avec un morceau de tissu déchiré de ses propres vêtements. Ainsi, Androclès et le lion devinrent amis. Malheureusement, Androclès fut ensuite capturé par les soldats de l’empereur. En tant qu’esclave en fuite, il fut condamné à combattre un lion affamé devant l’empereur et une grande foule. Ceci signifiait habituellement la mort. Le jour du combat, Androclès fut placé dans l’arène. Il se prépara à faire face à son destin. Un lion fut libéré d’une cage. Rugissant férocement, il bondit en direction de sa victime. Soudain, il s’arrêta. Il s’approcha lentement d’Androclès, lécha sa main et en retour reçut une embrassade. Les deux amis étaient de nouveau réunis. La foule réclama la libération d’Androclès. L’empereur le convoqua devant lui. Lorsqu’il entendit l’histoire de cette amitié peu commune, il accorda à Androclès la liberté et relâcha le lion pour qu’il puisse parcourir les forêts. Aulus Gellius Alors que nous nous élevons vers l’excellence, plusieurs forces spirituelles sont à notre disposition. L’une de ces forces est la bonté (amabilité, bienveillance). Un simple acte de bonté peut venir à bout de la bête la plus féroce elle-même, comme le découvrit un esclave de l’Antiquité romaine. - 193 - The slave and the lion Androcles was a slave who had succeded to escape from his cruel master. Wandering silently across the forest, he suddenly met a lion. Fear seized him and he started to flee away from the ferocious beast. But after only a few steps he realised that the lion wasn’t following him. So he stopped and turned around to see what was happening. The lion was lying on the soil with a swollen and bleeding foot. Androcles was able to see a big spine. The suffering of such a noble beast touched him. He overcame his fear, approached the lion and gently took out the spine. He than bandaged the wound with a piece of cloth, taken from his own clothes. Thus, Androcles and the lion became friends. Unfortunately, Androcles was later captured by the emperor’s soldiers. As a slave on the run, he was condemned to fight a starving lion in front of the emperor and a huge crowd. This usually meant death. On the day of the fight, Androcles was put in the arena. He prepared himself to face his destiny. A lion was let out of his cage. With a wild roar, he made his way in the direction of the victim. Suddenly, he stopped. He slowly approached Androcles, licked his hand and in return received an embrace. The two friends were again reunited. The crowd asked that Androcles be set free. The emperor asked for him. When he heard the story of this uncommon friendship, he granted freedom to Androcles and freed the lion so that he could roam the forests. Aulus Gellius When we rise towards excellence, several spiritual forces are at our disposal. One of them is kindness. A simple act of kindness can calm the fierceness of the most ferocious beast, as discovered by a slave in ancient Rome.49 - 194 - De waarme Steen – Le caillou chaud – The warm stone Et gëtt gesot, dass beim Feier vun der berühmter Bibliothéik vun Alexandria all d’Bicher verbrannt waren, ausser engem. D’Buch war anscheinend wäertlos an et ass an d’Hänn vun engem aarme Mann komm, deen et nëmme mat vill Méi liese konnt. Hien huet d’Buch, ofgesi vun engem Stéck Pergament, dat tëschent zwou Säite louch, net ganz interessant fonnt. Op dem Pergament war eng Kaart gezeechent, op däer eng Plaz beim Mier markéiert war. Ënnert der Kaart war d’Geheimnis vum « Préifsteen » opgeschriwwen! Et erkläert, dass de Préifsteen, dee méiglecherweis Koffer a Gold ëmännere kéint, e klenge Kiselstee wier, deen iergendwou um Strand ënnert dausende vun anere Kiselsteng verbuerge wier. A wat wär d’Geheimnis en ze fannen ? Anescht wéi déi gewéinlech Kiselsteng, déi all kal waren, wier dëse waarm wann een e géif upaken. De Mann war ausser sech. Hien huet e bësse Proviant vun doheem matgeholl, huet säin Haus verlooss, ass bis bei d’Plage gereest an huet do mat der Sich ugefaang. Hien huet decidéiert, d’Kiselsteng eenzel opzerafen a wa se kal wieren, an d’Mier ze geheien. Op dës Manéier war hie sécher, fréier oder spéider op de Préifsteen ze stoussen. An dat huet hien dann och stonnelaang, deeglaang a wochelaang gemaach. Méint ware vergaang. Ee Mueren huet hie wéi gewinnt mat senger deeglecher Routinn ugefaang. Den éischte Kiselstee war kal an hien huet en an d’Mier geworf. Deen nächste war kal an hien huet en an d’Mier geworf, a sou goung et weider beim nächsten, beim nächsten a beim iwwernächsten. Dunn huet en e Kiselsteen opgeraf dee waarm war. Hien huet en an d’Mier gehäit. Wéi hie sech bewosst war, wat hie gemaach hat, war et ze spéit. Well hien ouni Gedanken der Gewunnecht nogaang ass, déi hie geholl hat, hat hien d’Méiglechkeet verpasst, onermiessleche Räichtum ze besëtzen. Ganz dacks maache mir Saachen ouni z’iwwerleeën, well eis Gewunnechten an engem staarke Mooss eist Verhale beherrschen. Mir kéinte vun der Méiglechkeet Gebrauch maachen, heiansdo eis Gedanken, Wierder an Doten ze préiwen, fir sécher ze sinn, dass mir eis net wéi Maschinne verhalen. - 195 - Le caillou chaud On dit que, lorsque la célèbre bibliothèque d’Alexandrie brûla, tous les livres furent perdus sauf un. Apparemment sans valeur, le livre était tombé entre les mains d’un homme pauvre, qui le lut avec difficulté. Il ne trouva pas le livre très intéressant, la seule chose intéressante était un morceau de parchemin coincé entre deux pages, sur lequel une carte était dessinée. Sur cette carte était indiqué un point près de la mer. Le secret de « la Pierre de touche ! » était-il écrit sous la carte. La Pierre de touche était-il expliqué, censée transformer le cuivre en or, était un petit caillou caché quelque part au bord de la mer parmi des milliers d’autres cailloux. Et quel était le secret pour le trouver ? À la différence des cailloux ordinaires qui étaient tous froids, ce caillou spécial était chaud au toucher. L’homme était enchanté. Il quitta sa maison avec une provision de nourriture et se rendit au bord de la mer, où il commença sa recherche. Il décida de ramasser les cailloux un par un et de les jeter à la mer s’ils étaient froids. De cette façon, il était sûr, tôt ou tard, de tomber sur la Pierre de touche. C’est donc ce qu’il fit pendant des heures, puis des jours, puis des semaines. Des mois s’étaient écoulés, lorsqu’un matin il commença, sa routine quotidienne comme d’habitude : le premier caillou était froid et il le jeta à la mer. Le suivant était froid et il le jeta à la mer, de même que le suivant, et le suivant, et le suivant. Il ramassa alors un caillou et il était chaud. Il le jeta à la mer. Au moment où il se rendit compte de ce qu’il avait fait, il était trop tard. En suivant sans réfléchir l’habitude qu’il avait prise, il avait raté sa chance de posséder d’innombrables richesses. Très souvent nous faisons des choses sans réfléchir, car les habitudes régissent une grande partie de notre comportement. Ne nous serait-il pas profitable d’examiner de temps à autre nos pensées, nos paroles et nos actions, pour nous assurer que nous ne nous comportons pas comme des machines ? - 196 - The warm stone It is said that when the famous library in Alexandria burned, all the books were lost, except for one. Apparently without any value, the book fell into the hands of a poor man, who read it with difficulty. He didn’t find the book very interesting, apart from a piece of parchment that lay between two pages. On the piece of paper a map was drawn, where a place at the sea was marked. Underneath the map the secret of the “touchstone!” was written down. The touchstone, so it was explained, that could transform copper into gold, was a little stone, hidden somewhere on the seashore, among thousands of other stones. And what was the secret to find it? Not like ordinary stones, who were all cold, this special stone was warm when touched. The man was enchanted. He left his house with a provision of food and went to the seashore where he started his search. He decided to collect the stones one by one and then threw them into the sea, should they be cold. This way, he was sure, sooner or later, he would come across the touchstone. That’s what he did for hours, then days and weeks. Months had passed, when one morning he started his daily routine, as usual: the first stone was cold and he threw it into the sea. The next one was cold and he threw it into the sea, and the same for the next one, and the next one and the next one. He then collected a stone and it was warm. He threw it into the sea. The moment he realised what he had done, it was too late. By following without thinking the habit he had taken, he had missed his chance to possess innumerable riches. Very often we do things without thinking, because habits govern a great deal of our behaviour. Would it not be profitable to examine from time to time our thoughts, our words and our actions, to be sure that we don’t behave like machines? 50 - 197 - The Rank – La bague – The ring Enges Daags, huet de Kinnek säi Minister geruff an him gesot : « Et gëtt e ganz besonnesche Rank, deen ech gär um Fest, wat mir a sechs Méint féieren, undoen. Ech hätt gär dass du e fënns a mir e bréngs. » « Ech wäert mäi Bescht maachen, är Majestéit », huet de Minister geäntwert. « Géif der mir w.e.g. soen, wat dat Besonnescht un deem Rank ass ? » « En huet magesch Kräften », huet de Kinnek geäntwert. « Wann s du glécklech bass an op e kucks, gëss du onglécklech, a wann s du traureg bass an op e kucks, gëss du glécklech. » De Minister huet sech op d’Sich nom Rank gemaach. Deeg si vergaangen, Wochen a Méint an hien hat en nach ëmmer net fonnt. Hie wollt d’Sich schonn opginn, wéi en op en einfachen Händler gestouss ass, deen e puer bëlleg Bijouxen op enger aler Ënnerlag op der Strooss verkaf huet. « Hutt dir vläicht vun engem magesche Rank héieren, deen déi Glécklech traureg an déi Traureg glécklech mécht ? » Zur Iwwerraschung vum Minister, huet den Händler him en einfache Rank gewisen, op deem e puer Wierder agravéiert waren. « Ass et dat, wat s du sichs ? » freet en äifreg. De Minister huet genee gekuckt fir d’Wierder ze liesen a war sech direkt bewosst, dass en dat fonnt hat, wat hie gesicht hat. En huet dem Händler eng beträchtlech Zomm fir de Rank ginn a goung zefridden zréck an de Palast. D’Fest sollt grad ufänken. De Kinnek war gutt gelaunt. Wéi hien de Rank ënnersicht huet an d’Wierder gelies huet, gouf en traureg. Dunn huet hien e Abléck nogeduecht, huet d’Wierder ëm en neits gelies a seng Trauregkeet ass verschwonnen. Hien huet haart gelaacht an huet de Minister fir seng gutt Aarbecht gelueft. A wat mengt dir waren d’Wierder, déi esou eng Magie haten? Si waren zimmlech einfach. Um Rank war gravéiert : « Och dat wäert eriwwergoen. » Mir hunn all eisen Undeel u Schwieregkeeten, mee si sollten eis net iwwerwältege loossen. A wann d’Gléck eis zoulaacht, ass et am beschten, sech net drun ze bannen. Freed a Suerg kommen a gi während eisem ganze Liewen a wiessele sech stänneg of. - 198 - La bague Un jour, un roi fit appeler son ministre et lui dit : « Il y a une bague spéciale que je voudrais porter, dans six mois, lors de la grande fête. Je veux que vous la trouviez et que vous me l’apportiez. » « Je ferai de mon mieux, Votre Majesté, » répondit le ministre. « Voudriez-vous me dire ce que cette bague a de si spécial ? » « Elle possède des pouvoirs magiques, » répondit le roi. « Si on est heureux et qu’on la regarde, on devient triste, et si on est triste et qu’on la regarde, on devient heureux. » Le ministre se mit à la recherche de la bague. Les jours, puis les semaines et les mois passèrent et il ne l’avait toujours pas trouvée. Il était sur le point d’abandonner quand, le matin de la fête, il rencontra un humble marchand vendant quelques bricoles éparpillées sur une vieille natte, dans la rue. « Auriez-vous par hasard entendu parler d’une bague magique, qui rend heureux celui qui est triste et triste celui qui est heureux ? » À la surprise du ministre, le marchand lui présenta un simple anneau avec quelques mots gravés dessus. « Est-ce là ce que vous cherchez ? » demanda-t-il vivement. Le ministre fit un grand effort pour lire les mots et se rendit immédiatement compte qu’il avait trouvé l’objet de sa recherche. Il donna au marchand une belle somme pour l’anneau et revint tout content au palais. La fête était sur le point de commencer. Le roi était d’humeur joyeuse. Lorsqu’il examina la bague et lut les mots il devint triste. Alors il réfléchit un moment, lut les mots de nouveau et sa tristesse disparut. Il rit très fort et félicita le ministre pour son bon travail. Et quels étaient d’après vous ces mots qui avaient une telle magie ? Ils étaient assez simples. Sur la bague était gravé : « Ceci, aussi, passera. » Nous avons tous notre part de difficultés, mais nous ne devons pas nous laisser vaincre par elles. Et quand la fortune nous sourit, il vaut mieux ne pas nous y attacher. Tout au long de notre vie, joie et peine vont et viennent, l’une après l’autre. - 199 - The ring One day, the king called his minister and told him : “There is a special ring that I would like to wear in six months for a big party. I want you to find it and bring it to me.” “I will do my best, your Majesty,” replied the minister. “Would you tell me what’s so special about this ring?” “It has magical powers,” answered the king. “When you’re happy and you look at it, you will become sad, and when you’re sad and you look at it, you will become happy.” The minister started to look for the ring. Days, weeks and months passed and he still hadn’t found it. He was about to give up, when, on the morning of the party, he came across a humble merchant, who sold some cheap jewelry on an old mat on the street. “Would you have heard by any chance about a magical ring, that makes happy the one that is sad and sad the one that is happy?” To the minister’s surprise, the merchant presented him a simple ring with a few words engraved on it. “Is this what you are looking for?” he asked vividly. The minister made a great effort in order to read the words and realised immediately that he had found the object of his quest. The party was about to start. The king was in a good humour. When he examined the ring and read the words, he became sad. Then he thought for a moment, read the words again and his sadness disappeared. He laughed very much and congratulated the minister for his good work. And what do you think were the words, that had such magic? They were quite simple. On the ring was engraved: “This also will pass.” We all have our share in difficulties, but they shouldn’t overwhelm us. And when fortune comes our way, it is best, not to get attached to it. Joy and sorrow come and go, one after the other, during all our life.51 - 200 - Literatur - Littérature - Literature Badi Foundation, Den geraden Pfad gehen. Development Learning Press. 2002 Ruhi Stiftung, Entdecke die Macht der Worte. 2003 Bahá'u'lláh, Les quatres vallées. MEB 2004 Bahá'u'lláh, L'Art divin de vivre. MEB 1984 Manoury, Jean-Louis, Sublimes paroles et idioties de Nasr Eddin Hodja. Phebus 2002 Peseschkian Nosrat, Das Leben ist ein Paradies. Herder Spektrum 2004 Peseschkian Nosrat, Der Kaufmann und der Papagei. Fischer 1979 Poostchi Kambiz, Goldene Äpfel, Spiegelbilder des Lebens. Horizonte 2002 Devos, Raymond, Matière à rire. Plon 1993 Biller : Golshan Nau-Mahdi Kontaktadress : Jean-Marie Nau 1, rue de l’Alzette L-7305 STEINSEL [email protected] - 201 - D’Äntwert ass: - La réponse est: - The answer is: E léift Laachen – Un sourire – A smile Quellennoweis VW = Verbuerge Wierder GÄ = Goldene Äpfel LP = Das Leben ist ein Paradies MW = Entdecke die Macht der Worte GP = Den geraden Pfad gehen ARA = Emissiounen um Radio ARA Bibliographie 'Abdu'l-Bahá, Briefe und Botschaften, Hofheim-Langenhain 1992 Bahá’u’lláh, Déi Verbuerge Wierder, Verëffentlechungen Bahá’í Lëtzebuerg 2007 Poostchi Kambiz, goldene Äpfel, Spiegelbilder des Lebens, Horizonte Verlag 2002 Peseschkian Nosrat, Das Leben ist ein Paradies, Herder Spektrum 2006 Radio ARA, Emissioune vun de lëtzebuerger Bahá’í, 2000-2007 Ruhi Foundation, Entdecke die Macht der Worte, Development Learning Press, 2006 Ruhi Foundation, Den geraden Pfad gehen, Development Learning Press, 2005 Ruhi Foundation, Kolumbien, Lehren in Kinderklassen, Alterstufe 2, Buch 5, 2005 Ruhi Foundation, The Twin Manifestations, Book 4, Palabra Publications, 2002 Shoghi Effendi, The Advent of Divine Justice, US Bahá’í Publishing Trust, 1990 1 Compilation of Compilations, prepared by the Universal House of Justice 1963-1990, Volume 1, 1991, p. 53 2 Memorandum from the Research Department to the Universal House of Justice, 1997 3 ARA no 274 4 Gleanings from the Writings of Bahá’u’lláh, US Bahá’í Publishing Trust, 1990, p. 176 5 Bahá'u'lláh, cited in: Shoghi Effendi, US Bahá’í Publishing Trust, 1990 first pocket-size edition, p. 91 6 Selections from the Writings of 'Abdu'l-Bahá , Bahá’í World Centre, 1982 p. 320 7 ‘Ali-Akbar Furútan : "Stories of Bahá'u'lláh", p. 51. 8 Persesch Wäisheet, GÄ, S. 177 9 Baha'u'llah, Epistle to the Son of the Wolf, p. 15 10 Baha'u'llah, L'Art divin de vivre 11 Hidden Words, Persian 44 12 LP, S.13 13 LP, S.22 14 LP, S.26 - 202 - 15 Ruhi, Palabra Publications raconté par Mr Ali Nakhjavani, lors de ses voyages en Afrique 17 ARA no 224 18 ARA no 232 19 GÄ, S. 25 20 'Abdu'l-Bahá, Briefe und Botschaften, 110:2 (S. 162f.) och: Ruhi 5, och: Radio ARA 21 Abdu'l-Baha, Selections from the Writings of Abdu'l-Baha, p. 135 22 Selections from the Writings of Abdu'l-Baha, p. 199 23 nach ’Abdu'l-bahá, in GÄ, S. 56 24 GÄ, S. 169 25 LP 26 GÄ, S. 28 27 GÄ, S. 14 28 GÄ, S. 13, see also: GP, S. 12 29 GÄ, S. 20 30 Bahá'u'lláh, cited in The Advent of Divine Justice, pp. 24-25 31 Bahá’í Schrëften, Shoghi Effendi, Principles of Bahai Administration, p. 20 32 ARA, 39t Sendung 33 Baha'u'llah, Aehrenlese 34 GÄ, S. 179 35 GÄ, s.47, och: GP, S. 36 36 ARA, 37t Sendung, och: Bahá’í Trier, Echo 37 ARA,153t Sendung 38 ARA,101t Sendung, och: Nouvelles bahá’íes, Nice 39 GP, S. 21 40 ARA no 274 41 Contes de Corée, p. 160, éditions Gründ, see also : GP, S49 42 The Twin Manifestations, Ruhi Institute, Book 4 P.76 43 GÄ, S. 138 44 GP, S. 15 45 GP, S. 24 46 GP, S. 27 47 GP, S. 67 48 GP, S. 53 49 GP, S. 30 50 GP, S. 46 51 GP, S. 43 16 - 203 -